Lokroep(3)

‘Zie je er niet naar uit om dit allemaal achter je te laten?’ vroeg Gemma met een spottend glimlachje. Ze wees naar een dronken stelletje dat op de boulevard liep te bekvechten.

‘Sommige dingen zal ik zeker niet missen,’ gaf hij toe. Ineens kreeg zijn blik iets zachts. ‘Maar andere dingen wel,’ voegde hij eraan toe.

Het strand was bijna helemaal verlaten, op een paar tieners na die een vuurtje stookten. Gemma instrueerde Alex om nog een stukje door te rijden. Het zandstrand liep over in een grillige rotskust en het asfalt van de parkeerterreinen maakte plaats voor een bos van moerascipressen. Alex parkeerde zijn auto op een zandweggetje zo dicht mogelijk bij het water.

Omdat er zo ver van de toeristische attracties bijna geen mensen kwamen, waren er ook geen paden die naar de zee leidden. Toen Alex de lichten van zijn auto doofde, was het, op de lichtjes van de stad verderop en het schijnsel van de maan na, aardedonker.

‘Ga je hier altijd zwemmen?’ vroeg Alex.

‘Ja, een betere plek is er niet.’ Ze opende het portier.

‘Is dat niet gevaarlijk met al die rotsen?’ Alex was uitgestapt en tuurde langs de met mos bedekte stenen langs de kant.

‘Juist daarom komt hier niemand,’ zei ze met een grijns.

Zodra ze de auto uit was, trok ze haar zonnejurk uit. Eronder droeg ze een bikini. Ze schudde haar donkere haar, dat ze in een paardenstaart had, los en schopte haar slippers uit, die ze samen met haar jurk in de auto legde.

Alex stond naast de auto. Hij stak zijn handen diep in zijn zakken en deed zijn best niet naar haar te kijken. Hij wist dat ze een bikini droeg, nota bene een bikini waarin hij haar al honderd keer eerder had gezien. Gemma woonde praktisch in haar zwemkleding, maar nu hij alleen met haar was, leek het alsof hij haar pas echt goed zag.

Van de twee zusjes Fisher was Gemma ontegenzeglijk de knapste. Ze had een sportief postuur en was klein en slank, maar met rondingen op de juiste plekken. Haar huid was bruin en haar donkere haren waren hier en daar gebleekt van het chloor en de zon. Haar ogen, die hij kon zien schitteren als ze naar hem glimlachte, hadden de kleur van honing.

‘Ga je mee?’ vroeg Gemma.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Eh... nee.’ Met opzet wendde hij zijn blik van haar af en staarde over het water. ‘Ik wacht wel in de auto tot je klaar bent.’

‘Hè nee. Je gaat toch niet in de auto zitten wachten? Je hebt me helemaal hiernaartoe gebracht, dus nu moet je ook mee gaan zwemmen.’

‘Liever niet.’ Hij krabde op zijn arm en sloeg zijn ogen neer. ‘Ga jij maar. Veel plezier.’

‘Kom op, Alex.’ Gemma deed alsof ze pruilde. ‘Ik durf te wedden dat je nog nooit bij maanlicht hebt gezwommen. Bovendien ga je na de zomer naar de universiteit, dus dit is je laatste kans. Je moet dit een keer hebben gedaan, anders heb je niet echt geleefd.’

‘Ik heb mijn zwembroek niet bij me,’ stribbelde Alex tegen, maar zijn weerstand begon al af te brokkelen.

‘Ga dan in je boxershort.’

Hij had nog willen protesteren, maar besefte dat Gemma gelijk had. Terwijl zij voortdurend dit soort avontuurlijke dingen deed, had hij het grootste deel van zijn middelbareschooltijd op zijn slaapkamer doorgebracht. Hij kon bovendien maar beter mee gaan zwemmen, want bij nader inzien leek hem dat minder griezelig dan haar vanaf de kant te moeten gadeslaan.

‘Oké. Hopelijk haal ik mijn voeten niet open aan die rotsen,’ zei Alex terwijl hij zijn schoenen uittrok.

‘Ik zal zorgen dat je niets overkomt.’ Ze legde haar hand op haar hart bij wijze van belofte.

‘Daar houd ik je aan.’

Hij trok zijn shirt over zijn hoofd uit. Hij zag er precies zo uit als Gemma zich had voorgesteld. Het slungelachtige was verdwenen en zijn lijf was sterk en gespierd. Ze begreep niet waarom hij zichzelf altijd een nerd noemde, want zo zag hij er helemaal niet uit.

Toen hij zijn broek begon uit te trekken, wendde Gemma haar blik af. Hoewel ze hem een paar seconden later in zijn boxershort zou zien, voelde het vreemd om te blijven kijken. Alsof het niet hoorde.

‘Hoe komen we bij het water?’ vroeg Alex.

‘Heel voorzichtig.’

Gemma ging eerst. Behoedzaam zette ze een voet op de rotsen. Alex zag meteen dat hij dat nooit zo elegant zou kunnen als zij. Ze bewoog zich als een ballerina. Op de bal van haar voet stapte ze van de ene gladde rots op de andere tot ze bij het water was.

‘Kijk uit, want vlak vooraan zitten een paar scherpe rotsen,’ zei Gemma.

‘Bedankt voor de waarschuwing,’ mompelde hij, zo voorzichtig mogelijk voortbewegend. Hij liep achter haar aan, maar zo gemakkelijk als zij het deed lijken, was het niet. Hij struikelde zelfs een paar keer.

‘Niet te snel! Als je langzaam loopt, is er niks aan de hand.’