Lokroep(19)

‘Dat weet ik niet.’ Gemma hurkte naast haar fiets en terwijl ze aan haar fietsslot frunnikte, stond Penn als een schaduw achter haar. ‘Ik moet heel veel trainen.’

‘Trainen kun je altijd nog,’ zei Penn. ‘Je moet ook tijd vrij maken voor leuke dingen.’

‘Dat doe ik ook,’ wierp Gemma tegen.

Toen ze eindelijk haar tas van het slot had losgemaakt, kwam ze overeind. Ze vond het niet meer zo nodig om zich aan te kleden. Wat ze het liefst wilde, was haar tas over haar schouder hangen, op de fiets springen en heel hard van Penn met haar hongerige glimlach wegfietsen.

‘Je moet echt een keer met ons gaan zwemmen.’ Penns stem klonk mierzoet en tegelijk gebiedend. Haar donkere ogen keken Gemma zo doordringend aan dat Gemma heel even haar adem inhield. Achter hen klonk gespetter, waardoor Penn werd afgeleid, lang genoeg voor Gemma om weer normaal adem te halen en haar blik af te wenden.

Niet ver van hen vandaan stond Daniel op de kade. Het water drupte van zijn blote borst en zijn lange zwembroek. Gemma kende hem van de keren dat ze haar vader in de haven had opgezocht, maar in tegenstelling tot Harper had ze geen enkele reden om een hekel aan hem te hebben.

‘Is er iets?’ vroeg Daniel terwijl hij het water van zijn gezicht veegde. Zonder op antwoord te wachten liep hij naar Gemma toe, die door Penn, Lexi en Thea werd omsingeld.

‘Er is niks aan de hand, hoor,’ zei Lexi opgewekt. Ze glimlachte naar hem. ‘Bemoei je met je eigen zaken.’

‘Dat dacht ik niet.’ Zonder acht te slaan op Lexi kwam Daniel dichterbij. Met zijn schouder duwde hij Lexi opzij en keek Gemma aan. ‘Alles oké?’

‘Er is niks aan de hand. Dat zeiden we toch al,’ zei Penn ijzig.

‘Ik vroeg jou niks.’ Daniel keek haar boos aan en toen hij zich naar Gemma wendde, verzachtte zijn blik. Ze was nog steeds druipnat en klemde haar tas tegen haar borst. ‘Kom maar even mee naar mijn boot. Dan kun je je daar afdrogen.’

‘Bemoei je met je eigen zaken,’ zei Lexi nogmaals. Het klonk eerder verward dan boos. Alsof ze niet begreep hoe hij haar durfde te negeren.

Daniel gebaarde naar Gemma dat ze mee moest komen. Terwijl Gemma zich naar hem toe haastte, had ze het gevoel dat Penn het liefst Daniels hoofd van zijn romp had gescheurd. Letterlijk. Toen ze wegliepen, sloeg Daniel zijn arm om haar schouders. Niet als een romantisch gebaar, maar omdat hij haar wilde beschermen.

Gemma voelde Penns ogen in haar rug branden en terwijl ze met Daniel naar zijn boot liep, riep Lexi haar nog iets na over dat ze haar binnenkort wel weer zouden zien. Haar stem had iets zangerigs.

Bijna had Gemma zich omgedraaid om terug te gaan, maar Daniels arm hield haar tegen.

Even later hielp Daniel haar op de boot. Omdat Penn, Lexi en Thea nog steeds toekeken vanaf de kade, stelde hij voor dat ze de kajuit in gingen. Het was niet Gemma’s gewoonte om met jongens die ze amper kende op een boot te stappen, maar gezien de omstandigheden leek het haar een veilige keuze.

De boot was vrij klein, dus het woongedeelte was ook aan de krappe kant. Tegenover het tweepersoonsbed was een tafeltje met aan weerszijden banken met kussens erop. Er was een kitchenette met een minikoelkast en een piepklein aanrechtje. Aan de andere kant was de badkamer met hier en daar een hoekje om spullen op te slaan. Dat was alles.

Het bed was onopgemaakt en lag bezaaid met kleren. In de gootsteen stond de vuile vaat en op het aanrecht en de tafel lagen een paar lege limonadeblikjes en bierflesjes. Naast het bed lag een stapel boeken en tijdschriften.

‘Ga zitten.’ Omdat er kleren en boeken op de banken lagen, gebaarde Daniel naar het bed.

‘Weet je het zeker?’ vroeg Gemma. ‘Ik ben kletsnat.’

‘Geeft niet. Dit is een boot, hè. Alles is hier altijd nat.’ Hij pakte een paar handdoeken en gooide er een naar haar toe. ‘Ga je gang.’

‘Dank je.’ Ze wreef met de handdoek door haar haren en leunde tegen de wand. ‘En niet alleen hiervoor, maar ook... eh... omdat je me gered hebt.’

‘Geen dank.’ Daniel haalde zijn schouders op en leunde tegen de keukentafel. Hij droogde zijn borst af met een handdoek en haalde zijn hand door zijn korte haar, waardoor de druppels er vanaf spatten en het rechtovereind ging staan. ‘Je keek zo bang.’

‘Ik was niet bang,’ verdedigde Gemma zich.

‘Daar zou ik me anders best iets bij kunnen voorstellen.’ Hij leunde nog iets naar achter zodat hij door een van de kajuitraampjes kon kijken. ‘Die meiden werken op mijn zenuwen.’

‘Nou, mij ook!’ riep Gemma uit, blij dat iemand het met haar eens was. ‘Toen ik dat tegen mijn zus zei, vond ze dat niet aardig van me.’

‘O ja?’ Daniel keek Gemma aan. ‘Mag Harper die meiden dan wel?’