Kussen Voor De Camera(23)

Ze had instemmend geknikt, en had onderwijl haar gedachten laten gaan over de twee wegen die ze kon bewandelen. Een verstandige en een roekeloze. Een goede en een verkeerde. Eigenlijk zou ze helemaal niet hebben moeten twijfelen. Maar ze had nauwelijks de verleiding kunnen weerstaan om op zijn schoot te klimmen. Om haar lippen over de lichte stoppeltjes op zijn kin te laten gaan. Door zijn hals. Naar zijn mond…

Nu waren ze in zijn appartement. Hij kwam achter haar staan en legde zijn handen op haar schouders. ‘Wat denk je?’

Dat ze gek was en dat hij gevaarlijk was, en dat als ze niet oppaste ze zou eindigen waar ze zo graag wilde zijn. ‘Dat je geheim veilig is.’

‘Volgens mij ook. Voornamelijk dankzij Clint.’

Peinzend staarde ze naar de verlichte skyline. ‘Ik had rekening moeten houden met zijn reactie. Hem moeten waarschuwen. Maar ik heb totaal niet aan hem gedacht.’

Voorzichtig masseerde hij de gespannen spieren in haar schouders. ‘Hij is jaloers. Wil je terug.’

‘Misschien, ja.’ In ieder geval dacht hij dat. Hij wilde de vrouw terug die ze had voorgegeven te zijn.

‘Dus hij is niet helemaal de idioot voor wie ik hem hield. Maar jij wilt hem niet terug, hè?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Nee.’

‘Mooi.’ Zijn adem streek warm langs haar oor.

Dat vatte ze op als een waarschuwing. Ze maakte zich van hem los, draaide zich om en slikte. ‘Ik moet gaan. Morgen is een schooldag. We moeten allebei werken.’

Met een nonchalant handgebaar deed hij haar woorden af als onzin.

‘Ik zou je niet tegenhouden als je met Clint wilde trouwen.’ Zijn blik ging naar haar mond. ‘Of mogelijk ook wel.’

Hij flirtte. Zoals altijd speelde hij een spelletje.

Toen ze zenuwachtig lachte, trok hij met voorgewende verbazing zijn blonde wenkbrauwen op. ‘Denk je dat ik het niet zou doen?’

Oké, dit was haar kans om er serieus over te praten. Ze haalde diep adem en zei: ‘Misschien ben je niets ontziend en meedogenloos en al het andere wat over je wordt gezegd, maar je bent ook eerlijk en integer. Dat ben je je hele leven geweest. Je maakt de juiste keuzes. Ik vertrouw je. Daarom betekent je vriendschap zoveel voor me.’

Hij lachte spottend. ‘Het doet me genoegen te horen dat eerlijkheid belangrijk voor je is, want wat dat vriendschapgedoe betreft –’

‘Schei uit.’ Voor het te laat was en ze uiteindelijk alles zou kwijtraken omdat ze de verleiding van zijn woorden niet kon weerstaan. ‘Laten we hier even over nadenken.’

‘Dat heb ik al gedaan,’ zei hij kortaf.

‘Luister,’ smeekte ze. ‘Stel je voor dat we twee wegen voor ons hebben. Vriendschap is als een snelweg.’

Op zijn gezicht streed vrolijkheid met afkeer. ‘Voor marketingklussen moet ik jou blijkbaar inhuren.’

Ze schonk geen aandacht aan wat hij zei en vervolgde: ‘De snelweg is lang en recht. Mooi. Aangenaam. Daarover kunnen we jaren reizen.’

Hij sloeg zijn armen over elkaar en knikte. ‘Juist.’

‘Seks is als een doodlopend pad door een dichte jungle.’ Toen zijn lippen zich langzaam tot een glimlach plooiden, keek ze naar haar schoenen. ‘Het is uiteraard warm, vochtig en opwindend –’

‘Probeer je het me uit het hoofd te praten?’

‘– tot het punt waarop het pad eindigt bij een gapende afgrond en alle pret voorbij is.’ En haar hart in duizend stukken in de diepte lag.

‘Dus je bedoelt… dat je een of andere Tarzanfantasie hebt waar je iets mee wilt.’

Met moeite onderdrukte ze een glimlach. ‘Nate!’

Zonder berouw te tonen ging hij verder. ‘Want ik heb zo’n regenwouddouche in mijn badkamer. Jij zou een haveloze bikini met scheuren op strategische plaatsen kunnen aantrekken, en ik een kapot shirt en een cargoshort.’

Ze deed haar best haar verbeelding niet te laten meegaan met zijn woorden…

‘En dan probeer ik indruk op je te maken met mijn liáán.’

Ze barstte in lachen uit. Hij maakte er een grapje van. Maar waarom brandde ze dan plotseling van verlangen om hem aan te raken? Om de mouwen uit zijn overhemd te trekken en hem aan de sporen op zijn borst te trommelen en kreten te slaken?

Verdorie, hij ondermijnde haar verdediging. Maar voor haar stond er veel op het spel. Ze had hem nodig. De afgelopen dagen had ze ontdekt hoe geweldig het was om iemand te hebben die haar zag zoals ze was. Iemand met wie ze kon lachen. Iemand die onconventioneel was. Dat wilde ze niet opgeven. Ze wilde niet terug naar de eenzaamheid en afzondering die te lang haar leven hadden bepaald. Het maakte niet uit hoeveel mensen ze om zich heen had – er was er slechts één die haar echt zag.

‘Nate, dit is serieus.’ Hoe kon ze het hem duidelijk maken? ‘Ik heb niet veel vrienden –’