Kussen Voor De Camera(38)

Toen hij haar lichaam lichtelijk voelde verstijven, sloot hij even zijn ogen. Hij wist wat hij nu moest zeggen.

Terwijl hij zijn keel schraapte, deed hij een stap naar achteren.

Haar grote bruine ogen keken hem afwachtend aan. Gegriefd. Ze wist wat er ging komen. Wist dat ze hadden afgesproken te zullen stoppen voor het serieus werd. Stom. Alsof het niet vanaf het begin serieus was geweest.

Ze opende haar lippen en fluisterde twee woorden. ‘Niet doen.’

Hij wilde dit niet doen.

‘Denk je dat het misschien tijd is om er een punt achter te zetten?’ vroeg hij. Ze schudde haar hoofd, maar het was niet echt een vraag geweest. Nadat hij zijn hand tegen haar wang had gelegd, schoof hij zijn vingers in haar krullen. ‘Ik wil je geen verdriet doen.’

Te laat.

‘Doe het dan niet.’ Ze drukte haar handen tegen zijn borst alsof dat genoeg zou zijn om hem vast te houden. Verdorie. Blijkbaar begreep ze niet dat het orgaan onder haar handen niet functioneerde zoals ze dat graag zou willen.

‘Payton –’

‘Heb je het dan niet leuk?’ Haar onderlip begon te trillen. ‘Is het niet fijn geweest?’

‘Natuurlijk wel. Dat weet je.’ Verdorie, hij wilde haar niet aan het huilen maken.

‘Want ik heb het wel leuk met jou. Leuker dan ik het ooit heb gehad.’ Met de rug van haar ene hand veegde ze haar vochtige ogen af. ‘Het enige waaraan ik behoefte heb, is de mogelijkheid dat –’

‘Ik geef om je. Meer dan ik ooit om iemand heb gegeven.’ Helaas veranderde dat niets aan het feit dat liefde er niet in zat voor hem. Hij had haar over zijn moeder verteld, maar had haar moeten zeggen dat hij net zo was als zij. Dat ook hij gewoon niet in staat was zich te binden.

‘Is dat niet iets? Is het niet voldoende om gewoon af te wachten? Ja, ik wil ooit trouwen. Maar ik ben zo lang vreselijk voorzichtig met alles geweest dat ik voor jou bereid ben het erop te wagen. Ik kan wachten.’

Dat wist hij. Als hij haar enige hoop gaf, zou ze jaren blijven wachten op iets wat hij haar naar alle waarschijnlijkheid nooit zou kunnen geven. Zij mocht dan bereid zijn het erop te wagen, maar hij niet. Niet met haar hart. Haar leven. Haar geluk.

Ze wilde huisje-boompje-beestje. En hij wilde dat ze dat kreeg. Ook als het betekende dat hij haar moest loslaten zodat iemand anders het haar kon geven.

‘Het spijt me, lieverd.’ En dat was het moment waarop de eerste camera flitste en de sluiters begonnen te ratelen.





Hoofdstuk 19





Zo waardig als onder de omstandigheden mogelijk was, zat Payton in een blauwe papieren schort op de onderzoektafel van haar gynaecoloog. Ze was chagrijnig, diepbedroefd en neerslachtig. Verzette zich al weken tegen een aanhoudende lusteloosheid. Maar ze weigerde toe te geven aan de lokroep van haar bed alleen maar omdat ze aan de dijk was gezet.

Dat kon gebeuren. Het overkwam iedereen, was haar verteld.

Hoewel doorgaans de media geen getuige van het moment zelf waren. Maar wat kon het haar schelen dat de foto van haar grote verdriet in alle kiosken had gehangen? Of dat er bijna dagelijks een foto van Nate verscheen waarop hij er helemaal uitzag als de losbol die hij volgens de kranten was? Slechts één ding was van belang, en dat was dat de relatie voorbij was en dat ze verder moest met haar leven.

Daarom bleef ze bezig. Ze had werk dat ze heel graag deed en nieuwe vrienden die zich niets aantrokken van de breuk met Nate. En zelfs haar collega’s hadden haar gesteund ondanks de journalisten voor de deur. Dus stond ze iedere ochtend op, ging naar school en naar haar afspraken.

Zoals deze, die ze weken geleden had gemaakt.

Dokter Thoms kwam binnen, en bekeek Paytons patiëntendossier in haar computer. ‘Dus je bent hier voor controle, en ik zie dat je ook hebt aangegeven dat je wilt beginnen met de pil.’

Met moeite onderdrukte ze de tranen die in haar ogen dreigden te springen. ‘Eh… ja, maar…’

‘Is het bedoeld om zwangerschap te voorkomen of om een regelmatige menstruatiecyclus te krijgen?’

Ze spitste haar oren. Natuurlijk had ze geweten dat de pil beide deed, maar het ongemak was nooit zo groot geweest dat ze het had overwogen. Na echter wekenlang een emotionele stuiterbal te zijn geweest en lichamelijk last te hebben gehad van een naderende menstruatie die nauwelijks iets had voorgesteld… Dit kon de oplossing van ten minste een van haar problemen zijn.

‘Een regelmatige cyclus krijgen.’ Want ze kon zich niet voorstellen ooit nog seks te zullen hebben.

Gelukkig leek dokter Thoms niets te merken van haar innerlijke beroering. ‘Goed. Vertel eens, hoe voel je je?’

Verdrietig. Verbijsterd door het gemak waarmee Nate afstand had kunnen doen van wat ze hadden gehad. En door de fysieke tol die de breuk van haar eiste. ‘Erg moe, maar het is niet… nee. Ik voel me prima.’