Kussen Voor De Camera(14)

En opeens vielen de jaren weg en liep hij de trap in het huis van de familie Liss op om het schoolboek te pakken dat hij de vorige avond op Brandts kamer had laten liggen. Door de open deur van de slaapkamer van Payton zag hij haar uit haar badkamer komen.

Hij hield op met ademhalen en bleef met open mond staan kijken. Payton, zijn kleine schaduw, die altijd vormeloze, verhullende kleding droeg en haar haren in een paardenstaart had, stond daar in een handdoek gewikkeld, met natte loshangende krullen, onmiskenbare rondingen en blote benen.

Lieve hemel, wat was ze mooi. Natuurlijk had hij geweten dat ze mooi was. Lief en geestig. Maar hij had nooit eerder naar haar verlangd, en dat overviel hem.

Toen hij zich geschrokken omdraaide, stond hij oog in oog met een rood aangelopen Brandt. En op dat moment stortte de façade van geforceerde beleefdheid tussen hen in en staarde de kille waarheid hem aan.

Haat.

Hij was zich altijd bewust geweest van de agressie die bij Brandt onder de oppervlakte smeulde. Brandt had het vreselijk gevonden afhankelijk te zijn van iemand die hij als zijn mindere beschouwde voor de bijles die hij nodig had om naar een dure universiteit te kunnen, iets wat zo noodzakelijk was voor zijn elitaire identiteit. Maar de afkeer die Nate zag, was intenser dan hij had verwacht.

‘Rustig. Het is niet wat je denkt –’

‘Onzin! Je stond naar haar te staren.’ Brandt gaf hem een harde duw tegen zijn schouder. ‘Je bent niet goed genoeg voor haar. Zelfs niet om naar haar te kijken!’

In plaats van terug te slaan, wat Nate graag had gedaan, trok hij Brandt mee de trap af en de voordeur uit. Bij Payton vandaan. ‘Je zit er helemaal naast. Ik was bezig weg te gaan.’

‘Inderdaad,’ spotte Brandt. ‘En je bent gek als je denkt dat je hier ooit nog terugkomt.’

‘Prima.’ Dit probleem mocht de familie Liss oplossen. Het schooljaar was trouwens bijna afgelopen. Hij zou wel een ander baantje vinden, en aan het einde van de zomer ging hij toch studeren. ‘Luister, ik wilde boven mijn wiskundeboek pakken. Als jij het voor me haalt, ben ik weg.’

Brandt snoof en keek hem neerbuigend aan. ‘Ja, daar kom ik dadelijk op.’

Nate keek naar het huis. Dat boek had hij nodig.

Brandt volgde zijn blik en maakte een minachtend geluid. ‘Wat dacht je? Dat je via mijn zusje een plaatsje bij het zwembad kon veroveren?’

De ellendeling.

‘Vergeet het maar, Evans. Payton is anders dan de rest van je dates. Meisjes die met uitschot uitgaan om hun vader een hak te zetten.’

Nates bloed begon het kookpunt te bereiken, maar hij weerstond de verleiding de ander te lijf te gaan. ‘Loop naar de hel.’

‘Na jou. En hier.’ Nadat Brandt zijn portemonnee had gepakt, haalde hij daar een stapeltje bankbiljetten uit. Meer geld dan Nate in een maand verdiende. ‘Voor je boek.’

Brandt gooide een biljet van vijftig dollar op de grond. ‘Raap maar op. Ik weet dat je het je niet kunt veroorloven om een nieuw boek te kopen.’

Met veel moeite slaagde Nate erin zich te beheersen. Hij moest maken dat hij hier wegkwam. Vastberaden draaide hij zich om.

Maar Brandt gaf het niet op en pakte hem beet. ‘Hé, ik ben nog niet klaar met je.’

‘Doe niet zo stom, Liss,’ waarschuwde hij terwijl Brandts hand van zich af duwde.

‘Noem jij me stom?’ Brandt greep hem weer bij de arm en draaide hem met een ruk naar zich toe.

Dat had hij niet moeten doen. Opeens kreeg Nate een rood waas voor zijn ogen, en voor hij goed wist wat er gebeurde, had hij Brandt een vuistslag gegeven. Brandt wankelde en viel. Het volgende moment sprong hij echter weer op en rende naar het huis. ‘Hiervoor zul je boeten, Evans!’

Verdorie, waarom had hij zich zo laten gaan? Met bonzend hart dacht Nate aan de mogelijke gevolgen van zijn daad. Arrestatie, sociale uitsluiting, niet studeren en ontsnappen uit een leven waaraan hij op het punt stond te ontkomen. Wat had hij in vredesnaam gedaan?

De voordeur vloog open, en Payton, nu in een spijkerbroek met een coltrui, kwam naar buiten gesneld. Met ogen vol ongeloof en verwijten staarde ze naar het bloed van haar broer op Nates knokkels.

‘Het spijt me.’ Zijn stem was schor van emotie, schaamte en walging. Hij had beter moeten weten. Bijna was hij ontsnapt aan deze situatie zonder toe te geven aan zijn gevoel van onrechtvaardigheid. En nu dit.

Uiteindelijk was hij niet gearresteerd. Hij had geen enkele tol betaald buiten zijn eigen schaamte over het feit dat hij zich zo door Brandt Liss had laten tergen dat hij zijn zelfbeheersing had verloren. En die tol was hoog genoeg geweest.

Verdorie, het was idioot dat bij één blik op Payton in haar handdoek in de slaapkamer van de suite alle beledigingen en beschuldigingen weer waren teruggekomen. Honende woorden waarvan hij niet begreep dat hij ze zich had aangetrokken. Stomme vooroordelen van iemand die nauwelijks een rol in zijn leven had gespeeld.