Lokroep(14)

Na een kort, chaotisch verblijf thuis had Brian haar uiteindelijk naar de woongemeenschap in Briar Bridge moeten brengen.

Vanbuiten zag het huis eruit als een gewone boerderij. Vanbinnen ook. Gezellig, maar niet op een overdreven manier. Nathalie deelde het huis met twee andere mensen en er was vierentwintig uur per dag toezicht.

Zodra Harper de oprit opreed, stormde Nathalie door de voordeur naar buiten en rende naar hen toe. Dat was een goed teken want soms bleef ze op haar kamer zitten en kon ze de hele middag alleen maar zachtjes huilen.

‘Mijn meiden zijn er!’ Nathalie klapte in haar handen en kon bijna niet wachten tot ze uitstapten. ‘Ik heb iedereen verteld dat jullie vandaag zouden komen!’ Ze sloeg haar armen om Harper heen en drukte haar zo dicht tegen zich aan dat het pijn deed. Toen Gemma naar haar toe kwam, betrok ze haar ook in de omhelzing.

‘Ik ben zo blij dat jullie er zijn,’ mompelde Nathalie. ‘Het is zo lang geleden dat ik jullie heb gezien.’

‘Wij zijn ook blij om jou weer te zien,’ zei Gemma toen ze zich had losgemaakt uit Nathalies omhelzing. ‘Maar vorige week waren we hier ook, hoor.’

‘O ja?’ Nathalie kneep haar ogen tot spleetjes en keek de meisjes aan alsof ze hen niet geloofde.

‘Ja, we komen elke zaterdag bij je op bezoek,’ hielp Harper haar herinneren.

Verbaasd fronste Nathalie haar voorhoofd, en Harper hield haar adem in, zich afvragend of ze er wel goed aan gedaan had om haar moeder te corrigeren. Nathalie kon af en toe vreselijk uit haar slof schieten als ze in de war of gefrustreerd was.

‘Wat zie je er leuk uit,’ gooide Gemma het gesprek snel over een andere boeg.

‘Vind je?’ Nathalie keek omlaag naar haar T-shirt van Justin Bieber. ‘Ik ben gek op Justin Bieber.’

Terwijl Harper qua uiterlijk meer op hun vader leek, had Gemma veel weg van Nathalie. Met haar knappe gezicht en slanke figuurtje leek Nathalie meer op een fotomodel dan op een moeder. Haar lange bruine haren bedekten de littekens op haar schedel. Van een paar lokken had ze dunne vlechtjes gemaakt en in een plukje van haar pony had ze knalroze kraaltjes gevlochten.

‘Jullie zien er allebei ook zo goed uit!’ Nathalie keek haar dochters bewonderend aan en raakte even Gemma’s blote arm aan. ‘Wat ben je bruin? Hoe kom je zo bruin?’

‘Ik zwem veel,’ zei Gemma.

‘O ja. Dat is waar ook.’ Nathalie sloot haar ogen en wreef over haar slaap. ‘Je zwemt.’

‘Klopt.’ Gemma glimlachte. Ze was trots op haar moeder omdat ze zich iets herinnerde wat ze haar al honderden keren had verteld.

‘Kom mee naar binnen!’ De gepijnigde uitdrukking was van Nathalies gezicht verdwenen. ‘Ik heb tegen ze gezegd dat jullie vandaag zouden komen, dus mocht ik koekjes bakken. Ze zijn nog warm, dus laten we ze snel opeten.’

Ze legde haar arm om Gemma’s schouders en liep met haar naar het huis. Ze werden verwelkomd door het personeel, dat inmiddels beter op de hoogte was van het reilen en zeilen van de meisjes dan Nathalie zelf.

Niet dat Nathalie niet haar best deed om het leven van haar dochters te volgen, maar ze kon het gewoonweg niet onthouden.

Hoewel ze had beweerd dat ze koekjes had gebakken, lag de wikkel van een rol chocoladekoekjes naast de schaal waar koekjes in lagen. Dat deed ze wel vaker. Niemand begreep waarom. Nathalie loog over kleine dingetjes en beweerde dingen waarvan iedereen wist dat ze niet waar waren.

Aanvankelijk hadden haar dochters haar erop aangesproken. Harper legde dan rustig uit wat er niet klopte, maar als Nathalie op een leugen betrapt werd, kreeg ze vaak een woedeaanval. Ze had zelfs een keer een glas naar Gemma gegooid. Het was tegen de muur aan scherven gevallen, maar Gemma had er wel een snee aan haar enkel door opgelopen.

Dus nu zeiden ze er niets van. Ze namen een koekje terwijl Nathalie vertelde hoe ze ze had gebakken. Ze pakte de schaal op en nam de meisjes mee naar haar slaapkamer.

‘Hier is het veel fijner,’ zei Nathalie nadat ze de deur achter zich had dichtgedaan. ‘Hier zijn geen pottenkijkers.’

Nathalie ging op haar smalle bed zitten. Gemma nam naast haar plaats. Harper bleef staan. Ze voelde zich nooit helemaal op haar gemak in haar moeders slaapkamer.

De muren waren bedekt met posters, voornamelijk van Justin Bieber, Nathalies huidige favoriet. Maar er hing ook een affiche van de meest recente Harry Potter-film en een poster van een puppy die een eend knuffelt. Het bed lag bezaaid met knuffelbeesten en de kleren die uit de overvolle wasmand puilden hadden meer kleur en glitters dan de gemiddelde garderobe van een volwassen vrouw.

‘Zullen we wat muziek opzetten?’ vroeg Nathalie. Voordat een van beiden antwoord kon geven, sprong ze van het bed en liep naar haar stereo. ‘Ik heb net een paar nieuwe cd’s gekregen. Wat willen jullie graag horen? Ik heb van alles wat.’