Kus(11)

‘Gaat het een beetje?’

Ze knikte, hoewel ze zich slecht op haar gemak voelde.

Shauna deed de deur open en stapte de eetkamer binnen.

Landon, Patrice en een andere vrouw zaten aan een eiken eettafel de laatste resten van hun maaltijd op te eten. Rudy zat bij het raam.

Aan het getik van vorken tegen borden kwam abrupt een eind en het werd volkomen stil in het vertrek. Ze staarden haar allemaal aan.

Landon zei iets, maar Shauna hoorde zijn woorden niet. Ze was zich alleen van Rudy bewust.

Haar onstuitbare broer, een gezonde en sterke atleet, was een kasplantje geworden, aangewezen op een soort rolstoel die er duur uitzag en aangepast leek op zijn verschrompelde lichaam. De gekantelde stoel plaatste hem in een liggende positie en was op een frame geplaatst dat eruitzag als een vrachtwagentje met kleine wieltjes. Aan een stang aan de zijkant van de stoel hing een zak waaraan een slangetje zat dat naar Rudy’s buik liep.

Hij moest minstens tien kilo minder wegen dan in haar laatste herinnering aan hem. Zijn warrige bruine krullen waren weggeschoren en zijn hoofd werd ondersteund door kussentjes. Door zijn nieuwe haargroei heen was een groot litteken op zijn schedel te zien. ‘Rudy.’ Zijn naam kwam over haar lippen als een stervenszucht.

Shauna voelde zich te zwak om te blijven staan. Ze greep zich aan de zijkant van een stoel vast voor steun. Wayne pakte haar elleboog vast.

‘Verschrikkelijk,’ fluisterde ze. ‘Ik wist het niet.’

Verdoofd trok ze haar arm los.

Ze kon haar blik niet van Rudy’s verschrompelde lichaam afwenden. Shauna wist op dat moment dat ze die nacht in de rivier zelf had moeten sterven. Zij had dit gedaan…

Onder zijn haarlijn bedekte een donkere plek, die het stadium van de regenboogkleuren al lang achter zich had, bijna zijn hele voorhoofd en rechteroog. Zijn grijze ogen – ze hield haar adem in – zijn grijze ogen namen haar op.

‘Rudy?’ En deze keer sprak ze zijn naam uit met iets van hoop in haar stem.

‘Hij kan je wel zien, maar ik weet niet of hij je herkent,’ zei de vrouw die naast Patrice zat. Shauna keek naar de vrouw van middelbare leeftijd met hoogrode wangen en een te kleine neus voor haar brede gezicht. Haar eveneens te kleine kin rustte op haar gevouwen handen. ‘Hij verkeert in wat we een minimale staat van bewustzijn noemen.’

Shauna draaide zich weer om naar Rudy. Bij het zien van dit onvoorstelbare tafereel sprongen de tranen in haar ogen.

‘Wat betekent minimaal bewustzijn?’ vroeg Shauna.

‘Dat hij net iets meer hersencellen heeft die nog werken dan een plant,’ zei Landon.

‘Meneer McAllister,’ zei de vrouw zacht, ‘hij is wel bij bewustzijn.’

Shauna keek voor het eerst sinds ze het huis was binnengekomen naar haar vader. De stem van Landon McAllister was zoals ze zich die herinnerde: diep, duidelijk en charismatisch, een prettige stem die iedereen zou volgen. Maar zijn normaal zo sprankelende ogen stonden vandaag dof. De lijnen van zijn brede mond liepen aan de hoeken naar beneden. Op zijn linkerslaap klopte een ader zoals ook het geval was geweest in de weken nadat haar moeder gestorven was.

Deze man was gebroken en Shauna’s hart vloeide over van een nieuw soort verdriet.

Ze keken elkaar niet lang aan. Hij was opnieuw de eerste die zijn blik afwendde.

‘In hoeverre is hij bij bewustzijn?’ vroeg Shauna. Ze richtte haar aandacht weer op de ogen van haar broer.

‘Dat weten we niet,’ zei de gast.

‘Verbazend hoe weinig jullie weten,’ mompelde Landon.

Patrice sprak nu voor het eerst tot Shauna, koel en formeel: ‘Shauna, dit is Pam Riley, de verpleegkundige die Rudy verzorgt. Pam, dit is de dochter van mijn man met haar vriend, Wayne. We verwachtten haar niet vanavond want ze ligt in het ziekenhuis onder huisarrest.’

Pams rode wangen werden nog roder en Shauna deed net alsof ze Patrice niet gehoord had. Wayne legde zijn hand op haar schouder.

‘Is minimaal bewustzijn goed?’ vroeg Shauna aan Pam. ‘Ik bedoel, is er enige hoop?’

‘Hoop is een strohalm voor de schuldige,’ zei Landon en dronk toen het restant van zijn koffie op. ‘Hoop op enig herstel kun je wel uit je hoofd zetten.’

Zijn woorden kwamen hard aan. Ze schoof haar stoel dichter naar Rudy toe en ging met haar rug naar de tafel zitten.

‘Hersenletsel is in feite een niet in kaart gebracht gebied,’ zei Pam. ‘We kunnen geen voorspellingen of beloftes doen. Maar we leggen ons niet bij Rudy’s huidige conditie neer. Er is nog veel te doen.’

Landon stond op en pakte zijn lege bord op alsof hij dit al honderd keer gehoord had. Met grote stappen liep hij naar de keuken.

‘De senator heeft alle mogelijke maatregelen genomen om de kans op Rudy’s herstel te verhogen. Misschien kan ik je later…’