Lokroep(12)

‘Toch is er iets niet in de haak met die meiden,’ zei Gemma, meer tegen zichzelf dan tegen Harper.

‘Het zijn gewoon knappe meisjes, meer niet.’

‘Maar niemand weet waar ze vandaan komen,’ hield Gemma vol.

‘Het is het toeristenseizoen. Niemand weet waar al die mensen vandaan komen.’ Harper draaide een bocht om en precies op dat moment slaakte Gemma een ijselijke kreet.

‘Kijk uit!’ riep ze.

Harper trapte net op tijd op de rem, anders had ze Penn, Thea en Lexi geschept.

Even was het stil. Harpers hart bonsde in haar keel. Vlak voor haar auto stonden Penn en Thea en staarden hen door de voorruit aan.

Toen Lexi op het raam aan Gemma’s kant klopte, slaakten ze allebei een kreet van schrik. Gemma keek haar zus vragend aan.

‘Draai het raampje omlaag,’ zei Harper haastig.

Gemma deed wat ze vroeg. ‘Sorry, hoor. We zagen jullie niet.’

‘Geen punt,’ zei Lexi met een brede grijns. De regen die op haar blonde haren neerkletterde leek haar niet te deren. ‘We zijn de weg kwijt.’

‘Waar moeten jullie naartoe?’ vroeg Harper.

‘Terug naar de baai.’ Lexi leunde met haar slanke armen op het portier en keek Gemma aan. ‘Jij weet wel hoe je daar moet komen, toch? We hebben jou daar al zo vaak gezien.’

‘Eh... ja.’ Gemma wees voor zich uit. ‘Neem de derde straat rechts naar Seaside Avenue. Als je die volgt, kom je er vanzelf.’

‘Bedankt,’ zei Lexi. ‘Kom je vanavond weer?’

‘Nee,’ zeiden Gemma en Harper uit één mond. Gemma wierp haar zus een veelbetekenende blik toe en voegde er snel aan toe: ‘Er is niks aan om in de regen te zwemmen.’

‘Hoezo? Je bent dan toch al nat.’ Lexi lachte om haar eigen grapje, maar Gemma reageerde niet. ‘Nou ja, we zien je heus nog wel een keer. We kijken naar je uit.’

Ze knipoogde naar Gemma, rechtte haar rug en zette een stap van de auto vandaan.

Gemma draaide het raampje dicht, maar Penn en Thea maakten geen haast om opzij te gaan. Even was Harper bang dat ze achteruit moest rijden om van hen af te komen.

Toen ze eindelijk in beweging kwamen, moest Harper zich bedwingen om niet plankgas weg te rijden. Ze kon het nog net opbrengen om haar hand naar hen op te steken. Gemma bleef echter roerloos zitten en weigerde de meisjes te groeten.

‘Tjonge!’ verzuchtte Harper even later. Haar hart klopte weer een beetje normaal. ‘Wat bizar, zeg.’

‘Ja,’ beaamde Gemma. ‘Maar ook wel griezelig,’ voegde ze eraan toe. Toen haar zus niet reageerde, keek ze haar boos aan. ‘Kom op, Harper. Je vond het toch ook eng? Anders zou je ze wel een lift naar huis hebben gegeven.’

Harper klemde het stuur steviger vast. ‘Zag je dat ze zich niets aantrokken van de regen? Ze genoten ervan, volgens mij.’ Gemma rolde met haar ogen. ‘Jij vond het ook eng, Harper. Geef het maar toe. Ze kwamen uit het niets. Zag je dat? Het ene moment waren ze nog achter ons en ineens stonden ze voor ons. Zouden ze paranormaal begaafd zijn?’

‘Dat denk ik niet. Misschien hadden ze een kortere weg genomen,’ voerde Harper zwakjes aan. Ze reed de oprit op en parkeerde de auto naast haar vaders oude gedeukte Ford F-150.

Gemma kreunde. ‘Probeer nu eens niet alles logisch te beredeneren, Harper. Waarom geef je niet toe dat die meiden je de stuipen op het lijf hebben gejaagd?’

‘Er valt niets toe te geven,’ loog Harper. Ze schakelde de motor uit en veranderde van onderwerp. ‘Laat je papa nog naar je auto kijken?’

‘Ja, morgen, als het tenminste droog is.’ Gemma griste haar sporttas van de achterbank. Ze sprong de auto uit en rende naar binnen.

Harper volgde haar. Vanaf het moment dat ze de oprit waren opgereden, had ze het vreemde gevoel dat ze werden gevolgd. Het liet haar niet los. Toen ze binnen was, sloot ze de voordeur achter zich en luisterde naar Gemma en Brian die elkaar over hun dag vertelden.

Terwijl de heerlijke geur van Brians zelfgemaakte pizza’s zich door het huis verspreidde, kon Harper het niet laten om af en toe door het raam de straat af te turen. Er was niets te zien. Het duurde nog een hele tijd voordat ze zich een beetje op haar gemak voelde, maar ze bleef ervan overtuigd dat ze in de gaten werden gehouden.





4



Moeder

‘Sorry, schat, maar hier ben ik de hele dag mee bezig.’ Brian stond met zijn hoofd onder de motorkap van Gemma’s Chevy. Zijn oude werkshirt en armen zaten vol met smeervlekken.

‘Dat snap ik,’ zei Harper. Ze had geen ander antwoord verwacht op haar vraag of hij meeging.

‘Volgende keer weer. Goed?’ Brian keek niet op. Al zijn aandacht was gericht op de auto. Meestal had hij op zaterdag wel een klusje te doen, zodat hij niet met Harper en Gemma mee hoefde te gaan.