Lokroep(84)

Weer krabbelde Gemma overeind. Ze wilde niets liever dan zelf ook in een vogelmonster veranderen, maar dat lukte haar niet. Hoezeer ze haar vuisten ook balde of haar spieren aanspande, er gebeurde niets.

‘Je moet je leven als sterveling achter je laten,’ zei Penn. Ze had zich omgedraaid en met haar hoofd een beetje schuin keek ze Gemma aan. Haar boven- en ondertanden sloten niet mooi op elkaar aan. Daar waren ze te onregelmatig voor.

‘Ik ben bereid alles achter te laten,’ zei Gemma. ‘Zolang je hem maar geen pijn doet.’

‘Helaas is dat nu net onze specialiteit. Daarvoor zijn we sirenen.’ Met een van haar lange klauwen wees ze naar Alex. ‘En omdat je hem niet wilt opgeven, is er maar een manier om je te leren hoe je een sirene moet zijn. Namelijk door hem op te eten.’

‘Zo erg is dat niet, hoor,’ merkte Lexi op. Ze stond naast Thea aan de zijkant toe te kijken, allebei nog in hun menselijke gedaante. ‘Het klinkt misschien ranzig, maar als je eenmaal bezig bent, is het heerlijk.’

‘Het is geen kwestie van ranzig of niet. Alex is een mens,’ zei Gemma die haar uiterste best deed om kalm te blijven. ‘Je kunt hem niet zomaar vermoorden.’

‘Dat kunnen we toevallig wel,’ zei Thea droogjes. ‘Sterker, we moeten wel.’

‘Het is niet anders,’ zei Lexi met een verdrietig gezicht, alsof het om een mislukt kapsel ging in plaats van om de morele onaanvaardbaarheid van moord. ‘Maar mensen gaan aan de lopende band dood. Ze zijn zo kwetsbaar dat wij ze eigenlijk een dienst bewijzen. Als we ze doodmaken, lijden ze geen pijn meer. De dood is een verlossing. En Penn heeft gelijk. De meeste jongens zijn sukkels en ze vragen er gewoon om.’

‘Alex vraagt nergens om. Hij heeft nog nooit een vlieg kwaad gedaan.’ Gemma moest haar tranen bedwingen, maar ze begon langzaam te beseffen dat het zinloos was om met de sirenen in discussie te gaan. ‘Oké, jullie hebben gewonnen.’

Penn wisselde een veelbetekenende blik met Thea en keek Gemma vervolgens verbaasd aan. ‘We hebben allang gewonnen, Gemma,’ zei ze.

‘Oké, je hebt gelijk.’ Gemma deed een stap vooruit en keek recht in haar adelaarsogen. ‘Ik weet niet hoe ik mezelf of jullie moet ombrengen. Nog niet. Maar als je een klauw naar hem durft uit te steken of hem op een andere manier pijn doet, zal ik niet rusten voordat we allemaal dood zijn.’

Penn kneep haar ogen tot spleetjes en liet een diep gegrom horen.

‘Maar als jullie hem met rust laten, ga ik uit vrije wil met jullie mee,’ beloofde Gemma. ‘Ik zal alles doen wat jullie zeggen. Voor eeuwig en altijd. Ik zal jullie slaaf zijn. Als jullie hem maar met rust laten.’

‘Ik zou het wel fijn vinden om een slaaf te hebben,’ zei Thea. ‘Toevallig hebben we net al gegeten, dus erg veel honger heb ik niet.’

Penn slaakte een diepe zucht en sloot haar ogen ‘Oké dan.’

‘Shit!’ klonk het ineens achter hen.

Gemma draaide zich om en zag haar zus in de deuropening staan.

Harper had een hooivork in haar hand, alsof ze degene die haar zus iets zou aandoen wilde aanvallen. Maar toen ze het vogelmonster zag, verstijfde ze van schrik. Ook Daniel, die achter haar met open mond naar de vogel staarde, bleef roerloos staan.

Toen Penn haar mond opende en een snerpende kreet uitstootte, kwam Daniel in actie. Hij greep de hooivork uit Harpers hand en rende langs haar heen. Lexi stormde naar hem toe maar voordat ze hem kon vloeren, joeg hij het handvat van de hooivork in haar maag. Ze viel achterover.

Daarna rende hij naar Penn toe, maar zij was zo snel als het licht. In een flits had ze de hooivork te pakken en trok hem uit zijn handen. Met haar andere klauw sloeg ze hem in zijn gezicht.

Met drie flinke japen in zijn wang viel Daniel achterover. Penn hief de hooivork op, klaar om hem ermee te doorboren.

‘Niet doen, Penn!’ schreeuwde Gemma. Ze vloog naar voren en ging tussen Daniel en de hooivork staan. ‘Ik ga met jullie mee. Laten we hier weggaan. Jullie hebben lang genoeg in deze stad rondgehangen. Kom mee.’

‘Gemma, nee!’ Harper wilde naar haar zus toe, maar Thea gaf haar een elleboogstoot in haar maag toen ze langs haar rende. Hoestend en met haar handen naar haar buik grijpend stortte Harper op de grond neer.

‘Ze heeft gelijk,’ zei Thea tegen Penn. ‘We zijn onze tijd aan het verdoen. De zon komt op en de politie is het gebied al aan het uitkammen op zoek naar meer lijken. We kunnen maar beter gaan.’

Lexi was inmiddels opgestaan en schopte Daniel nog snel even tegen zijn arm. ‘Klootzak,’ zei ze.

‘Kom mee, Lexi.’ Thea liep achterwaarts de kamer uit en nadat Lexi Daniel nog een laatste minachtende blik toewierp, volgde ze Thea naar de deur. Daar bleven ze wachten op Penn en Gemma.