Lokroep(21)

‘Welke meiden?’

‘Je weet wel,’ zei Daniel met een vaag wuivend gebaar. ‘De aanvoerster heet volgens mij Penn.’

‘Die drie knappe meiden?’ Eigenlijk had Harper geen moment gedacht dat Daniel Gemma iets had aangedaan – niet echt, tenminste – maar bij het horen van de naam Penn kromp haar maag ineen.

‘Ja, die.’

‘Hoezo vervelend?’ Ze draaide zich om naar Gemma, die net haar topje aantrok. Zo te zien mankeerde ze niets. ‘Wat deden ze dan?’

‘Dat weet ik niet precies, maar ze stonden om haar heen en volgens mij voelde Gemma zich bedreigd. Ik vertrouw die meiden gewoon niet. Ik nodigde Gemma op mijn boot uit totdat ze weg waren en zo’n tien minuten later verscheen jij ineens op het toneel. Meer is er niet gebeurd.’

‘O.’ Harper voelde zich schuldig omdat ze zo tegen hem had geschreeuwd maar dat liet ze niet merken. ‘Nou, bedankt dat je mijn zusje hebt geholpen, maar je had haar niet op je boot hoeven vragen.’

‘Ik was niet van plan er een gewoonte van te maken.’

‘Mooi.’ Harper wipte van haar ene op haar andere voet. De verontwaardiging was nog niet helemaal van haar gezicht verdwenen. ‘Trouwens, Gemma heeft al iets met een andere jongen.’

‘Ik zei net al dat ik niet in je zus geïnteresseerd ben.’ Daniels stem klonk schamper. ‘Maar als ik niet beter wist, zou ik bijna denken dat je jaloers was.’

‘Ja dag.’ Harper trok rimpels in haar neus. ‘Het idee alleen al.’

Daniel moest lachen om haar reactie en om de een of andere reden begon Harper te blozen.

Het volgende moment vloog Gemma op haar fiets voorbij. Ze schreeuwde een groet naar Daniel.

Nu haar zus weg was, had Harper eigenlijk geen reden meer om op de kade te blijven rondhangen, maar toch bleef ze nog even staan. Misschien was er nog iets wat ze Daniel kon verwijten. Toen haar niets te binnen schoot, draaide ze zich om en liep weg. Ze voelde dat hij haar nakeek.





7



Picknick

De stad Capri, gelegen in het noorden van Maryland, was op 14 juni 1802 door Thomas Thermopolis gesticht. Sindsdien werd elk jaar op die dag feestgevierd. De meeste winkels waren gesloten en hoewel het feest uiteindelijk niet meer om het lijf had dan een paar kermisattracties en hier en daar wat kraampjes, kwam er altijd veel publiek op af, zowel bewoners van Capri als toeristen.

Alex had Gemma gevraagd of ze zin had er samen met hem naartoe te gaan. Wat hij daar precies mee bedoelde, wist ze niet. Maar omdat hij alleen haar had uitgenodigd en Harper niet, had het waarschijnlijk wel iets te betekenen, al durfde ze hem niet te vragen wat.

De autorit ernaartoe verliep ongemakkelijk. Gemma moest bijna lachen toen Alex een paar keer iets stamelde over dat hij hoopte dat het leuk zou zijn. Voor de rest zeiden ze allebei niets. Toen hij de auto had geparkeerd, stapte hij snel uit om de deur voor haar open te maken. Voor Gemma was dat een historisch moment, want dat had ze hem nog nooit eerder zien doen. Toen pas kon ze zich een beetje ontspannen.

Het feest vond plaats in het park in het centrum van Capri. Er stonden een paar draaimolens en langs de weg die dwars door het centrum liep stonden de gebruikelijke tentjes waar je spelletjes kon doen en iets kon eten of drinken. Her en der waren picknicktafels neergezet en op het gras lagen dekens uitgespreid.

‘Zullen we gaan ringwerpen?’ vroeg Alex. Hij gebaarde naar het tentje. ‘Dan kan ik een goudvis voor je winnen.’

‘Dat zou niet leuk zijn voor de goudvis,’ zei Gemma. ‘Ik heb er een stuk of twaalf gehad en ze gingen allemaal binnen een paar dagen dood.’

‘Ach ja,’ herinnerde Alex zich met een scheve glimlach. ‘Ik zie nog voor me hoe jij je vader dwong ze in de achtertuin te begraven.’

‘Het waren mijn huisdieren. Ze verdienden een fatsoenlijke begrafenis.’

‘Ik moet geloof ik een beetje oppassen bij jou in de buurt,’ zei Alex terwijl hij veiligheidshalve een stap van haar vandaan zette. ‘Je bent een goudvissenmoordenaar. Wie weet waar je nog meer toe in staat bent.’

‘Hou op,’ zei Gemma lachend. ‘Ik heb ze niet met opzet doodgemaakt. Ik was nog klein. Ik denk dat ik ze te veel voer gaf. Uit liefde.’

‘Nog erger,’ plaagde hij. ‘Straks ga je mij ook nog uit liefde vermoorden.’

‘Wie weet.’ Ze kneep haar ogen tot spleetjes en probeerde dreigend te kijken.

Alex schoot in de lach en kwam weer naast haar lopen. Toen zijn hand langs de hare streek, maakte Gemma van de gelegenheid gebruik om haar vingers door de zijne te vlechten. Hij zei niets maar gaf een kneepje in haar hand.

De simpele aanraking bracht bij Gemma een warm gevoel teweeg en ze moest zich bedwingen om niet te stralen.