Inside Out(30)

‘Houd je handen waar ik ze kan zien,’ beval hij, maar zijn stem piepte een beetje. Van de zenuwen, of omdat hij nog jong was.

Misschien kon ik me er nog uit praten. Ik deed mijn handen opzij.

‘Draai je om. Langzaam.’

Ik keek hem aan. Mijn verbazing ging over in wantrouwen. ‘Ben je me gevolgd?’

Riley liet zijn stungun zakken. ‘Nee, ik – Wat doe jíj hier nou?’

‘Dat kan ik beter aan jóú vragen. Of ben je toevallig de assistent van hoofdcommandant Karla? Waarom heb je me niet verteld dat je een Opper Cop bent?’ Mijn brutale antwoord leek het gewenste effect te hebben, want Riley worstelde om antwoord te geven op vragen die ik helemaal niet mocht stellen.

‘Ik ben geen… Ik beheer het elektrische systeem.’ Hij gebaarde naar zijn headset. ‘Ik zag in deze ruimte een vreemde piek in de elektriciteit, dus kwam ik kijken wat er was.’

‘Goed. Kijk maar.’ Ik maakte een uitnodigend gebaar met mijn arm. ‘Ik ben toch klaar met de buizen hier.’ Ik pakte Zippy op en liep naar het open rooster. De kleine trol voelde heet aan.

‘Wacht.’ Riley stapte de kamer helemaal binnen en sloot de deur achter zich. Hij had het wapen nog vast, maar richtte het nu op de vloer. ‘Je hebt geen toestemming om op dit niveau te komen.’ Hij keek even naar de open kast met bewijsstukken. ‘Wat doe je hier?’

Ik ontweek de vraag. ‘Hoe weet je dat ik geen toestemming heb?’

‘Dat heb ik gecheckt.’

‘Maar je weet niet hoe ik heet.’ En mijn naam was ook niet makkelijk te vinden.

‘Ik heb de lijst bekeken met sloven die toestemming hebben. Ik nam aan dat je ongeveer net zo oud bent als ik en ik vond maar één sloof die minder dan zestienhonderd weken oud was, maar zíjn naam ben ik vergeten.’

‘Ik heb deze week een speciale taak. Die lijst is nog niet bijgewerkt.’ De hitte die Zippy uitstraalde, werd ondertussen ondraaglijk. Ik zette hem neer naast de ingang van de buis en hurkte neer om erin te kruipen.

‘Blijf staan, anders gebruik ik mijn stungun.’

Snel keek ik over mijn schouder. Hij richtte zijn wapen nu weer op mij. Aan de intense blik in zijn blauwe ogen zag ik dat hij het meende. Hij leek trouwens langer dan eerst. Waarom had ik niet eerder gezien hoe gespierd hij was?

‘Je gaat me niet vertellen wat je hier doet, hè?’

‘Klopt,’ zei ik.

Hij liep zijwaarts naar de kast, met zijn wapen nog steeds op mij gericht. Na een snelle blik op de planken keek hij weer naar mij. Ik beantwoordde zijn blik. Hij kneep zijn ogen een beetje toe, alsof hij razendsnel nadacht.

‘Je kunt hier allerlei wapens en andere spullen stelen, maar toch stond je bij die kast. Dus je wilt een bitje. Alleen zou je dat niet kunnen gebruiken. Dat kan geen enkele sloof.’

Riley was slimmer dan ik had gedacht. Te slim.

In een poging hem om de tuin te leiden zei ik: ‘Ik was gewoon nieuwsgierig wat er zo belangrijk kon zijn dat het achter slot en grendel moest. Ik was hier alleen maar om mijn schoonmaakapparaat te repareren.’ Zippy’s gezoem klonk ondertussen steeds luider en kleine rookpluimpjes stegen op naar het plafond. Brave jongen.

‘Nee, dat klopt niet. Ik heb me geïnformeerd over de onderste niveaus. Het is al erg genoeg als je als sloof betrapt wordt op de bovenste niveaus, maar dan ook nog in Karla’s kantoor… dan riskeer je je leven… Wacht even. Er is iets gaande in de onderste niveaus. Ze zijn naar iemand op zoek.’ Zijn ogen werden wazig, terwijl hij zijn logische gedachtegang volgde.

Nu had ik geen tijd meer te verliezen. Ik draaide Zippy om. Het metaal verschroeide mijn hand.

Riley knipte in zijn vingers. ‘Je wilt Domotors bitje!’

Ik schakelde Zippy uit en deed mijn arm omhoog, zodat de bewegingssensoren reageerden. Meteen klonk er een schel gerinkel. Riley werd afgeleid door het lawaai en keek om zich heen waar het vandaan kwam. Zonder aarzeling schoof ik Zippy de buis in en volgde de trol. Zo snel mogelijk duwde ik hem voort door de nauwe ruimte, ondanks de hitte die mijn vingertoppen verschroeide.

‘Luister!’ schreeuwde Riley me na.

Een vreemd verzoek. Ik verdraaide mijn nek om achterom te kunnen kijken. Zijn hand greep het rooster en ramde het dicht. Na een paar seconden zweeg het alarm plotseling. Verdorie. Ik wilde juist dat het lawaai mijn vlucht maskeerde. Terwijl ik nog overwoog hoeveel geluid ik durfde te maken, hoorde ik het gestamp van vele laarzen en een deur die open werd gesmeten.

Versterking. Shit.

Ik was erin geslaagd drie meter de buis in te kruipen. De Opper Cops hoefden alleen maar een van Karla’s RATT’s achter me aan te sturen, en dan hadden ze me zo.

‘Wat is hier aan de hand?’ klonk Karla’s stem.