Kus(55)

Shauna hoorde niet wat hij nog meer zei. Haar ongeluk had op 1 september plaatsgevonden. Corbin kende haar. Miguel kende Corbin. Hierdoor bestond er misschien ook een of ander geheimzinnig verband tussen Shauna en Miguel.

Misschien was Miguel Corbins ooggetuige.

Misschien was Miguel allang dood.

Er kwamen nog tal van andere mogelijkheden bij haar op.

‘… stuurde een formele ontslagbrief zonder enige verdere verkla-152

ring. We dachten allemaal dat dat eigenlijk niets voor hem was, maar ja, wanneer ken je iemand eigenlijk goed?’

Shauna onderbrak hem toen Scott even ademhaalde.

‘Waar kwam die brief vandaan?’

‘Bedoel je of hij wel van Lopez was?’

‘Nee, ik bedoel uit welke stad?’

‘Hoe zou ik dat moeten weten?’

‘Kun je daar achter komen?’

‘Waarom zou ik?’

‘Gewoon uit aangeboren nieuwsgierigheid.’

‘Het kantoor is nu gesloten. Het is zondag, dus…’

‘Dat is juist het goede moment om ernaar te gaan zoeken als er niemand is.’

‘Heb je wel eens van inbraak gehoord?’

‘Jij bent zo slim, Scott Norris. Je zult ongetwijfeld weten hoe je dat ongestraft kunt doen.’

‘En mijn carrière op het spel zetten voor een bron die niet eens met me wil praten? Ik denk niet…’

‘Denk aan mij als een bron met connecties die je carrière zou kunnen bevorderen.’

Zijn korte aarzeling gaf hem gewonnen. ‘Ik wil een exclusief interview over wat je vanmorgen in Corbins flat hebt aangetroffen.’

‘Hoe weet je dat ik daar was?’

‘Ik heb ook connecties, weet je.’

‘Afgesproken. Maar dat komt allemaal later. Bel me maar terug.’

‘Misschien.’

Shauna beëindigde het telefoongesprek en leunde tegen het voeteneind van het bed. Waar zou ze, als Lopez’ ontslagbrief geen verdere aanwijzingen zou geven, verder moeten gaan zoeken?





18


Een uur later ging Shauna’s telefoon in haar slaapkamer toen ze samen met Wayne in de keuken hun soep opat. Khai was die avond uitgegaan. Shauna stond op om de telefoon aan te nemen. Op het schermpje was het nummer van Scott Norris te zien.

‘Ja?’

‘Het oude thuisadres staat zowel op de brief als op de envelop. Daar heb je dus weinig aan. Maar misschien ben je geïnteresseerd in het volgende: het poststempel is uit Victoria.’

Dat kon van alles betekenen. Misschien ergens op de bus gedaan toen hij onderweg was. Naar Mexico bijvoorbeeld.

Om in Mexico naar een zekere Miguel Lopez op zoek te gaan, zou zoeken naar de spreekwoordelijke speld in de hooiberg zijn. Onmogelijk te vinden.

Ze zuchtte.

‘In ieder geval bedankt.’

‘Ik krijg mijn interview nog, hè?’

‘Natuurlijk. Maar later.’

‘Daar houd ik je aan.’

Shauna bleef een volle minuut met haar gezicht naar de muur naast haar bed staan, het dichtgeklapte telefoontje in haar hand, voordat het tot haar doordrong wat haar ogen bij twee andere gelegenheden hadden gezien. Corbins ontvangstbewijs waarop hij zijn berichtje had gekrabbeld, was van een slijterij. Victoria Liquor. In Victoria? Of was het zo maar een naam? Ze had dat briefje vanmorgen aan rechercheur Beeson gegeven. Als ze diep nadacht, zou ze het zich misschien herinneren.

Niets.

Wat was het andere? Victoria, Victoria.

Het adres op het papiertje dat ze in haar jaszak gevonden had op de dag dat ze in het gastenverblijf was aangekomen.

De dag waarop Corbin haar had aangesproken bij het gerechtsgebouw.

Ze herinnerde zich zijn onhandige gedoe waardoor ze bijna gevallen was. Had hij toen het briefje in haar zak gestopt? Ze haastte zich naar haar kast om het te vinden.

‘Alles goed?’

Ze draaide zich snel om. Wayne leunde tegen de deurpost. ‘Ja.’

‘Wie belde er nog zo laat?’

Waarom voelde ze zich zo opgelucht dat ze de krantenartikelen had opgeborgen voordat hij weer met het eten was thuisgekomen?

‘Verkeerd verbonden.’

Wayne vroeg niet verder, maar aan zijn gezicht was te zien dat hij haar niet geloofde. In plaats daarvan zei hij: ‘Ik heb Trent vandaag gebeld om hem uit te leggen waarom ik gisteravond mijn mond voorbij praatte.’

‘En?’

‘Hij maakt zich zorgen om je.’

‘Ik neem aan dat dat beter is dan dat hij boos is op je.’

‘Ja. Je moet hem morgen maar even bellen om hem gerust te stellen.’ Hij maakte een gebaar naar de bank in de woonkamer. ‘Zullen we televisie kijken? Om je gedachten wat te verzetten. We kunnen de nieuwsuitzendingen vermijden.’

Ze hing een bloes op een hangertje recht. ‘Het spijt me. Ik ben zo moe – ik heb de hele dag op bed gelegen en ik voel me nog steeds uitgeput.’ Ze probeerde een halfslachtig lachje. ‘Ik weet niet hoe het komt. Maar ga jij je gang maar. Misschien kunnen we morgen iets gaan doen.’