Geen tijd voor een kus(64)

‘En ze heeft littekens op haar knieën om dat aan te tonen,’ voegde Paula eraan toe. ‘Ze probeerde iedereen wijs te maken dat dat kwam omdat ze zoveel tijd in gebed door had gebracht, maar daar trapte niemand ooit in.’

Met Paula als assistente, werkte Cassie geconcentreerd. Na een tijdje waarschuwde McCall haar echter op te schieten, en ze hoefde niet op de monitor te kijken om te weten dat Cynthia’s bloeddruk gevaarlijk was gedaald. Licht gespannen voerde ze het tempo op. Na een feilloze incisie te hebben gemaakt, tilde ze de baby voorzichtig uit de buikholte.

‘Het is een prachtige jongen en niet eens zo klein als je zou verwachten,’ zei ze, terwijl ze de baby overhandigde aan de vroedvrouw, die het slijm uit zijn neus en mond begon te zuigen.

Tot Cassies opluchting slaakte de baby een luide kreet waaruit bleek dat hij niet was getraumatiseerd door de gebeurtenissen. Nadat ze de navelstreng had afgeknipt, hield ze hem even omhoog zodat zijn moeder hem kon zien alvorens hem aan de vroedvrouw te overhandigen die hem in een steriele doek wikkelde en in de couveuse legde.

Cassie concentreerde zich weer, nu op het verwijderen van de nageboorte, om zich ervan te vergewissen dat er niets in Cynthia’s buik achterbleef. Nadat ze de wond had gehecht en verbonden hielp ze haar patiënte rechtop te zitten zodat ze haar baby kon bekijken.

‘We vervoeren jullie zo meteen allebei per helikopter naar MacKay,’ deelde Cassie haar mee. ‘Je zoontje lijkt in orde te zijn, maar hij heeft speciale verzorging nodig. Ik weet dat je moeder er is om op de andere kinderen te passen. Als ik haar bel om je spullen te pakken, weet ze dan wat je nodig hebt?’

‘Ik kan de andere kinderen niet achterlaten,’ riep Cynthia. ‘Ik kan niet zo ver weg gaan. Hier konden ze me iedere dag bezoeken, maar als ik naar de kust moet -’

‘Het kind kan alleen gaan,’ viel McCall haar in de rede. Cassie keek hem kwaad aan, niet gediend van zijn inmenging, maar daar trok hij zich niets van aan. Hij ging verder: ‘Er zou goed voor hem gezorgd worden, maar je zou voorlopig toch nog niet naar huis kunnen. Kun je niet beter samen met het kind naar MacKay gaan?’

Tot Cassies verrassing - en lichte ergernis - stemde Cynthia zonder verdere protesten in om mee te gaan. ‘Mijn moeder weet wat ze voor me moet inpakken. Alleen maar wat babykleertjes want mijn eigen spullen heb ik al hier. En Warren kan later altijd nog meebrengen wat ik nodig heb.’

Cassie wist dat ze dankbaar zou moeten zijn, maar ze betrapte zich erop dat het haar irriteerde dat McCall haar patiënte zo vlug had laten capituleren. Ze liep naar de couveuse om een blik op het kind te werpen en keek vervolgens naar de monitor om te controleren of alles in orde was. Ze legde haar handen op het plastic, alsof ze op die manier contact met de baby wilde maken.

‘Wil je er zelf ook een?’

McCalls vraag deed haar schrikken. Voor zo’n grote man bewoog hij zich bijzonder licht en geruisloos, want ineens stond hij naast haar.

‘Nee,’ zei ze, overvallen door gedachten aan het verleden. ‘Maar ik ben wel ooit van plan geweest kindergeneeskunde te gaan studeren.’

Ze liep weg van de couveuse, trok haar operatiehemd uit en gooide het in de afvalbak.

‘Waardoor ben je van gedachte veranderd?’ McCall was haar opnieuw gevolgd en gooide eveneens zijn hemd weg.

‘Het liep gewoon zo,’ antwoordde Cassie. Vastberaden verjoeg ze haar herinneringen: de dood van haar vader, terwijl Em nog studeerde en Anne nog op de lagere school zat, haar moeder die weer ging werken in de advocatenfirma zodat Em haar studie kon afmaken. ‘Ik moest terug naar huis.’

McCall knikte alsof hij het begreep, maar niemand kon begrijpen wat ze in die tijd had doorgemaakt. Die tijd dat Ross haar het ultimatum had gesteld dat hij hun verloving zou verbreken als ze terugging naar het platteland. Niet dat dat bij nader inzien iets slechts was geweest. Na zes jaar kon ze rustig stellen dat ze blij mocht zijn dat ze die aanmatigende, autocratische, egoïstische en veeleisende snob kwijt was.

‘Moet Cynthia terug naar haar kamer voordat ze wordt opgehaald?’

Paula’s vraag schrikte haar op uit haar gemijmer. ‘Nee, dat heeft geen zin. Zorg ervoor dat haar spullen ingepakt worden en breng ze naar de verkoever.’

‘Moeten wij haar gereed maken voor haar vertrek of doet het team van de medicopter dat?’ wilde McCall weten.

‘Nee, dat doen zij. Ze hebben alles aan boord wat ze maar nodig kunnen hebben, ook voor een pasgeborene.’

Niet lang daarna werd de landing van de medicopter gemeld. Nadat McCall en zij het vertrek van moeder en kind hadden gadegeslagen, kleedden ze zich om.





Wat had haar leven zo veranderd? Hoewel hij eerder bij de couveuse zijn nieuwsgierigheid had weten te bedwingen, liet de gedachte aan Cassies opmerking McCall niet los. Iets in haar ogen had hem verteld dat er meer aan haar beslissingen ten grondslag had gelegen dan ze losliet, en hij hoopte dat wat het ook was, het minder desastreus was geweest dan de gebeurtenissen die zijn ommekeer teweeg hadden gebracht.