Kussen Voor De Camera(18)

Het was de kus geweest van een man die precies wist wanneer hij moest ophouden, en daar ook uitstekend toe in staat was. Wat haar prima uitkwam. Na zoveel jaren haar woorden op een goudschaaltje te hebben gewogen, had ze geen zin meer om steeds op zichzelf te moeten letten.

Toen ze op het harde, natte zand waren, sloeg hij zijn arm om haar schouders. Ze protesteerde niet en genoot van de warmte van zijn lichaam zo dicht bij het hare terwijl ze vriendschappelijk zwijgend voortliepen.

Boven hen scheerden meeuwen door de lucht, en in de verte holden kinderen door het zand.

Aan de ernstige uitdrukking op zijn gezicht kon ze zien wat er nu ging komen. Een verklaring voor dit spel met de pers, voor deze voorgewende relatie die maar al te snel echt was geworden.

‘Een van de vrouwen met wie ik vorig jaar uitging, bleek zwanger te zijn.’

Haar hart sloeg over bij de gedachte aan een kind met zijn goudblonde haren en blauwe ogen. ‘Lieve hemel, Nate…’

Wat moest ze zeggen? Gefeliciteerd? Gezien de moeite die hij deed om de pers op een dwaalspoor te brengen, was hij er niet erg blij mee. Maar medeleven uitspreken leek ook ongepast. Daarom wachtte ze gewoon tot hij verder zou gaan.

‘Ik was er vrij zeker van dat ze iets met een ander had gehad nadat we een punt achter onze omgang hadden gezet, maar de timing die ze beschreef… Het was mogelijk. Ze wilde trouwen. Zwoer bij hoog en bij laag dat het mijn kind was. Alleen was ik ervan overtuigd dat het niet zo was.’

Met een diepe zucht keek hij uit over het water van Lake Michigan. ‘Ik weigerde met haar te trouwen voor een bloedtest haar bewering staafde. Maar ze bleef me onder druk zetten. Wilde niet dat haar baby als onwettig kind werd geboren. Vond een prenataal DNA-onderzoek te riskant.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Uiteindelijk is ze gezond ter wereld gekomen. Maar ze bleek niet van mij te zijn, zoals ik al wel wist.’

‘O, Nate, wat moet dat wachten afschuwelijk zijn geweest.’

Hij glimlachte geforceerd. ‘Ja, het is een moeilijk halfjaar geweest. En het laatste waaraan ik behoefte heb, is dat de pers alles weer oprakelt.’

Dat kon ze zich voorstellen. Natuurlijk wilde hij dit uit de openbaarheid houden.

Wat ze echter niet begreep, was hoe een vrouw die iets met hem had gehad ooit had kunnen denken dat zo’n truc kans van slagen had. ‘Wat is er met hen gebeurd?’

‘Ze wonen in een dorpje in de buurt van Stuttgart. Met hen allebei gaat het goed.’

‘Heb je contact met hen gehouden?’

‘Annegret had hulp nodig.’ Uit zijn toon sprak geen medelijden, verdriet of andere diepere gevoelens. ‘Ik ben niet blij met wat er is gebeurd. En eerlijk gezegd mag ik haar niet. Maar ze was niet in staat om voor zichzelf te zorgen. Haar vader wilde niets meer met haar te maken hebben, en de vader van het kind was getrouwd. In haar wanhoop dacht ze dat ik de oplossing kon zijn.’

Hij zuchtte opnieuw. ‘Ik heb een huisje voor haar geregeld en voorzie in haar levensbehoeften. Maar de afspraak is dat ze haar mond houdt. Als ze op wat voor manier dan ook probeert hier profijt van te trekken, krijgt ze geen cent meer. Daarom wil ik niet dat de pers haar vindt.’

Dat begreep ze. Hij onderhield de vrouw die had getracht hem door bedrog tot een huwelijk te dwingen. Het was een gevaarlijk precedent. Waarom had hij het dan gedaan? ‘Hield je van haar?’

Met een merkwaardige uitdrukking van schrik op zijn gezicht keek hij haar aan. ‘Nee.’

‘Waarom help je haar dan op die manier?’

Hij maakte een afwerend handgebaar. ‘Ze had geen middelen van bestaan.’

‘Dat geldt voor een heleboel vrouwen.’

‘Iets in me weerhield me ervan een hekel aan haar te hebben,’ zei hij langzaam. ‘Ergens wist ik dat de mogelijkheid bestond dat het wel mijn kind was. En als dat zo bleek te zijn, mocht de baby geen vader hebben die haar verafschuwde. Begrijp je wat ik bedoel?’

Ze durfde niets te zeggen omdat ze haar stem niet vertrouwde. Hij was zich gaan hechten aan een kind van wie hij niet de vader had gedacht te zijn. Had zichzelf tot genegenheid gedwongen voor het geval het toch van hem zou zijn.

Nadat ze haar eigen hartzeer had weggeslikt, pakte ze zijn hand. ‘Sinds wanneer weet je het?’

Hij boog zijn hoofd naar achteren en keek naar de blauwe lucht. ‘Ik geef om Bella. Maar kan niet slechts zo nu en dan in haar leven opduiken, of haar pappie zijn alleen maar omdat ze er geen heeft. Met haar moeder zou het nooit wat worden. Daarom heb ik geregeld dat ze goed wordt verzorgd en heb haar toen losgelaten.’

Dat moest ongelooflijk moeilijk zijn geweest.

Hij leek haar gedachtegang te hebben gevolgd. ‘Het was nooit mijn bedoeling een gezin te stichten. Dus in dat opzicht was het een opluchting.’