Kus(59)

Shauna bleef achter het stuur zitten en kon nauwelijks geloven dat ze aan zo’n onbezonnen avontuur was begonnen. Ze kon toch moeilijk verwachten dat er, als ze op dit tijdstip zou aankloppen, een man aan de deur zou komen die al haar vragen zou beantwoorden.

Ja, eigenlijk was het wat ze wel verwachtte. Iets anders zat er niet op. Ze stapte uit, liep door het hekje over het met bladeren bedekte paadje en tilde haar vuist op naar de afgebladderde blauwe deur.





19


Als Shauna zelfverzekerder was geweest, had ze misschien kunnen lezen wat ze in de vermoeide ogen van Miguel Lopez zag.

Ze had de vluchtige uitdrukking een keer eerder gezien, toen de dokter van haar moeder uit de operatiekamer kwam om haar vader wereldschokkend nieuws te brengen. Shauna had niet begrepen wat de dokter zei en ze bleef naar haar vader opkijken om meer uit zijn gezichtsuitdrukking te kunnen opmaken. Zijn ogen vertelden haar dat hun leven voorgoed veranderd was.

Op het moment dat Miguel Lopez Shauna’s gezicht zag, zag ze hoop en verwachting, verwoesting en teleurstelling met zo’n snelheid met elkaar in botsing komen dat het moeilijk te beschrijven was wat er gebeurde, of het in feite wel gebeurde. Want ze verdwenen zo snel dat het niets meer dan een magische illusie leek, waardoor ze zich verbijsterd en enigszins gemanipuleerd voelde.

Hij mompelde een Spaans woord dat ze niet begreep.

Ze knipperde met haar ogen, maar die van Miguel Lopez waren niet meer dan emotieloos zwart asfalt.

Ze stak haar rechterhand uit.

‘Ik ben Shauna McAllister. Ik hoop dat u even tijd voor me hebt om met mij…’

‘Nee.’ Hij wilde de deur dichtdoen.

‘Alstublieft! Uw vriend Corbin Smith is dood!’ schreeuwde ze tegen de dichtgaande deur. De deur ging niet verder dicht. ‘Vermoord. Laat me alstublieft met u praten.’

Ze hield haar ogen op de kier van vijf centimeter gericht. Hij werd wijder.

‘Hij heeft me een uur geleden nog gebeld.’

‘Bent u Sabueso?’

Miguel bevestigde noch ontkende het.

‘Dat was ik. Ik belde omdat ik… Ik heb zijn telefoon.’ Ze draaide zich om naar de auto. ‘Ik kan u de gesprekken op de telefoon laten zien.’

De man aarzelde, maar zei niets.

‘Waarom nam u de telefoon niet op?’ vroeg ze, terwijl ze zich weer naar hem toe draaide. Ook op die vraag ging hij niet in.

Shauna hield hem de map met e-mails en artikelen voor die ze in haar linkerhand had. ‘We hebben gecorrespondeerd. Over de presidentiële campagne.’ Ze reikte hem de map aan. ‘Alstublieft,’ zei ze opnieuw.

Miguel Lopez deed de deur verder open en pakte de map aan. Zijn ogen glinsterden alsof er regen op het donkere oppervlak gevallen was.

Terwijl hij haar bleef aankijken, sloeg hij de map open en keek toen naar de bovenste pagina. Een artikel dat hij had geschreven en een foto die Corbin Smith had genomen. Ze las de omgekeerde krantenkop vanuit haar positie. Hij sloeg de bladzijde om. Een geprinte e-mail. Van Sabueso aan Shauna.

Winst gezondheidszorg 30% omhoog, productie slechts 6,3%. Omzet gelijkblijvend. Laten we uitzoeken hoe dat komt.

Hij deed een stap achteruit alsof hij haar de ruimte wilde geven om binnen te komen, maar nu scheen hij haar helemaal van top tot teen op te nemen. ‘Ga je altijd zo vroeg op bezoek?’

‘Ik kan later terugkomen.’

‘Je bent er nu.’ Hij liet haar voor de deur staan en liep terug naar binnen.

De gordijnen waren dichtgetrokken en het was donker in het kleine huis dat naar vocht rook, maar wel schoon was. Ze deed de deur achter zich dicht, er niet helemaal zeker van of ze hem moest volgen of moest wachten.

‘Wanneer is het gebeurd?’ vroeg hij haar vanuit de andere kamer.

Shauna begreep zonder verdere verklaring dat hij Corbin bedoelde. ‘Gisteren.’ Ze liep de eetkeuken binnen waarin een glazen tafel met twee verchroomde stoelen stonden. Hij knipte boven het aanrecht het licht aan en stond met zijn rug naar haar toe, nog steeds lezend – of voorwendend dat hij las. Hij sloeg geen pagina’s meer om en zei een poosje niets.

Toen: ‘Hoe?’

‘In zijn slaap. Ze hebben zijn keel doorgesneden.’

Miguels schouders zakten naar beneden. Zijn haar piekte alle kanten op. Ze had hem uit zijn bed gehaald voor het vreselijke nieuws.

‘Ik vind het heel erg,’ fluisterde ze. ‘Naar wat ik gehoord heb, was hij een goede vriend van u.’

Miguel draaide zich om en keek haar fronsend aan, zijn hoofd een beetje schuin alsof hij verbijsterd was over wat ze zei. Of misschien probeerde hij achter haar bedoelingen te komen.

Ten slotte zei hij: ‘Corbin was als een broer voor mij. Hij zei altijd dat…’ Miguel zuchtte en schudde zijn hoofd. ‘Hoe heb je mij gevonden?’

‘Corbin heeft me uw adres gegeven. In zekere zin. Hij vertelde me niet wat het was, maar ik ben erachter gekomen. Het was een gok, maar ik dacht misschien…’