Inside Out(105)

Terwijl Vinco’s hand zich om mijn bovenarm sloot, zei ik: ‘Dit is nog maar het begin.’ Ik wilde er tijd mee winnen, maar de waarheid van mijn woorden hielp om de brokstukken van mijn hart weer aan elkaar te lijmen. Onze opstand was mislukt, en we waren verraden, maar we stonden wel in de Controlekamer. Bij een volgende poging zouden de sloven misschien nog verder komen.

Ik lachte. ‘U kunt wel proberen alle onruststokers uit te roeien, sir, maar u zult er een paar over het hoofd zien. En die zullen zich vermenigvuldigen. Denk maar even na. Hoe denk je dat we nu zo ver zijn gekomen? Als ik Karla’s onbekwaamheid kan uitbuiten, is het slechts een kwestie van tijd voordat anderen dat ook doen.’

De hoofdcommandant rukte haar zapper uit de holster en ramde hem tussen mijn ribben. ‘Eens kijken of mijn wapen wél werkt.’

Vinco liet me los.

‘Wacht even, Karla,’ zei de onderadmiraal. ‘Wat bedoel je met onbekwaamheid, sloof?’

‘Kijk wat we bereikt hebben. Domotor is verdwenen. We hebben de Poort geopend. Ik ben ontsnapt uit de cel en heb een week op de bovenste niveaus gewoond. We zijn in het computersysteem geïnfiltreerd. En ik sta nu in uw Controlekamer en uw kapitein ligt verlamd op de vloer. Het was belachelijk eenvoudig om in Karla’s kantoor in te breken. En zo kan ik nog wel even doorgaan.’ Ik schudde afkeurend mijn hoofd.

Karla liet haar zapper zakken – dat was het gunstige effect van mijn spot. Toen vouwde ze haar handen om mijn nek – dat was duidelijk minder.

‘Ik ga je eigenhandig aan de Hakmolen voeren,’ zei ze, en ze begon te knijpen.

Ik kreeg geen adem meer en was bang dat ze mijn luchtpijp zou verbrijzelen. Wild tastte ik naar haar riem, vond haar stungun en haalde de trekker over. Een schok ging door haar handen die om mijn hals lagen, maar ze bleef druk zetten. Ik liet de stungun vallen, trok haar verkrampte handen van mijn verdoofde huid en duwde haar tegen de onderadmiraal aan. Ze vielen samen op de vloer.

Nu kon ik met opgeheven hoofd naar de Hakmolen.

Ik sprong bijna een meter de lucht in toen ik Logan hoorde grinniken in mijn oor. ‘Dat voelde vast geweldig,’ zei hij. ‘Ik wou dat ik erbij had kunnen zijn.’

Jacy voegde eraan toe: ‘We hebben de boel weer overgenomen op de onderste niveaus.’

‘Niet opgeven, Trell,’ zei Riley. ‘Als Takia de Controlekamer kan openen, sturen we hulptroepen.’

Afgeleid door hun stemmen miste ik even wat er ondertussen in de Controlekamer gebeurde. Ik nam snel de situatie in me op en bedacht een plan om het onvermijdelijke nog even uit te stellen. Het rode gezicht van de onderadmiraal was bepaald geen aanmoediging.

Hij werd overeind geholpen door Vinco. ‘Maakt niet uit of het troep geeft, leg die sloof nu meteen het zwijgen op,’ beval hij Vinco ziedend.

Vinco kwam op me af met zijn mes in zijn hand.

‘Te veel zelfvertrouwen wordt nog je ondergang, Vinco,’ zei ik. Niet heel sterk, maar iets anders kon ik zo gauw niet verzinnen.

‘En een scherp lemmet door je hart wordt jouw ondergang,’ zei hij.

Waarom had ik Karla’s stungun niet vastgehouden? Ik dacht snel na. ‘Het is een kwestie van tijd.’

‘Tijd?’

De onderadmiraal gaf antwoord. ‘Ze heeft helemaal geen tijd meer. Maak haar af.’

Vinco hief zijn mes om mijn keel door te snijden. Een beweging aan de andere kant van de kamer trok mijn aandacht.

‘De onderadmiraal vergist zich,’ zei ik. ‘Ik bedoelde dat het een kwestie van tijd was voor er versterking kwam.’

Gewapende sloven stormden de kamer binnen. De totale chaos brak uit, en een aantal oppers werd met stunguns bewerkt.

Vinco wist de eerste schokken te ontwijken. Met zijn mes nog steeds op mijn keel gericht stormde hij op me af. Ik trapte hem tegen zijn borstkas. Zijn mes gleed niet diep mijn hals in, maar schampte alleen mijn huid.

Vastberaden kwam hij dichterbij. Ik deinsde achteruit, maar raakte een wand. Ik zat in de val. Met een tevreden grijns drukte hij zijn mes onder mijn kin. Het staal beet in mijn kaak. Toen rukte een paar sterke armen hem van me af en draaide hem om.

Riley deed alsof hij naar hem salueerde.

Vinco vond het vermakelijk. ‘Oké, jongen. Jij eerst, dan de sloof.’ Hij sloeg toe.

Riley draaide met zijn heupen om de aanval te ontwijken en sloeg Vinco’s arm weg met zijn hand. Vinco probeerde het weer, en deze keer greep Riley zijn pols, trok hem uit balans, zette een hand tegen zijn elleboog en duwde hem op de grond.

‘Nog bedankt voor al die lessen, sir,’ zei Riley. ‘Daar heb ik veel van opgestoken.’



Nadat de Controlekamer was overgenomen werd alles één groot waas. Slaapgebrek en de spanningen van de voorgaande tachtig uur werden me te veel. Mijn hele lichaam deed pijn door Vinco’s aanval, en blindelings volgde ik Riley naar de ziekenboeg om de snijwonden in mijn hals te laten hechten. Als ik zo doorging, was straks al het hechtdraad op.