Geen tijd voor een kus(68)

Ze besefte dat redetwisten met hem zinloos was. Bovendien zat Derek te wachten, dus floot ze Blondie, die opgewonden op de achterbank sprong.

‘Vertel me eens wat die dierenarts met je hond wil gaan doen,’ verzocht hij haar toen ze op weg waren.

Cassie legde hem uit dat Blondie bloed zou afstaan. ‘In Melbourne is een bloedbank voor honden,’ verklaarde ze. ‘Derek wordt regelmatig gevraagd bloed te leveren, en dat van Blondie is erg geschikt.’





Algauw arriveerden ze bij de dierenkliniek, waar ze werden begroet door een lange magere man, die veel jonger was dan McCall had verwacht van een dierenarts.



‘Lennie, dit is McCall, een vriend die bij ons logeert.’

Niet de dierenarts, dus. De jonge man, die vol genegenheid achter Blondies oren krabde, stak zijn andere hand uit.

‘Hoi, Lennie, prettig kennis met je te maken,’ zei McCall.

Zwijgend schudde Lennie hem de hand. Kennelijk vond hij het niet de moeite waard zijn adem aan mensen te verspillen. In plaats daarvan draaide hij zich om en ging hen voor door een gang die naar een goed uitgeruste operatieruimte leidde. Een korte, gedrongen figuur in operatiekleding stond gebogen over een operatietafel.

‘De hond is er,’ deelde Lennie de dierenarts mee, die zich omdraaide, tegen de nieuwkomers knikte en Lennie verzocht Blondie gereed te maken voor de bloedafname.

‘Derek, dit is een vriend van me die een poosje bij ons logeert. Hij heet Henry McCall, maar hij wordt het liefst alleen maar McCall genoemd.’

Derek knikte opnieuw. Net als Lennie leek hij niet van beuzelpraat te houden, hoewel hij wel uitlegde wat hij aan het doen was. ‘Dusty hier is op de horens genomen door een stier. Er is grote schade aangericht aan zijn ingewanden en aan de slagader die naar zijn achterpoten loopt.’

‘Dusty van de McClennans?’ vroeg Cassie, die dichter bij de verdoofde hond was komen te staan.

Derek knikte. Wil je me assisteren?’

McCall zag dat Cassie een blik in Lennies richting wierp, die Blondie vol tederheid behandelde. ‘Ik denk dat Lennie dat veel beter kan dan ik. Ik zou waarschijnlijk de verkeerde stukken huid aan elkaar naaien,’ zei Cassie.

Het ontging McCall niet dat Lennies gezicht meteen opklaarde. Hij vermoedde dat Cassie die reactie had voorzien.

‘Maar we willen wel graag toekijken,’ voegde Cassie eraan toe. Ze wendde zich tot McCall en zei: ‘Dusty is een van de beste fokhonden uit de stad.’

‘Kom je hier niet vandaan?’ vroeg Derek.

McCall nam aan dat die vraag aan hem gericht was. ‘Nee, ik ben een stadsjongen. Ik heb Cassie een maand geleden ontmoet toen ze in Brisbane was, en omdat ik nog vakantiedagen te goed had, ben ik hiernaartoe gekomen.’

Hij besefte dat het moeilijker was dan hij verwacht had om als geloofwaardige minnaar over te komen zonder een idioot te lijken. Toen hij dichter bij Cassie ging staan, voelde hij haar verstijven. Gelukkig waren Lennie en Derek te veel in hun werk verdiept om het op te merken.

‘Logeer je bij de Carews?’

Kennelijk dacht Derek nog steeds aan Cassies bezoeker.

‘Vind je dat ik gek ben om me in een huis vol met vrouwen te wagen?’ vroeg McCall luchtig. ‘Eigenlijk vermoed ik dat Cassie me alleen maar heeft uitgenodigd om een handje te helpen met de opvoeding van de tweeling,’ voegde hij eraan toe. ‘Kennelijk vinden vrouwen dat mannen toch nog wel ergens goed voor zijn.’

Hij voelde dat Cassie zich enigszins ontspande, maar toch was hij verrast toen ze zei: ‘O, ik vind dat ze wel degelijk van nut kunnen zijn.’ Hoewel ook zij op luchtige toon had gesproken, stak ze haar arm door die van hem en nestelde ze zich dichter tegen hem aan.

Hij hoopte maar dat hij er niet al te geschokt uitzag, aangezien zowel Lennie als Derek dit blijk van genegenheid hadden opgemerkt.

De twee mannen beseften kennelijk niet dat het maar komedie was. Zijn lichaam overigens ook niet.

Was dat niet absurd? Jarenlang was hij verbintenissen, zowel lichamelijke als emotionele, uit de weg gegaan. Aanvankelijk waren zijn wonden te vers geweest om iemand dicht genoeg in de buurt te laten komen om ze te zien. Daarna had zijn studie hem volledig opgeslokt en hem weinig tijd voor andere dingen gelaten.

Nu hij de kans kreeg hetgeen hij al die jaren geleerd had, in praktijk te brengen en wellicht het leven van deze vrouw te redden, was zijn libido weer ontwaakt.

Over goede timing gesproken, dacht hij wrang.

Toen hij een blik op Blondie wierp, zag hij dat die zich gedroeg alsof de bloedtransfusie niets nieuws voor haar was. ‘Het is duidelijk dat ze dit eerder heeft gedaan,’ zei hij.

Cassie knikte enkel.

‘We moeten de meeste honden een kalmerend middel geven als we bloed afnemen, maar Blondie kent het klappen van de zweep,’ zei Derek, waarna hij zich weer aan de hond op de operatietafel wijdde.