Maxime(99)

'Kalm maar, ik maak alleen de jongens nat,' zei Justin kortaf. Hij wilde dat hij ergens in een onbekende straat in een onbekende stad liep, vrij om al of niet te fotograferen, in plaats van hier te hannesen met zevenentwintig van de duurste modellen van de Verenigde Staten, die stuk voor stuk weigerden zich te bewegen als echte mensen onder gewone omstandigheden. De Ganges, daar zou hij ze willen fotograferen. Hij zou ze er met plezier allemaal induwen en een poosje kopje onder houden. Maar intussen moest hij het hier zien te klaren. Het water deed wonderen. Ze kwamen opeens los en werden net uitgelaten kinderen. Ze plensden emmers water over zichzelf en elkaar heen, het werd gewoon een wedstrijd wie het natst was, en dat creëerde de illusie van een zwembad of een strand beter dan welke rekwisieten ook. Jon, een mannelijk model met sprieterig donkerrood haar en een kwajongensachtige lach, was de belhamel. Hij was het die de eerste emmer water over een van de vrouwelijke modellen gooide. 'Laat dat!' gilde ze en kreeg nog een plens water over haar hoofd. Toen was het hek van de dam en vergaten de vierentwintig jongens en drie meisjes, allemaal druipnat, dat ze voor de camera stonden. De kappers keken hoofdschuddend, maar niet ontevreden, toe. Zij kregen hun gebruikelijke zevenhonderdvijftig dollar per uur toch wel. Julie haalde telkens, op een knikje van Justin dat hij een opname klaar had, een druipend meisje uit de bende en nam haar mee om van badpak te verwisselen. Geen gemakkelijk karwei met een nat lijf. Ze had twaalf meisjes moeten boeken, of anders handdoeken moeten meebrengen, dacht ze, maar wie had er nu een waterballet verwacht?

Eindelijk waren de opnamen afgelopen, de natte badpakken waren bijeengezocht, de meisjes waren afgedept met papieren handdoekjes en gedroogd voor de blaasdrogers en iedereen, ook Justins assistenten, vertrok naar huis. Julie keek vermoeid de studio rond, voldaan over wat ongetwijfeld een opzienbarende fotoserie zou worden.

'Stop er maar mee,' zei Justin vriendelijk. 'Ik laat dit morgen wel opruimen. Ga ook naar huis, Julie.' 'Ik moet eigenlijk... '

'Ben je mal, je bent afgepeigerd. Vooruit, schat, naar huis.' Alleen gebleven, veegde Justin de vellen nat en vuil papier op een hoop en borg zorgvuldig zijn camera's op. Toen opende hij de deur van zijn kantoor, terwijl hij zich afvroeg wat voor puinhoop de jongens daar zouden hebben achtergelaten. 'Dat heeft lang geduurd, Justin. Ik dacht al dat je verdwaald was.' Jon, zijn rode haar nog wat vochtig, zat achter het bureau, de kwajongenslach op zijn gezicht. Hij zat er zo op zijn gemak of het zijn eigen bureau was.

'Kun je je kleren niet vinden?' vroeg Justin bedaard, zijn beheerste stem in tegenspraak met zijn houding, de houding van een getraind man die klaar is om zich te verdedigen. 'Die liggen nog waar ik ze heb achtergelaten.' 'Vind je het prettig om in een natte zwembroek te zitten?' vroeg Justin scherp.

'Nee, ik heb hem uitgetrokken.' Jon glimlachte weer en rekte zich, loom als een lynx.

'Dat lijkt me niet bepaald comfortabel,' zei Justin met een waakzame uitdrukking op zijn gezicht. 'En dat is toevallig mijn stoel.'

'De bank lijkt me inderdaad comfortabeler,' antwoordde Jon, maar hij maakte geen aanstalten om op te staan. 'Dat zal wel,' zei Justin, alsof hij de woorden goed tot zich liet doordringen, 'maar hoe kom je erbij dat ik het leuk vind dat je hier bent?'

'Justin,' zei Jon half plagend, half verwijtend, 'denk je nou heus dat ik niet weet wat jij wilt? Denk je dat ik niet weet hoe graag je me zou pakken, op de bank of op de vloer of waar je me maar kunt krijgen? Denk je dat ik niet weet wat je graag met me zou willen doen, wat ik met jou wil en ook zal doen? Denk je dat ik zo onnozel ben?'

'Wat heeft je op die gedachte gebracht?' vroeg Justin, zonder dat hij een stap verzette. De dreiging die altijd uit zijn houding sprak was duidelijker dan ooit merkbaar. 'Niets in je woorden of je uiterlijk heeft me op die gedachte gebracht... ik weet het gewoon. Ik heb een haarscherpe intuïtie.'

'O ja? Weet je het zeker? Of probeer je het gewoon? Probeer je dit met elke fotograaf, in de hoop dat je een keer doel treft en dat je er beter van zult worden?'

'Ik wil niets hebben, Justin, alleen hetzelfde waar jij naar hunkert. Ik vind het net zo fijn als jij, alleen durf ik er, in tegenstelling tot jou, ronduit om te vragen. Vanaf het moment dat ik hier binnenkwam heb ik naar je gesnakt... het was moeilijk het niet te tonen in dat zwembroekje. Ik ben zo stijf, Justin, als ik nog nooit ben geweest, en jij ook. Ik kan zelfs hiervandaan zien hoe je naar me verlangt. Dus hou je maar niet groot en kom hier. Kom, Justin, vrij eens lekker ruig met me. Doe alles wat je fijn vindt. Alles, op alle mogelijke manieren - ik vind alles best.'

Toen ging Justin woordeloos naar Jon toe, woordeloos en gewillig.





20


'De moeilijkheid met jou, Maxime, is dat je te impulsief bent,' zei Lily, terwijl ze haar heldere ogen half dichtkneep en haar dochter, zoals gewoonlijk, met een blik vol onuitgesproken kritiek opnam.