Kussen Voor De Camera(25)

‘Wat zal een kus bewijzen?’ vroeg ze met een stem die ergerlijk hees klonk.

Hij ging rechtop staan, waardoor de warmte en de beloften van zijn lichaam verdwenen. ‘Het is heel eenvoudig. Als we kunnen stoppen, behoort vriendschap tot de mogelijkheden.’

Met haar blik zocht ze in zijn ogen naar begrip, naar genade. ‘En als we niet kunnen ophouden?’

Langzaam boog hij zich weer naar haar toe. ‘Dan doen we dat niet.’

Het was slechts één kus. En het enige wat ze hoefde te doen was tijdig stoppen. Toen ze naar zijn mond keek, werd ze bestormd door herinneringen aan wat hij daarmee slechts enkele nachten geleden had gedaan.

Haar blik werd wazig. Haar lippen gingen vaneen.

Heel eenvoudig. Zoals hij zojuist had gezegd. Na één kus stoppen. ‘Oké. Een test.’

Toen hij met zijn mond even haar oor beroerde, huiverde ze van verrukking. ‘Weet je nog wat je broer buiten zinnen bracht?’

Brándt? De mist van de toenemende zinnelijke lust werd iets minder dicht terwijl ze zich afvroeg wat haar broer hier in vredesnaam mee te maken had. Toen herinnerde ze zich opeens een middag van lang geleden. Haar broer was komen binnenstormen en had geschreeuwd over zijn proefwerk – en dat Nate Evans altijd idioot hoge cijfers haalde.

Haar ogen werden groot terwijl Nate zijn laatste waarschuwing mompelde. ‘Ik ben érg goed in tests.’





Hoofdstuk 12





Eén kus. Dat moest ze kunnen, bedacht Payton toen Nate zijn mond naar de hare bracht en zich met toenemende druk van zijn lippen van zijn taak begon te kwijten. Stoïcijns liet ze hem begaan. Ze zei tegen zichzelf dat ze ervan moest genieten, omdat het de laatste kus zou zijn. Als ze nu haar zelfbeheersing kon bewaren, zou ze van twee walletjes kunnen eten – één nacht met Nate en een levenslange vriendschap.

De sensuele bewegingen van zijn volle, mannelijke lippen ondermijnden haar vastberadenheid. Hemel, wat was hij goed. Geduldig en ervaren, en voor zover haar geheugen haar niet in de steek liet, begon hij nog maar net op gang te komen. Haar hart bonsde, en diep in haar binnenste kwam van alles tot leven.

Wees sterk.

Ze kon het. Ze kon deze zoete kwelling volhouden en zich daarna afkeren van de verleiding om de vriendschap zeker te stellen die zoveel voor haar betekende.

Om hem voor altijd in haar leven te houden…

En nooit meer de strelingen van zijn tong over haar lippen te voelen en haar bloed als vloeibaar vuur door haar aderen te hebben stromen.

O, hemel.

Hij begroef zijn vingers in de haren in haar nek en bewoog ze op zo’n verrukkelijke manier dat ze haar lippen opende om naar adem te snakken. Van die gelegenheid maakte hij gebruik door zijn warme tong haar mond binnen te laten glijden en een spel met de hare te laten beginnen dat haar alles deed vergeten behalve haar verlangen naar meer.

Toen draaide hij zijn mond en maakte de kus intenser. Veeleisender. Hartstochtelijker.

Ze kon nog steeds stoppen. Kon nog steeds krijgen wat ze al die jaren geleden samen hadden gehad. Herinneringen gingen de strijd aan met de liefkozingen van zijn tong. Nate met zijn arm om haar schouders op de bank voor de televisie, blad met haar harkend, over haar schouder leunend om haar te helpen met haar huiswerk, spontaan lachend om een dom grapje.

Mooie, warme herinneringen.

Alleen bevatten ze allemaal een constante die ze tot dit ogenblik nooit had willen erkennen. Altijd wanneer ze iets met hem samen deed, had ze gefantaseerd over – en verlangd naar – een moment als dit. Een moment waarop hij meer wilde.

En plotseling realiseerde ze zich dat als ze de ‘verstandige keus’ deed en de veilige weg nam, ze precies zou doen wat ze zich heilig had voorgenomen niet te doen. Een leugenachtig leven leiden. Beweren dat ze een vriendin was terwijl ze zijn minnares wilde zijn. Zich in een keurslijf persen waar ze niet in paste.

Ze knipperde enkele malen met haar ogen. Toen sloot ze die. Ze gaf haar gevecht tegen onvermijdelijk verdriet in de toekomst op en staakte haar verzet tegen het verlangen van het moment.

Hij zag haar ogen dichtgaan en voelde haar slap worden in zijn armen. Het was alsof ze de strijd eenvoudig had opgegeven, en om een of andere reden kwam dat hard aan.

Het had hem niet moeten kunnen schelen. Het kon hem nooit schelen. Relaties en wat daaruit voortvloeide, waren gewoon zoals het was. Plezierig tot het dat niet meer was. En altijd onder zijn voorwaarden.

Maar ditmaal niet. Ditmaal had hij er geen controle over, en dat maakte hem gek.

Begreep ze niet dat hij zichzelf niet kon dwíngen haar in een platonisch licht te zien? Dat het geen kéúze was dat zijn bloed vlam vatte wanneer hij alleen maar naar haar keek?

Verdorie, hij moest het uit zijn hoofd zetten, moest tot zich laten doordringen dat hij haar niet kon krijgen.