Kus(12)

‘Shauna heeft een afspraak met de plaatselijke autoriteiten,’ zei Patrice. ‘Ik ben bang dat dat zal moeten wachten.’

Shauna klemde haar kiezen op elkaar om niet terug te gaan snauwen. Niet hier. Niet nu.

Pam herstelde zich. ‘Om je vraag te beantwoorden, Shauna, ja, er zijn gedocumenteerde gevallen bekend van patiënten met minimaal bewustzijn die hun functies weer terugkregen…’

‘Na meer dan twintig jaar,’ zei Landon die weer uit de keuken terugkwam. ‘En ze noemen dat een wonder. Natuurlijk is er hoop. Maar ik zal het niet meer meemaken.’

‘Rudy’s geval laat veel mogelijkheden open,’ vervolgde Pam, niet uit het veld geslagen. ‘Zijn letsel werd veroorzaakt door trauma en niet door hypoxia.’

‘Wat is dat?’

‘Gebrek aan zuurstof.’

‘Hij is dus niet verdronken?’

‘Nee. Hij is alleen maar vreselijk toegetakeld. Hij werd uit de auto geslingerd voor die in het water terecht kwam. Maar hij heeft al die tijd zelf adem kunnen halen.’

Rudy keek haar nog steeds aan. Ze huiverde. ‘En waarom is dat beter dan verdrinken?’

‘Hipoxia schakelt de hersenen compleet uit,’ zei Pam. ‘Herinner je je Terry Schiavo nog? Dat gebeurde met haar. Maar wat Rudy betreft was de beschadiging maar gedeeltelijk. Vernietigend, maar niet helemaal. Sommige delen van de hersenen functioneren nog goed. Het is heel goed mogelijk dat deze gebieden na verloop van tijd weer in staat zijn de verloren gegane verbindingen te herstellen.’

Landon kwam achter Rudy staan en legde zachtjes zijn hand op het hoofd van zijn zoon. Rudy hield zijn ogen op Shauna gericht. Die ogen zouden herkenning of fascinatie kunnen overbrengen. Genade of beschuldiging. Ze zouden om een sleutel kunnen vragen om zijn gevangenis te ontsluiten, of haar kunnen bevelen om te vertrekken. Het was ook mogelijk dat ze helemaal niets zagen.

‘Na verloop van tijd is Rudy misschien in staat om zijn andere verliezen te compenseren,’ zei Pam.

‘Hier bestaat geen compensatie voor,’ zei haar vader.

Gelijktijdig met de woorden van haar vader dacht Shauna te zien dat Rudy’s ogen vijandig werden. Ze brandden door haar heen en beoordeelden haar onnadenkendheid.

‘Pa, het spijt me verschrikkelijk. Het spijt me verschrikkelijk, Rudy. Vergeef me alsjeblieft.’

Ze liet de stoel los, liep naar Rudy toe en liet zich op een stoel zakken die naast zijn rolstoel stond. Ze boog zich naar hem toe en raakte zijn hand aan. Als ze het weer goed zou kunnen maken, zou ze dat doen zonder er verder één seconde over na te denken. Ze zou in die stoel gaan zitten en zichzelf opsluiten in zijn verstoorde brein, zodat Rudy weer terug zou keren en de storm in dit gezin tot bedaren zou brengen. Wat zou daarvoor nodig zijn? Ze had er alles voor over.

‘Alsjeblieft. Het spijt me heel erg.’ Zijn huid voelde rubberachtig en onnatuurlijk aan. Hij reageerde niet. Ze kneep in zijn vingers.

‘Houd daarmee op, Shauna,’ zei Landon. Het bevel was als een schop tegen haar hart. Ze liet Rudy’s hand los en maakte een afwerend gebaar. Waar moest ze mee ophouden? Met hem aan te raken? Toen ze haar vader aankeek, herkende ze onmiddellijk zijn voor haar zo vertrouwde woede: een gespannen voorhoofd, strakke lippen.

Waarom was zijn zachte kant haar veel minder vertrouwd? Kon ze maar een minuut krijgen van al de uren waarin hij zijn genegenheid voor Rudy had laten blijken. Ze had niet zo veel van Landon nodig, slechts een moment, een blik, een glimlach.

En de zekerheid dat hij haar zou geloven. Haar zou vertrouwen. Haar zou beschermen.

‘Met je geslijm help je niemand.’

‘Ik zou willen dat…’

‘Het gaat niet om jou, Shauna. Het gaat om Rudy. Het gaat om wat je ons afgenomen hebt. Rudy zal geen campagne meer met mij voeren. Niet een van zijn dromen zal ooit uitkomen. Lieve help, Shauna, hij was niet eens oud genoeg voor teleurstellingen! Hij wilde politicus worden!’

Rudy liet een gekreun horen dat Shauna deed huiveren. Ze stond op en had geen idee wat ze moest doen.

‘Nu kunnen we allemaal maar beter een keer diep ademhalen,’ zei Pam terwijl ze om de tafel heen liep. ‘Zullen we allemaal een beetje dimmen?’

‘Is hij in orde?’ vroeg Shauna.

‘Is hij in orde?’ bootste Patrice haar nauwelijks hoorbaar na. ‘Je bent ongelooflijk.’

Shauna liet zich weer op haar stoel zakken en pakte Rudy’s hand weer. Zijn hoofd begon tegen het kussentje te slaan.

‘Stil maar, Rudy.’ Shauna streelde zijn hand. Ze kon het niet langer verdragen zijn pijn te zien. ‘Stil maar.’ Hij sloeg met zijn hoofd nog heftiger tegen het kussen dan de eerste keer en hij keek haar nu niet meer aan. Zijn ogen rolden naar achteren. ‘Rudy?’