In het wild(15)

Het zou kunnen dat wij ooit nog een situatie meemaken die vergelijkbaar is met de Tweede Wereldoorlog. Het zou ook kunnen van niet. Het enige dat ik met zekerheid kan zeggen is: laten we van harte hopen dat de oorlog uitsluitend in onze hoofden blijft bestaan.





12


Vijf weken

Op Schiphol stond in vertrekhal 2 een man te wachten met een kinderjas in zijn hand. Misschien was jij het zelf wel. De man stond aan de kant van het glas van de mensen die reizigers kwamen ophalen. Het was de kant waar iedereen via de mobiele telefoon dezelfde vraag stelde aan de overkant: “Bij welke bagageband sta je, kan ik jullie al zien?”

Tegen het glas aan stonden een man en een vrouw, allebei aan een andere kant, die in een soort gebarentaal een gesprek met elkaar voerden. De vrouw maakte geen aanstalten om haar koffer te halen, het leek erop dat ze voor altijd aan de andere kant van het glas wilde blijven staan. De man met de kinderjas in zijn hand vroeg zich af of dit was hoe ze altijd met elkaar communiceerden, of dat ze binnen gehoorsafstand wel normaal konden praten. Hij durfde het niet te vragen.

De kinderjas was voor zijn zoontje. Laten we hem Sonny noemen. De moeder van Sonny kwam oorspronkelijk uit een ver land, laten we zeggen: Brazilië. Dat was waar Sonny en zijn moeder net vijf weken op vakantie waren geweest. In Brazilië had hij vijf weken geen jas aangehad.

De vader van Sonny was niet meer samen met zijn moeder. Hij zou pas met zekerheid weten dat ze terug waren in Nederland wanneer hij ze met zijn eigen ogen zag. In een tijd waarin iedereen de hele dag met elkaar communiceert, of het nu via de mobiele telefoon is of de vaste telefoon of de sms of de e-mail of de msn of de Twitter of de Facebook of de Hyves of de Ping – dan was het prettig ouderwets om niets anders te kunnen doen dan achter glas te staan wachten of je zoontje aan de andere kant zal verschijnen.

Maar daar had de vader van Sonny nu weinig aan. Hij wilde vooral weten of Sonny hem zou herkennen. Zag hij er anders uit dan vijf weken geleden? In Brazilië was Sonny drie geworden. Zijn vader was er niet blij mee dat hij daar niet bij kon zijn, maar ja, zijn moeder en hij waren niet meer samen.

Daar kwamen Sonny en zijn moeder. Hoe zoiets gaat. Ineens was voor zijn vader het allerbelangrijkste van de hele wereld: hoe reageert Sonny als hij me ziet? Hij keek naar zijn vader, vanachter het glas, maar liet geen uitgesproken reactie zien. Toen werd het zicht ontnomen door een man die een hele lange rij bagagekarretjes voor zich uit duwde, en de vader dacht: ga weg!

Daar was Sonny weer. Nog steeds niet echt een reactie. Tot zijn moeder en hij zich omkeerden om terug te lopen naar hun koffers. Sonny draaide zijn hoofd om en zwaaide naar zijn vader.

Dat ene moment waarop hij zwaaide. In vijf weken was zijn vader niet zo gelukkig geweest. De vader van Sonny had weinig om over te klagen, hij had alles wat zijn hartje begeerde, maar toch: niets leverde zo een diep geluk op als dat ene moment waarop Sonny zwaaide. Het was een emotie die bijna net zo diep ging als het gevoel van ongeluk dat hij een paar weken eerder voelde, op de dag dat Sonny drie was geworden en hij er niet bij kon zijn.





13


Damage control

Dus je was iets gaan drinken met een van je nieuwe vrienden. Sinds kort zijn de meeste van je nieuwe vrienden op zijn minst semiberoemd. Deze nieuwe vriend was presentatrice bij de televisie en van Surinaamse afkomst. Dat is een goede maar zeldzame combinatie. Zoveel op zijn minst semiberoemde vrouwen van Surinaamse afkomst bestaan er niet.

Je nieuwe vriendin vertelde hoe moeilijk het sinds haar roem was om verkering te vinden. Ze kon wel verkering nemen met een professionele voetballer, maar daar had ze geen zin in. Je nieuwe vriendin was vrij jong. De jongens in wie ze normaal gesproken geïnteresseerd zou zijn, van haar eigen leeftijd, konden sowieso niet met haar hangen. Niet op het gebied van roem en niet op het gebied van salaris en een eigen auto en zo. Ze wilde ook niet dat hij tegen al zijn vrienden zou opscheppen over wie zijn nieuwe verovering was. Dat maakte het lastig om verkering te krijgen.

Nadat je in sommige semiberoemde kringen bent geaccepteerd als een zogenaamd lid van de club, heb je een ontdekking gedaan: onder elkaar, wanneer er geen buitenstaanders bij zijn, doen beroemde mensen niets anders dan klagen over hoe naar het is om beroemd te zijn. Behalve wanneer de beroemdheid in kwestie zo veel beroemder is dat ze nog nooit van jou hebben gehoord. Dan geldt ook voor jou nog steeds de regel: het is mij gelukt om beroemd te worden en jou niet, dus waarom zou ik met je praten?

Een paar weken later. Je was iets gaan eten met een vriendin die je al kende van voordat jij zogenaamd semi-beroemd werd. Zij stond toen onder connaisseurs al bekend als de beste zangeres van Nederland, en is ook van Surinaamse afkomst. Er zijn er zo weinig dat je bijna alle beroemde vrouwen van Surinaamse afkomst inmiddels hebt ontmoet.