In het wild(41)

Ze spraken vol lof over hun nieuwe veroveringen, maar nooit kwam het in hun hoofd op om zich te binden. Waarom zouden ze? Jonge succesvolle zwarte mannen konden kiezen uit wel tien zwarte vrouwen. De een nog rijker en mooier dan de ander. Het percentage zwarte mannen dat in de gevangenis zat, of vermoord was, of minder welvarend leefde dan Glen en Greg, lag zo hoog dat ze goud in handen hadden.

Het type vrouwen dat CC’s bezocht, in het bezit van veel gouden tanden en tatoeages, was niet per se wat Glen en Greg beschouwden als geschikte huwelijkskandidaten. Dus werd er geconverseerd.

Het ging over Busted, een wekelijkse krant die bij het pompstation werd verkocht. In Busted werden foto’s afgedrukt van alle mensen die de afgelopen week in Memphis waren gearresteerd, met een korte beschrijving van hun misdrijf.

En het ging over de nieuwe reclameslogan van Taco Bell: fourth meal, bring on the night. Bij het fastfoodrestaurant hadden ze bedacht dat hun klanten na afloop van het avondeten nog een maaltijd moesten eten, de vierde van de dag. Door de week waren ze tot drie uur ‘s nachts open, in het weekend tot vier uur.

Ook ging het over de nieuwe shirts van Lacoste. Daar stond een krokodil op van ongeveer een halve meter, zodat je zeker wist dat iedereen kon zien van welk merk het was.

Maar het ging vooral over de nieuwe video van Erykah Badu. Onder zwarte Amerikanen, vooral het mannelijke gedeelte, ging het al een week over niets anders dan de nieuwe video van Erykah Badu. Het lied heette ‘Window Seat’. In de video, opgenomen op de plaats waar president Kennedy in Dallas werd neergeschoten, voerde de zangeres een striptease uit. Ze was slank maar in het bezit van verrassend brede heupen.

Op het parkeerterrein achter CC’s stond de auto van Glen, een nieuwe grijze Mercedes CL550 met zwarte lederen bekleding, een model dat toch al snel 100 000 dollar kostte. Glen woonde in zijn eentje in een kasteel met een bioscoop erin gebouwd. Vijftien jaar eerder beweerde hij op de universiteit al dat hij miljonair zou worden.

Hoe het kwam dat in Nederland – toch best een welvarend land en minder racistisch dan Amerika, zou je zeggen – niet zo’n brede elite bestond van geslaagde zakenmensen die niet behoorden tot de blanke meerderheid, niemand die het wist in CC’s.





35


Je

Het was een paar maanden geleden. Met mijn oudste zoon liep ik, zoals iedere zaterdag, over de Albert Cuypmarkt. Hij wil altijd naar binnen in de muziekwinkel. Daar verkopen ze behalve cd’s ook dvd’s. Ze hebben een grote collectie kinder-dvd’s. Bij de toonbank kwam een oudere meneer naast ons staan. Hij zei, hardop, tegen de eigenaar van de muziekwinkel: “Vorige week kocht ik hier die dvd van…” – en hij noemde een titel die ik me helaas niet herinner, maar het kon niets anders zijn dan de naam van een behoorlijk ruige porno-dvd. “Heb je daar ook een deel twee van?”

Ik vroeg me af: zou die oudere meneer kinderen hebben, of kleinkinderen? Vond hij het normaal om, terwijl een jongetje van drie vlak naast hem stond, zo openlijk over porno te praten? Of bestond zijn redenering eruit dat een jongetje van drie toch niet begrijpt wat porno is?

Nu kom ik, noodgedwongen, ook weleens op de markt in Almere. Op de markt in Almere verkopen ze min of meer dezelfde waren als op de Albert Cuypmarkt, en toch is het een andere wereld. Het heeft te maken met sfeer, geschiedenis en gevoel.

Dit is denk ik het verschil: in Amsterdam kan ik lachen om een man die, waar mijn zoontje bij staat, begint te praten over behoorlijk ruige porno. Het is couleur locale, het is lekker gek, het is een spontane Amsterdammer die ook zomaar een zogeheten schuine bak zou kunnen vertellen waar te kleine kinderen bij zijn, maar dat maakt niet uit want we zijn allemaal Amsterdammers onder elkaar.

In Almere zou ik denken: wat is dat voor psychopaat? Wat wonen hier voor krankzinnige mensen? Snappen ze niet dat je zo niet praat waar peuters bij zijn? In Amsterdam is het geinig en authentiek. In Almere kan het niet authentiek zijn. Een stad zonder eigen karakter heeft geen authenticiteit.

Overigens, voor de oplettende lezers: dit is de eerste column op deze plek die in de ik-vorm is geschreven. De voorgaande columns waren, voor zover ik er zelf in voorkwam, geschreven in de tweede persoon enkelvoud. Het was niet ‘ik’ die avonturen beleefde, het was ‘je’. Was het een uit de hand gelopen experiment? Een al dan niet gelukte stijloefening? Of een eerbetoon aan een van mijn lievelingsboeken, Bright Lichts, Big City van Jay Mclnerney, dat geheel in de tweede persoon enkelvoud is geschreven?

Wat het in ieder geval was: irritant. Althans voor sommige lezers. En dat kan nooit kwaad. Vanuit de leiding van deze krant, zo hoog was het opgelopen, kwam kort na de eerste columns reeds het verzoek om te stoppen met deze vorm. Een paar weken geleden werd een hernieuwd verzoek gedaan, namens de hoofdredacteur.