Lokroep(2)

‘Weet je ’t zeker? Het is al laat. Is het niet te veel moeite voor je?’

‘Welnee. Geen probleem.’ Hij zette een stap in de richting van zijn auto en wachtte tot Gemma hem volgde. ‘Waar wou je naartoe?’

‘Alleen maar even naar de baai.’

‘Dacht ik het niet.’ Hij grijnsde. ‘Je nachtelijke zwemuurtje.’

‘Het is nog niet eens nacht,’ zei Gemma, hoewel dat niet lang meer zou duren.

‘Kom,’ zei Alex. Hij liep naar zijn Cougar en opende het portier. ‘Stap in.’

‘Oké. Omdat je zo aandringt.’

Gemma deed liever geen beroep op andere mensen, maar een kans om te kunnen zwemmen liet ze niet snel aan haar neus voorbijgaan. Bovendien was een autoritje samen met Alex ook niet te versmaden. Meestal trok hij met haar zus op en voelde zij zich het vijfde wiel aan de wagen.

‘Wat is er nou zo betoverend aan dat zwemmen?’ vroeg Alex nadat ze was ingestapt.

‘Ik geloof niet dat ik het ooit betoverend heb genoemd.’ Ze gespte de veiligheidsgordel vast en leunde achterover. ‘Ik weet niet wat het precies is. Het is... eh... gewoon anders dan anders.’

‘Hoe bedoel je?’ vroeg Alex. Hij startte de auto, maar bleef op de oprit staan en keek haar aan in afwachting van haar uitleg.

‘Overdag zijn er altijd zoveel mensen in de baai, vooral ’s zomers, maar ’s nachts... ’s nachts ben je alleen, alleen met het water en de sterren. En omdat het donker is, lijkt het of alles één geheel vormt waar jij dan deel van uitmaakt.’ Er speelde een verlangende glimlach om haar lippen. ‘Misschien is het ook wel betoverend,’ gaf ze toe. Toen schudde ze haar hoofd. ‘Ik weet het niet. Misschien ben ik wel een freak.’

Pas op dat moment drong het tot Gemma door dat Alex haar aanstaarde. Er lag een eigenaardige uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij met stomheid geslagen was.

‘Wat is er?’ vroeg ze. Ze begon zich een beetje opgelaten te voelen door de manier waarop hij naar haar keek. Ze frunnikte aan haar haren, streek het achter haar oren en schoof heen en weer op haar stoel.

‘Niets. Sorry.’ Alex schakelde en reed weg. ‘Je wilt waarschijnlijk snel het water in.’

‘Ik heb geen haast, hoor,’ zei Gemma, maar dat was eigenlijk gelogen. Ze wilde zo lang mogelijk in het water doorbrengen voordat ze weer thuis moest zijn.

‘Ben je nog aan het trainen?’ vroeg Alex. ‘Of doe je dat niet in de vakantie?’

‘Jawel, ik train in de zomer gewoon door.’ Ze draaide het raampje open zodat de zilte lucht naar binnen waaide. ‘Ik zwem elke dag in het zwembad met mijn trainer. Hij zegt dat mijn tijden steeds beter worden.’

‘Dus je zwemt al de hele dag in het zwembad en dan ga je ’s avonds nog eens,’ schamperde Alex. ‘Waarom doe je dat?’

‘Het zijn twee totaal verschillende dingen.’ Gemma stak haar arm als een vleugel van een vliegtuig door het geopende raampje. ‘In het zwembad gaat het alleen maar om baantjes trekken en tijden. Dat is werk. In de baai zwem ik voor mijn plezier. Daar kan ik gewoon lekker in het rond spartelen.’

‘Maar krijg je er niet genoeg van om altijd nat te zijn?’ vroeg Alex.

Ze schudde haar hoofd. ‘Nee. Het is hetzelfde als ademhalen. Krijg jij daar wel eens genoeg van?’

‘Eigenlijk wel. Het lijkt me soms heerlijk om niet te hoeven ademhalen.’

‘Wat is daar nou zo geweldig aan?’ vroeg Gemma lachend.

‘Weet ik niet.’ Even keek hij een beetje ongemakkelijk en glimlachte nerveus. ‘Ik vroeg het me vroeger wel eens af tijdens gymles. Als we bijvoorbeeld moesten hardlopen, was ik altijd zo buiten adem dat het pijn deed.’ Hij keek haar onderzoekend aan. Vanwege die laatste opmerking zou ze hem wel eens een complete loser kunnen vinden. Maar gelukkig zag hij haar glimlachen.

‘Je had vaker met me moeten gaan zwemmen,’ zei Gemma. ‘Dan had je nu een veel betere conditie gehad.’

‘Je hebt gelijk, maar ik ben nu eenmaal een nerd,’ verzuchtte hij. ‘Ik ben blij dat ik eindelijk van al dat sporten af ben.’

‘Binnenkort heb je het zo druk op de universiteit dat je alle ellende van de middelbare school bent vergeten,’ zei Gemma. Haar stem had ineens een eigenaardig melancholieke klank.

‘Gelukkig wel.’ Alex fronste zijn wenkbrauwen.

Gemma schoof dichter naar het raampje, liet haar arm op de rand van het portier rusten en keek leunend met haar kin op haar hand naar de huizen en bomen die ze passeerden. In de buurt waar Alex en zij woonden stonden goedkope, vervallen huizen, maar toen ze Capri Lane voorbij waren, zag ze alleen nog maar keurige nieuwbouwhuizen.

Het toeristenseizoen was begonnen en de hele stad was feestelijk verlicht. Uit de cafés klonken muziek en vrolijke stemmen.