Marcolini broers 01(20)

Daarop kneep Rebecca even in haar arm. ‘Als je een tijdje vrij wilt om wat dingen op een rijtje te zetten, moet je het maar zeggen,’ zei ze. ‘Ik kan Kathleen vragen om voor je in te vallen. Ze vraagt al steeds of ze vaker kan werken nu haar zoontje naar school gaat. Het zou echt geen probleem zijn.’

‘Dank je, Bex,’ zei Claire, en ze probeerde overtuigend te glimlachen. ‘Ik kijk wel even hoe het gaat.’



Niet lang nadat ze haar laatste klant van die dag geholpen had, ging de deur van de salon open, en toen Claire opkeek, zag ze Antonio binnenkomen. Er ging een siddering door haar lijf toen haar blik de zijne ontmoette. Ze voelde vlinders in haar buik, haar hart sloeg op hol en ze hapte naar adem.

Wetende dat Rebecca toekeek van achter de ontvangstbalie twijfelde Claire of ze hem moest begroeten met een kus of niet. Vijf jaar lang had ze aan zijn kussen gedacht: de vlinderkusjes waarvan ze ontspande, de langzame, verslavende beweging van zijn lippen op de hare voorafgaand aan een uitgebreide sensuele vrijpartij, het sexy stoten van zijn tong, de gehaaste druk van zijn mond tegen de hare als het verlangen te groot werd.

Na hem had niemand haar meer gekust, besefte ze ineens. De gedachte dat iemand anders haar lippen zou opeisen kon ze niet verdragen. Op de een of andere manier voelde dat niet goed, en niet alleen omdat ze technisch gezien nog steeds met hem getrouwd was.

Ze keek hem aan, en haar hart bonkte tegen haar ribben toen zijn blik afgleed naar haar mond.

Langzaam boog hij voorover, en zijn mond raakte licht de hare. Toen ze haar ogen weer opendeed, zag ze dat hij de zijne halfdicht had, op een sexy manier, zijn blik nog steeds gericht op haar mond. Ze bevochtigde haar lippen met het puntje van haar tong en haar hart ging als een razende tekeer toen zijn mond weer richting de hare bewoog.

Dit keer was het een stevigere kus, doelgericht en met net genoeg passie om elke zenuw in haar lichaam op scherp te stellen. Er gingen sidderingen door haar heen en lustgevoelens kwamen opborrelen, waardoor ze besefte hoezeer ze nog steeds naar hem verlangde.

‘Ahum…’ Rebecca kuchte even om hen te laten weten dat ze niet alleen waren, net op het moment dat Claire haar armen om Antonio’s nek had willen slaan.

Blozend deed ze een stapje terug. ‘Sorry, Bex. Ik vergeet helemaal om je voor te stellen,’ zei ze. ‘Antonio, dit is Rebecca Collins. Bex, dit is Antonio Marcolini… mijn, eh… man.’

Claire keek toe hoe Antonio Rebecca een hand gaf met een glimlach waarvoor iedereen zou smelten. Blijkbaar werd ook Rebecca’s cynische vijandigheid erdoor weggenomen, want ze lachte naar hem en feliciteerde hem met het feit dat hij Claire weer gevonden had.

‘Ik ben zo blij voor jullie,’ zei ze, bijna dwepend. ‘Ik hoop dat het allemaal goed uitpakt. Ik heb al tegen Claire gezegd dat het geen probleem is als ze vrij wil om tijd met jou door te brengen. Ik heb iemand achter de hand. Ze kan sowieso wel een vakantie gebruiken, ze werkt veel te hard.’

Daarop sloeg Antonio een arm om Claires middel en trok haar dichter naar zich toe. ‘Ik kijk er erg naar uit om wat tijd met Claire door te brengen als de eerste drukte van mijn lezingenreeks achter de rug is,’ zei hij. ‘Ik dacht dat het misschien leuk zou zijn om over een paar weken op een tweede huwelijksreis te gaan, naar een plek waar het warm en tropisch is, en heel privé.’

Claire wist een glimlach tevoorschijn te toveren. Haar lichaam stond al in vuur en vlam bij de gedachte dat ze een avond met hem in zijn suite zou doorbrengen, laat staan dat ze dagen en nachten alleen zouden zijn in een tropisch paradijs.

Na hun bruiloft was er geen gelegenheid geweest voor een echte huwelijksreis. Claire had niet alleen ’s ochtends last gehad van misselijkheid, maar de hele dag door, en Antonio was bezig geweest met zijn laatste examens. Achteraf gezien vroeg ze zich af hoe ze dat jaar doorgekomen waren, los van het feit dat ze hun dochtertje waren verloren. Meteen vanaf het begin had het geleken alsof alles tegenzat. Hoewel Antonio uiteindelijk wel leek uit te kijken naar hun kind, had Claire nog steeds het gevoel gehad dat hij zich van haar afzonderde. Doordat hij steeds afstandelijker werd, was zij juist aanhankelijker geworden, met als enig resultaat dat ze hem nog verder van zich af had gedreven.

Toen ze er niet in was geslaagd een levende erfgenaam op de wereld te zetten, had hij haar zonder veel protest laten gaan. Dat kwetste haar nog het meest, dat hij niet voor haar had gevochten. Stiekem had ze gehoopt dat hij haar achterna zou komen en zou eisen dat ze bij hem terug zou komen. Maar dat had hij niet gedaan. Tot nu toe tenminste.

Een paar minuten later leidde Antonio haar naar buiten, naar waar haar auto geparkeerd stond. ‘Is dát jouw auto?’ vroeg hij fronsend.