Kussen Voor De Camera(40)

‘Wat is er aan de hand?’ wilde hij weten terwijl hij langs haar naar binnen stapte.

Ze slikte haar teleurstelling weg. Blijkbaar had Deborah iets tegen hem gezegd. Omdat ze dat al had voorzien, had ze de telefoon op de voicemail gezet, maar ze had niet verwacht dat hij binnen een uur op haar stoep zou staan. Ze was nog niet aan een confrontatie toe. Hij pakte haar echter bij de arm en dwong haar hem aan te kijken. ‘Wat is er aan de hand?’ herhaalde hij.

Ik ben zwanger.

Dat was het eenvoudige antwoord. Maar die woorden kon ze niet over haar lippen krijgen. Nog niet.

‘Het spijt me. Ik was van plan te bellen. Je had niet meteen hierheen hoeven komen –’

Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Van Deborah hoorde ik dat je voor het gebouw stond… te huilen. Ik heb mijn afspraken voor vanmiddag afgezegd om hierheen te komen, dus probeer me alsjeblieft niet met een kluitje in het riet te sturen.’

Ze haalde diep adem. ‘Ik dacht aan ons.’

Op zijn hoede keek hij haar aan. ‘Ons?’

Ons. Zij tweeën. Zoals het tussen hen was geweest. ‘Ik mis je.’

Geïrriteerd woelde hij met zijn vingers door zijn haren. ‘ Ik mis jou ook, lieverd. Maar we hebben het hierover gehad en we hebben besloten dat als we vrienden willen blijven… we elkaar nu vrij moeten laten.’

Dat alles wist ze. Ook kende ze het antwoord op haar volgende vraag. Maar omdat alles erom draaide, moest ze hem toch stellen. Want ze wilde het hem hardop horen zeggen.

Ze slikte. ‘Hou je van me?’

Met ingehouden adem wachtte ze af. Ze zag zijn ogen groot worden en voelde zijn blik als een liefkozing over haar gezicht gaan.

Alsjeblieft, smeekte ze inwendig.

En toen hij niet antwoordde, kon ze zichzelf er niet van weerhouden meer te zeggen. ‘Wat we hadden, was goed.’ Dat kon hij niet zijn vergeten. ‘Ik mis het. Ik mis jou. En ik dacht dat nu je wat ruimte had gehad je misschien –’

‘Payton, schei uit. Doe dit jezelf niet aan.’ Hoewel het bot en hardvochtig was, kon hij het niet verdragen dat ze op deze manier doorging. ‘Er is niets veranderd. En er zal ook niets veranderen.’

Ze knikte stijfjes. ‘Oké,’ fluisterde ze op een toon die hem door de ziel sneed. ‘Dat moest ik weten.’

Toen boog ze haar hoofd, drukte haar handen tegen haar gezicht en haalde zo diep adem dat haar hele lichaam ervan trilde. Hij balde zijn vuisten. Om te voorkomen dat hij haar naar zich toe trok om haar te troosten en –

‘Ik ben zwanger.’

Zijn handen vielen langs zijn lichaam. De tijd leek stil te staan, en hij had het gevoel dat het fundament van zijn wereld onder hem vandaan begon te glijden.

Néé.

Dit kon niet. Niet nog een keer. Het was onmogelijk. Alleen zeiden haar afhangende schouders hem het tegendeel.

Zonder hem aan te kijken fluisterde ze: ‘Het spijt me verschrikkelijk.’

Toen liep ze de kamer uit en liet hem in zijn eentje het nieuws verwerken. Ze was zwanger.

Hij ging voor het raam staan en staarde naar de regen die tegen het glas sloeg. Hoe was het mogelijk dat hij zo snel weer terug was bij het begin? En met de vrouw die hem had moeten helpen de nachtmerrie achter zich te laten.

Ironisch.

De twijfels die hem bij de zwangerschap van Annegret hadden geplaagd, had hij nu totaal niet. Dit was niet een of andere fortuinzoekster. Het was Payton. Als ze zei dat ze zwanger van hem was, dan was ze dat.

Verbijsterd schudde hij zijn hoofd. Hoe kon de hele wereld binnen een uur zo drastisch veranderen? Deborah had hem tijdens haar lunchpauze gebeld met de mededeling dat ze Payton compleet van streek in de kou voor zijn kantoor had aangetroffen. Onmiddellijk had hij zich naar haar appartement gehaast, niet in staat de afgesproken afstand te bewaren aangezien hij bang was geweest dat er iets ernstigs was gebeurd.

Op het oog had ze echter niets gemankeerd, en hij was boos geweest omdat hij haar had moeten zien. Omdat hij het verdriet in haar ogen had moeten zien dat hij niet wilde zien.

Hij had gewild dat ze wegging. Dat ze iemand anders vond. Hem vergat.

Maar het was niet zo goed met haar gegaan als hij had gedacht, en weggaan behoorde niet meer tot de mogelijkheden. Ze zou nooit het leven krijgen dat ze verdiende, en dat maakte hem opnieuw boos.

Hoe had het in vredesnaam kunnen gebeuren? Ze hadden zoveel condooms gebruikt dat hij aandelen in de fabriek ervan had moeten kopen. Hij was verantwoordelijk geweest voor de anticonceptie, en ze hadden iedere keer een voorbehoedmiddel gebruikt. Behalve die ene keer.

Zijn maag trok samen, en schuldgevoelens welden in hem op.

Hij was gestopt voor hij een climax had bereikt. Nadat hij een condoom had gepakt, had hij afgemaakt waarmee hij bezig was geweest. Maar penetratie zonder bescherming kon een zwangerschap tot gevolg hebben. En hij was zo verdraaid onvoorzichtig geweest. Zelfs na alles wat hij had doorgemaakt. Tegen beter weten in.