Laat In De Nacht(151)

'Wie was de dader?' 'Onbekend. Het is een onopgeloste zaak.'

'Niet meer.' Deans handen omklemden het stuur.

'Dat weten we niet,' zei Curtis, die Deans gedachte las. 'Hij werd ondervraagd, maar is nooit echt als een verdachte beschouwd. Moeder en kinderen waren dol op elkaar. Moeder werkte hard om de kost te verdienen. Broer en zus waren sleutelkinderen, die elkaar volkomen vertrouwden. Hun band was hecht.'

'Ongetwijfeld!' zei Dean met een strak gezicht. 'Heel hecht.'

'Denk je aan incest?'

'Valentino's gedrag is symptomatisch. Waarom stond dit alles niet in Rondeaus dossier?'

'De feiten staan er wél in. Iedereen die bij de politie solliciteert, wordt aan een streng onderzoek onderworpen. '

'Niemand keek verder dan de tragedie dat hij zijn hele familie had verloren. Niemand dacht aan incest. Wat gebeurde er na de dubbele moord met de jonge John?'

'Pleeggezin. Hij woonde bij een echtpaar tot hij oud genoeg was om op eigen benen te staan.'

'Nog meer kinderen in dat pleeggezin?'

'Nee.'

'Gelukkig maar. Kon hij goed met de pleegvader opschieten?'

'Er waren geen problemen met de pleegouders. Ze waren verzot op hem.'

'Vooral de vrouw.'

'Dat weet ik niet,' zei Curtis. 'Maar ze waren zeer over hem te spreken. Ze zeiden dat hij een ideaal kind was. Respectvol. Beleefd.'

'Dat zijn veel psychopaten.'

'Hij was een uitstekende student,' vervolgde Curtis. 'Geen studieproblemen. Na twee jaar universiteit schreef hij zich in op de politieacademie. Hij wilde politieman worden...'

'Ik kan wel raden waarom. Om te voorkomen dat andere vrouwen dezelfde dood stierven als zijn moeder en zijn zus.'

'Min of meer.' Curtis keek hem aan. 'Eén klein detail...'

'Ja?'

'De zus was vijf maanden zwanger toen ze stierf.'

Dean wierp hem een vragende blik toe.

'Nee,' zei Curtis. 'Dat hebben ze gecontroleerd. De baby was niet van Rondeau.' 'Dat had ik je wel kunnen vertellen,' zei Dean grimmig. 'Dat is de reden waarom hij haar heeft gedood.'

Curtis' mobieltje ging over. 'Ja,' snauwde hij.

Dean kon de lichten op de zendmast zien. Hoe ver waren ze ervandaan? Twee of drie kilometer? Hij reed te dicht achter het busje van de Bijzondere Bijstandseenheid. Een paar kilometer terug had het hem ingehaald en Dean had het laten passeren.

Het busje reed hard, maar Dean dwong de chauffeur om nóg harder te rijden. Ze waren de twee voorste voertuigen in een colonne die uit diverse politie-eenheden bestond. Een ambulance sloot de rij. Dean probeerde daar niet aan te denken.

Curtis beëindigde zijn telefoongesprek. 'Ze zijn in Rondeaus appartement geweest. Het stelde niet veel voor, maar hij had eersteklas fotoapparatuur. Albums boordevol schunnige foto's. Lange, blonde haren op het beddengoed. Hij is onze man.'

Dean keek recht voor zich uit en klemde zijn kaken zo hard op elkaar dat ze pijn deden.

Curtis controleerde zijn pistolen. Het ene zat in de holster aan zijn riem en het andere in zijn beenholster. 'Heb jij een blaffer?'

Dean knikte. 'Ik ben hem gaan dragen toen hij Paris begon te bedreigen.'

'Oké, maar luister goed. Als we daar zijn, hou jij je gedeisd en laat je die mannen hun werk doen.' Hij knikte naar het BBE-bus- je. 'Begrepen?'

'Begrepen, brigadier.'

De herinnering aan hun respectievelijke rangen ontging Curtis niet, maar hij hield voet bij stuk. 'Als je daar half over de rooie naar binnen gaat, zul je iets doen wat onze arrestatie verknalt, en dan zullen ze hem laten lopen vanwege een of ander lullig vormfoutje.'

'Ik zei dat ik het begreep,' zei Dean koppig.

'Dus je bent kalm?'

'Ik ben kalm.'

Curtis stopte het pistool weer in zijn beenholster terwijl hij bromde: 'Om de donder niet.'

Dean zei: 'Klopt. Als hij Paris kwaad doet, vermoord ik hem.'

Ze staarde naar het grijnzende gezicht van John Rondeau, maar haar verbijstering was slechts tijdelijk. Toen reageerde ze snel. Met al haar kracht gaf ze een duw tegen zijn borstkas, maar hij drukte haar tegen de metalen legplanken in de kast terwijl hij met zijn pistool op Stan schoot.

Het schot maakte haar doof. Of misschien was het haar eigen gil-

Rondeau gaf haar een klap. 'Hou je kop!' Hij pakte haar haren beet, sleepte haar weg van de kast en schopte de kastdeur dicht. Toen duwde hij haar met zoveel kracht naar voren dat ze vooroverviel op de betonnen vloer.

'Hallo, Paris,' zei hij met de angstaanjagende stem die ze nu goed kende.

'Heb je hem gedood?'

'Crenshaw? Dat hoop ik. Dat was de bedoeling toen ik recht in zijn hart schoot. Wat een sukkel. Maar hij is sterker dan hij eruitziet. Dit heb ik in feite aan hem te danken.' Hij wees naar zijn bloedende hoofdwond. 'Eerst was hij erg behulpzaam en liet me zien wat je moest doen om het uitzenden te stoppen. Onder bedreiging van een vuurwapen, natuurlijk. Toen deed hij een belachelijke maar heel dappere poging jou te beschermen door met een fles op mijn hoofd te slaan.' Hij sprak nog steeds met Valentino's stem.