Marcolini broers 01(17)

Met een mengeling van verbazing en grimmigheid op zijn gezicht pakte hij zijn glas op. ‘Het verbaast me dat je de moeite hebt genomen om op mijn site te kijken. Ik was toch uit het oog, uit je hart?’

Haar mond vertrok. ‘Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen, denk ik. Toen we elkaar ontmoetten was je nog een overwerkte specialist in opleiding en nu ben je een toonaangevend plastisch chirurg. Dat is een hele prestatie en ik kan me voorstellen dat je dat niet bereikt had als ik was gebleven.’

Fronsend zei hij: ‘Doe toch niet zo negatief over jezelf. De eerste jaren als chirurg zijn nu eenmaal tropenjaren, Claire. Je moet eerst flink investeren voor je de vruchten van je harde werk kunt plukken.’

‘En die hordes vrouwen die achter je aan lopen zijn natuurlijk ook een leuke bijkomstigheid,’ zei ze boos.

Ongeduldig schraapte hij zijn keel. ‘Je grijpt echt elke kans aan om ruzie met me te maken, hè? Als je zo graag ruzie wilt, kun je het krijgen, maar niet hier en niet nu. Ik ga geen beledigingen uitwisselen in een restaurant.’

Onder tafel speelde Claire met haar handen en er zat een bekende knoop in haar maag. ‘Ik zie niet in waarom het nodig is dat ik bij je intrek,’ zei ze, en zenuwachtig bevochtigde ze haar lippen. ‘We kunnen toch gewoon per dag bekijken hoe het gaat? Af en toe afspreken om te zien of het nog werkt tussen ons?’

Spottend keek hij haar aan. ‘Kom op, zeg. Het stadium van daten zijn we lang en breed gepasseerd. Je hebt het bed al met me gedeeld! En ik weet vrij zeker dat je er niet veel moeite mee zal hebben om dat weer te doen, zeker niet als daar een financieel voordeel mee te behalen valt.’

Ze moest wel wegkijken. Zijn koelbloedige oordeel kwam hard aan. Hij deed alsof ze iemand was die met hem naar bed zou gaan om er zelf beter van te worden. ‘Ik hoef je geld niet,’ zei ze stijfjes. ‘Dat heb ik trouwens nooit gewild.’

Met een klap zette hij zijn glas neer, waardoor de rode wijn bijna over de rand klotste. ‘Dat is niet helemaal waar. Of wel, Claire?’

Dit keer dwong ze zichzelf zijn beschuldigende blik niet te ontwijken. ‘Ik wilde aandacht,’ zei ze. ‘Maar jij had het altijd te druk.’

‘Ik heb je alles gegeven wat ik je kon geven,’ zei hij fronsend. ‘Maar ik weet dat het niet genoeg was. Je was inderdaad niet altijd mijn hoogste prioriteit. Mijn patiënten gingen en gaan nog steeds voor. De meeste toegewijde specialisten denken er zo over. Er worden ons mensenlevens toevertrouwd. Dat is een grote verantwoordelijkheid. Al onze patiënten zijn iemands zoon of dochter, man of vrouw, broer of zus.’

‘En je eigen dochter dan?’ vroeg ze met tranen in haar ogen. ‘De specialist die je me aangeraden had, kwam niet op tijd, en jij ook niet. Ik voelde me in de steek gelaten. Je hebt mij en ons kind gewoon laten zitten.’

Hij vond het vreselijk om het hier weer over te hebben. In het verleden hadden ze er zo vaak over gepraat, maar nooit had het iets opgeleverd. Het gaf hem alleen maar een enorm schuldgevoel.

‘Laat het los, Claire,’ zei hij. ‘We moeten het verleden achter ons laten en verdergaan met ons leven. Alleen dan zou het dit keer goed kunnen gaan.’

Daarop schoof ze haar bord eten, dat ze nauwelijks had aangeraakt, aan de kant. ‘We zouden hier nu niet eens zitten als ik geen scheiding had aangevraagd. Je kunt het gewoon niet uitstaan dat ik het initiatief heb genomen. Je kon het ook al niet hebben dat ik degene was die bij jou wegging en niet andersom. En nu gebruik je mijn broer als chantagemiddel om me terug te krijgen. Ik kan bijna niet geloven hoe meedogenloos je bent geworden.’

‘Je broer heeft hier niets mee te maken.’ Hij slaakte een zucht. ‘Ik wilde sowieso contact met je opnemen en voorstellen om het weer te proberen. Dankzij hem wist ik alleen zeker dat je mee zou werken.’

Er viel een ijzige stilte. Claire vroeg zich af of ze hem moest geloven. Het had wel erg lang geduurd voor hij contact met haar had opgenomen; ze had jaren niets van hem gehoord. Was er nog een heimelijke reden waarom Antonio haar ineens weer aan zijn zij wilde? Had het soms iets met de dood van zijn vader te maken? Haar hoofd tolde. Geen wonder dat hij zo woest had gekeken toen ze hem vroeg of zijn vaders vermogen tussen hem en zijn broer verdeeld was. Ze zou bijna denken dat Antonio er alles voor over had om zijn vermogen niet te hoeven delen – zelfs een verzoening met zijn weggelopen vrouw.

‘Ik heb de afgelopen jaren vaak aan je gedacht,’ doorbrak hij de stilte. ‘Toen ik dit aanbod kreeg om naar Australië te komen, leek me dat de perfecte gelegenheid om te kijken of er nog iets te redden viel aan onze relatie. Je had toen de scheiding nog niet aangevraagd, ik dacht dat je misschien nog wel iets voor me voelde.’