In het wild(52)
“Hoe noem je dit eigenlijk?” vroeg Frank. “Is dit wat ze bedoelen als je zegt dat je bij iemand op schoot wilt zitten?”
Bianca wist niet hoe je het noemde. Ze vroeg hoe Frank het eten vond.
Hij had een biefstuk genomen, dat noemden ze hier ‘Lady Steak’. Frank twijfelde nog omdat hij het niet macho vond klinken, maar hij had het toch besteld.
Bianca gebruikte haar handen tegen de muur om omhoog en omlaag te kunnen bewegen. “Maar was het goed doorbakken?” vroeg ze.
Frank was tevreden over de doorbakkenheid van de biefstuk.
Dat vond Bianca goed om te horen.
44
Afscheid
In het wokrestaurant aan het Bos en Lommerplein zaten bijna geen Hollanders. En dat kwam niet alleen doordat het restaurant was gelegen aan het Bos en Lommerplein. Wokrestaurants oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op de mensen die ze allochtonen noemen.
Aan onze tafel zaten Brazilianen. Het is lastig om ze tellen, maar in Amsterdam wonen misschien wel vele tienduizenden Brazilianen. Ze doen het soort werk waarvoor ooit gastarbeiders naar Nederland werden gehaald. Het type werk dat mensen met Nederlandse paspoorten en verblijfsvergunningen meestal niet willen doen. En waarvoor hun opdrachtgevers geen belasting willen afdragen.
Na vier jaar ging de broer van mijn ex-vrouw terug naar Brazilië. Hij had genoeg geld bij elkaar gespaard om in zijn land een huis te kopen, voorlopig kon hij financieel even voort. De keuze tussen wonen in Nederland of in Brazilië was niet moeilijk.
De broer van mijn ex-vrouw en ik kennen elkaar meer dan tien jaar. Hij leidde mij rond als ik naar Brazilië kwam en ik liet hem Amsterdam zien toen hij hier kwam wonen. Voorafgaand aan mijn huwelijk in Brazilië organiseerde hij het vrijgezellenfeest. Wegens privacyredenen kan ik geen details vermelden, maar het was voor alle aanwezigen een evenement dat ze zich tot op hun sterfbed zullen herinneren.
Het was een vreemde en nare gedachte. Misschien zouden we elkaar voor de rest van ons leven nooit meer zien. We deelden lief en leed, zoals dat heet, maar onze wegen gingen nu uit elkaar. Onze levens zouden zich afspelen in verschillende delen van de wereld.
We omhelsden elkaar, op de onhandige manier zoals mannen dat doen, en hij vertelde dat ik ondanks de scheiding altijd welkom was in zijn huis, maar we wisten allebei dat ik niet veel reden had om zijn stad ooit nog te bezoeken.
Om ons heen schepten mensen voor de zoveelste keer op van het zogeheten ‘Onbeperkt Wokbuffet’ en de ‘Wok-a-Soep-Formule’, bijna niemand zou het restaurant verlaten zonder misselijk te zijn van de uitbundige en gulzige porties, en wij gaven elkaar nog maar eens een hand. Dit is het risico van diepe vriendschappen sluiten met mensen die oorspronkelijk ergens anders vandaan komen.