Lokroep(82)

‘Hou daarmee op!’ brulde Penn. Ze greep Alex vast en smeet hem tegen de muur achter hen. Bewusteloos zakte hij in elkaar op de grond. Toen Gemma naar hem toe wilde rennen, hield ze haar tegen. Ze had zo’n woedende blik in haar ogen dat Gemma niet tegen haar wil durfde in te gaan.

‘Je hebt de sirenen pas op twee manieren leren kennen,’ zei Penn. ‘Nu wordt het tijd dat je kennismaakt met onze ware gedaantes.’

Eerst begonnen haar armen langer te worden. Haar vingers groeiden enkele centimeters en kregen scherpe, gekromde klauwen. Op de gladde, bruine huid van haar benen verschenen grijze schubben. Pas toen haar voeten in vogelpoten veranderden, drong het tot Gemma door dat het de poten van een emoe waren.

Penn kromde haar rug en slaakte een kreet die eerder afkomstig leek van een stervende vogel dan van een mens. Terwijl haar schouderbladen in twee vleugels uiteenbarstten, vulde de kamer zich met het monsterlijke geluid van vlees dat uit elkaar scheurde en het ruisen van veren. Uitgeklapt waren de vleugels bijna net zo breed als de kamer lang was. De enorme, zwarte veren glinsterden in het licht.

Toen Penn klapwiekte, veroorzaakte ze een windstoot die Gemma omverblies. Ze kroop verder naar de muur om daar de transformatie gade te slaan die alsmaar gruwelijker werd.

In Penns gezicht gebeurde nog steeds van alles. De kleur van haar ogen veranderde van zwart in goudgeel, als de ogen van een adelaar. Haar volle lippen werden uiteengetrokken tot een lange bloedrode streep. Haar tanden werden groter en vermenigvuldigden zich van één enkele rij tot meerdere rijen vlijmscherpe tanden. Haar mond leek op die van een zeeduivel.

Ook haar schedel begon uit te zetten. Haar glanzende, zwarte haar golfde als een zwarte krans om haar hoofd, maar omdat haar hoofd zo groot werd, werd het haar dunner en stugger.

Het enige wat min of meer hetzelfde bleef was haar borst. Hoewel ze wel langer en dunner werd en haar ribben en ruggengraat te zien waren, behielden haar borsten hun menselijke vorm.

Kennelijk was de transformatie volbracht, want Penn liep met haar hybride lichaam naar Gemma toe. Ze leek wel half mens, half vogel. Haar hoofd bewoog op en neer. ‘Zo,’ zei ze terwijl ze Gemma aankeek. ‘Nu begint de échte les pas.’





27



Hulpeloos

Terwijl Daniel de boot losmaakte, stond Harper op de voorsteven te kijken in de richting waaruit het lied kwam. Ze hield haar handen tegen haar oren uit angst voor wat er zou gebeuren als ze het hoorde.

Haar handen dempten het geluid uiteraard niet helemaal, dus er kwamen wel wat flarden muziek binnen. Het gevoel dat het lied bij haar teweegbracht was niet te beschrijven. Het leek haar te verdoven.

Zodra ze de muziek hoorde, verdwenen haar zorgen om Gemma’s verdwijning of om Alex’ duik in de onstuimige golven. Als Daniel er niet was geweest om haar bij de les te houden, was ze misschien voor altijd in de grot gebleven, of in elk geval zolang als het lied duurde.

‘O shit,’ zei Daniel hard genoeg voor Harper om het te kunnen horen.

Ze draaide zich om en keek hem aan. Hij stond aan het roer en keek somber. ‘Nee hè, kom op. Start alsjeblieft.’

‘Daniel? Wat is er?’

‘Hij start niet,’ zei hij met een vertrokken gezicht.

‘Hoe kan dat nou?’ vroeg ze. Haar stem klonk schril van angst. ‘Waarom heb je hem dan ook uitgezet?’

‘Om brandstof te sparen. Maar maak je geen zorgen. Ik moet hem gewoon met geduld behandelen.’ Hij sprong op en liep naar de achtersteven.

Harper volgde hem. Ze vroeg zich af of ze, net als Alex, maar gewoon in het water moest springen. Ze zag dat hij de kap over de motor opentrok en hoorde hem een paar keer ergens tegenaan slaan. Aan zijn gevloek te horen ging het waarschijnlijk niet helemaal naar wens. ‘Daniel,’ riep ze, nog steeds met haar handen tegen haar oren. ‘Ik denk dat ik Alex achternaga. Ik kan niet langer wachten. Gemma heeft me nodig.’

‘Niet doen, Harper,’ zei Daniel, om zich heen kijkend.

‘Nee. Ik moet...’

‘Harper, luister.’ Hij hief zijn hand op, die besmeurd was met olie. ‘Ik hoor het lied niet meer.’

Ze liet haar handen zakken. Het enige wat ze hoorde was het ruisen van de zee. ‘Hoe kan dat? Zou Alex er iets mee te maken hebben?’

‘Dat weet ik niet.’ Daniel deed de kap over de motor en stond op. ‘Maar hopelijk heb ik het probleem opgelost.’ Hij veegde zijn handen aan zijn jeans af en liep naar voren om nog een poging te wagen. Harper volgde hem. Weer hoorden ze alleen maar een pruttelend geluid toen hij de starter gebruikte.

‘Daniel...’ begon Harper, maar ze zweeg toen hij zijn hand opstak.

‘Toe nou,’ mompelde hij tegen de boot. ‘Start alsjeblieft. Doe het voor mij.’ Ineens klonk er geratel. De motor sloeg aan. ‘Yes!’ riep hij. Terwijl ze de inham uit tuften, keek hij haar aan en zei: ‘Ik zei toch dat hij zou starten?’