Getuige(70)

‘Goed op temperatuur,’ constateert ze.

Joona legt het vlees en de aardappels op een bedje van rucola, basilicum en tijm.

Voorzichtig schenkt hij de saus in een cirkel uit op de borden terwijl hij bedenkt dat hij lang geleden al open kaart met Disa had moeten spelen.

‘Hoe is het je vergaan?’

‘Zonder jou, bedoel je? Beter dan ooit,’ bitst Disa.

Het wordt stil aan tafel en ze legt zacht haar hand over de zijne.

‘Sorry,’ zegt ze. ‘Maar ik kan soms zo kwaad op je worden. Als ik mijn slechtere ik ben.’

‘Wie ben je nu?’

‘Mijn slechtere ik,’ zegt ze.

Joona neemt een slok wijn.

‘Ik heb de laatste tijd vaak over het verleden nagedacht,’ begint hij.

Ze glimlacht en trekt haar wenkbrauwen op.

‘De laatste tijd? Jij denkt altijd aan het verleden.’

‘Is dat zo?’

‘Ja, jij denkt... maar je praat er niet over.’

‘Nee, ik...’

Hij zwijgt en zijn lichtgrijze blik versmalt zich. Disa voelt een rilling over haar rug glijden.

‘Je hebt me uitgenodigd om te komen eten omdat we moesten praten,’ zegt ze. ‘Ik had besloten om nooit meer met je te praten, en dan bel je... na al die maanden...’

‘Ja, omdat...’

‘Je hebt lak aan mij, Joona.’

‘Disa... je mag van me denken wat je wilt,’ zegt hij ernstig. ‘Maar ik wil dat je weet dat ik om je geef... ik geef om je en ik denk voortdurend aan je.’

‘Ja,’ zegt ze zacht en ze staat op zonder hem aan te kijken.

‘Het heeft met heel andere dingen te maken, met vreselijke dingen die...’

Joona kijkt toe terwijl ze haar regenjas met noppen aantrekt.

‘Dag,’ fluistert ze.

‘Disa, ik heb je nodig,’ hoort hij zichzelf zeggen. ‘Ik wil alleen jou.’

Ze staart hem aan. De glanzende, donkere pony komt tot haar wimpers.

‘Wat zei je?’ vraagt ze na een poosje.

‘Ik wil alleen jou, Disa.’

‘Zeg dat toch niet,’ mompelt ze en ze trekt de ritssluitingen van haar laarsjes dicht.

‘Ik heb je nodig, ik heb je al die tijd nodig gehad,’ vervolgt Joona. ‘Maar ik durfde je niet in gevaar te brengen... ik kon de gedachte niet verdragen dat jou iets zou overkomen als we...’

‘Wat zou mij kunnen overkomen?’ valt ze hem in de rede.

‘Je kunt verdwijnen,’ legt hij eenvoudig uit terwijl hij zijn handen om haar gezicht vouwt.

‘Jij bent degene die verdwijnt,’ fluistert ze.

‘Ik ben niet gauw bang, ik heb het over echte dingen die...’

Ze gaat op haar tenen staan, kust hem op zijn mond en blijft dan talmen in de warmte van zijn adem. Hij zoekt haar mond, kust haar voorzichtig net zo vaak tot ze haar lippen opent.

Ze kussen elkaar langzaam en Joona knoopt haar regenjas open en laat hem op de grond vallen.

‘Disa,’ fluistert hij en hij streelt haar schouders en rug.

Hij drukt zich tegen haar aan, ademt haar zijdeachtige geur in, kust haar sleutelbeen en de slanke hals, krijgt haar gouden kettinkje in zijn mond, kust haar kin en zachte, vochtige mond.

Hij zoekt naar haar warme huid onder de dunne blouse. De drukkertjes gaan met een klikkend geluid open. Haar tepels zijn hard en haar buik siddert op het ritme van haar snelle ademhaling.

Ze kijkt hem ernstig aan, trekt hem mee naar de slaapkamer, haar blouse hangt open en haar borsten glanzen wit als gepolijst porselein.

Ze blijven staan en zoeken elkaars mond weer. Zijn handen glijden over haar onderrug, haar billen en onder de gladde stof van haar slipje.

Disa trekt zich voorzichtig terug, ze voelt de warmte bonzen tussen haar benen en weet dat ze al nat is. Haar wangen zijn vuurrood en haar handen beven als ze zijn broek openknoopt.





76


Na het ontbijt blijft Disa met een kop koffie in bed zitten en leest de Sunday Times op haar iPad terwijl Joona doucht en zich aankleedt.

Gisteren heeft hij besloten niet naar het Nordiska Museum te gaan om de Samische bruidskroon van gevlochten wortels te bekijken.

In plaats daarvan was hij samen met Disa. Wat er gebeurd is was niet gepland. Misschien kwam dat doordat de dementie van Rosa Bergman alle banden met Summa en Lumi ten slotte afsneed.

Er was meer dan twaalf jaar verstreken.

Hij moet begrijpen dat er niets meer is om bang voor te zijn.

Maar hij had eerst met Disa moeten praten, haar moeten waarschuwen en vertellen over wat hem beangstigt, zodat ze zelf de keuze had kunnen maken.

Hij staat lang in de deuropening naar haar te kijken zonder dat ze het merkt, loopt dan naar de keuken en toetst het nummer van professor Holger Jalmert in.

‘Met Joona Linna.’

‘Ik heb gehoord dat Gunnarsson moeilijk doet,’ zegt Holger geamuseerd. ‘Ik heb hem moeten beloven je geen kopie van het sectierapport te sturen.’