Het Pantserhart(76)
‘Ja. Ik hoorde stemmen.’
‘Met hoeveel waren ze?’
‘Drie, gok ik.’
Harry keek in de klerenkast. ‘Mannen? Vrouwen?’
‘Zo gehorig is het gelukkig niet.’
Kleren. Een slaapzak en een rugzak. Nog meer kleren.
‘Waarom gokt u op drie?’
‘Nadat die ene was vetrokken, hoorde ik nog geluiden hiervandaan.’
‘Wat voor geluiden?’
De verhuurster kleurde weer. ‘Gebonk. Als… ja, u weet wel.’
‘Maar geen stem?’
De verhuurster dacht na. ‘Nee, geen stemmen.’
Harry liep de kamer uit. En zag tot zijn verbazing dat Kaja in de gang voor de badkamerdeur stond. Er was iets aan de manier waarop ze stond – alsof er een sterke tegenwind was.
‘Is er iets?’
‘Nee, hoor,’ zei Kaja snel en luchtig. Te luchtig.
Harry liep naar haar toe en ging naast haar staan.
‘Wat is er?’ fluisterde hij.
‘Ik… ik heb een beetje problemen met gesloten deuren.’
‘Oké,’ zei Harry.
‘Zo… zo is het nu eenmaal.’
Harry knikte. Toen hoorde hij het geluid. Het geluid van afgemeten tijd, van een lijn die uitloopt, van seconden die verdwijnen, een snel, hectisch geroffel van water dat niet echt stroomt en niet echt druppelt. Een kraan aan de andere kant van de deur. En hij wist dat hij zich niet had vergist.
‘Wacht hier,’ zei Harry. Hij duwde de deur open.
Het eerste wat hem opviel was dat de geur van lijm hierbinnen nog sterker was.
Het tweede was dat er op de grond een jasje, een jeans, een onderbroek, een T-shirt, een paar zwarte sokken, een muts en een dunne wollen trui lagen.
Het derde was dat het water bijna in een rechte lijn liep van de kraan naar het bad, dat zo vol was dat het water aan de zijkant over de rand stroomde.
Het vierde was dat het water in het bad roodgekleurd was, naar alle waarschijnlijkheid van bloed.
Het vijfde was die gebarsten blik die opzij staarde boven de dichtgetapete mond van de naakte, lijkwitte persoon op de bodem van het bad. Alsof de persoon iets in de dode hoek probeerde te zien wat nog niet zichtbaar was.
Het zesde was dat Harry geen tekenen van geweld kon zien, geen zichtbare wonden die al dat bloed konden verklaren.
Harry schraapte zijn keel en dacht na hoe hij zo omzichtig mogelijk de verhuurster kon vragen binnen te komen om haar huurder te identificeren.
Maar dat hoefde hij niet te doen, ze stond al op de drempel.
‘Herejezus!’ kreunde ze. En vervolgens – met nadruk op alle lettergrepen: ‘He-re-je-zus!’ En ten slotte, op een klagende toon waarbij alle versterkingen werden aangeroepen: ‘Here God en Jezus…’