Geen tijd voor een kus(128)

Jena scheen zijn verklaring te accepteren, want ze lachte niet meen Hij wierp een zijdelingse blik op haar gezicht, dat een peinzende uitdrukking had. Met haar blauwe ogen keek ze hem onderzoekend aan.

‘Wat is er?’ vroeg hij toen hij er zenuwachtig van werd.

Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Je schijnt er helemaal niet van te genieten,’ zei ze langzaam, naar woorden zoekend. ‘je bent aardig en goedgeefs en veel impulsiever dan je op het eerste gezicht zou verwachten, maar je schijnt het helemaal niet leuk te vinden.’

‘Leuk,’ herhaalde hij, alsof hij dat woord nog nooit eerder had gehoord. ‘Waarom zou het leuk moeten zijn?’

Jena haalde haar schouders op. ‘Misschien is leuk niet het goede woord - maar je zou er toch enige voldoening uit moeten halen.’

‘Volgens mij gaat het in het leven om heel andere dingen dan plezier en voldoening,’ bromde hij. ‘Hoewel ze daar in het glitter-en-glamourwereldje van de televisie misschien heel anders over denken.’

Het bleef een hele tijd stil. ‘Misschien heb je gelijk,’ verzuchtte ze ten slotte.

Noah vroeg zich af of hij haar misschien gekwetst had met zijn opmerking, maar het was te laat om er nog iets aan te doen. Ze waren in Kareela aangekomen, en hij moest al zijn aandacht bij het drukke verkeer houden.

Jena dacht na over zijn woorden en over wat hij de vorige dag had gezegd - dat Matts reportages puur amusement waren en niets met de werkelijkheid hadden uit te staan. Gisteren was het nog haar droom geweest om de eerste vrouwelijke ster te zijn in een van Matts producties. Ze was diep teleurgesteld doordat ze de baan die ze echt had willen hebben niet had gekregen, en ze had een nieuwe uit daging nodig om het leven weer zin te geven. Daarom wilde ze maar liever niet te diep nadenken over dat glitter-en-glamouraspect van het werken bij de televisie, want anders zou ze nog gaan twijfelen aan haar keuze. En dan zou ze misschien tot de conclusie komen dat die hele uitdaging om in Matts hut te wonen volkomen zinloos was.

Dat was het eigenlijk toch al, nu Noah bij haar was ingetrokken.

Maar dat wist Matt natuurlijk niet, en hopelijk zou hij er ook niet achter komen.

Een beetje oneerlijk was het eigenlijk wel. Of niet soms?

Maar misschien was het samenwonen met een schizofrene, sombere engel nog wel een grotere uitdaging dan het alleen wonen in Matts hut.

Ze slaakte een diepe zucht, precies op het moment dat Noah de motor uitzette.

‘Problemen, Blondie?’ vroeg hij zacht. Zijn stem klonk zo warm, dat de gehate bijnaam bijna als een liefkozing klonk.

‘Ik voel me totaal in de war,’ bekende Jena naar waarheid. ‘En dat is jouw schuld.’

‘Mijn schuld? Wat heb ik in vredesnaam misdaan? Overigens ben jij niet de enige die last heeft van verwarring.’ Alle warmte was uit zijn stem verdwenen. Hij stapte uit de wagen en liep met grote stappen weg. Zijn hele houding drukte uit dat hij blij was van haar gezelschap verlost te zijn.

En dat was wederzijds! Omdat hij haar aan het twijfelen had gebracht over de waarde van de nieuwe baan waar ze zo op gebrand was geweest!

Diep in haar hart wist ze echter wel beter.





Hoofdstuk 6





Jena stond naast het bed van Mrs. Nevin. In haar handen had ze de kleurige trui die de oude dame aan het breien was. ‘Het is gewoon een kunstwerk, Mrs. Nevin,’ zei ze bewonderend. ‘Al die kleuren en dat ontzettend ingewikkelde patroon.’



‘En aan de achterkant is het even mooi als aan de voorkant,’ zei een zacht stemmetje achter haar. Jena draaide zich om en zag een jong, broodmager meisje staan.

‘Ik ben Carla,’ zei het meisje, terwijl ze Jena de hand toestak.

Jena schudde het magere handje.

‘Carla is een van de jongeren die in Noahs huis wonen,’ deelde Mrs. Nevin mee. ‘Er wonen daar nog een stuk of wat jongelui, en die hopen dat jij ze wilt leren hoe ze kleding moeten showen.’ De oude dame nam Jena kritisch op, alsof ze probeerde in te schatten of ze tot zoiets in staat zou zijn.

‘We willen niet echt kleding showen,’ zei Carla. ‘Ik had je willen vragen of -’

Jena gaf haar een klopje op haar schouder. ‘Daar praten we straks wel over. Ik moet eerst even naar de filmploeg om te zien of alles daar goed loopt. Daar ben ik ten slotte voor aangenomen. Maar ik als daarmee klaar ben heb ik wel even tijd voor je. Kan ik je dan hier vinden?’

‘Ik mag hier weg zodra ik Noah heb gezien, maar ik wacht wel tot je terug bent.’ Carla’s smalle gezichtje straalde. ‘Hartstikke fijn dat je even tijd voor me hebt.’





Toen Jena anderhalf uur later weer beneden kwam, zat Carla in de hal op haar te wachten.



‘Had Noah jou al iets verteld over ons plan?’ vroeg het meisje, terwijl ze samen naar de koffiekamer liepen.