Familieband(61)

Ze vergat de anderen over hem te vertellen, tot het al bijna tijd was om te gaan eten. Het was zes uur, en ze had Tom gevraagd om zeven uur te komen. Ze had spaghetti met gehaktballetjes gemaakt, met een grote groene salade erbij. Als toetje zouden ze koekjes met ijs krijgen, net als vroeger op zondagavond, toen ze nog klein waren.

Liz zat op de bank met Kate te praten. Ze probeerde haar ervan te overtuigen te stoppen bij de tattooshop en weer naar school te gaan. Paul zat een tijdschrift te lezen terwijl de twee vrouwen praatten. Lizzie zei hetzelfde tegen Kate als Paul zelf had gedaan. Tevergeefs. Hij vond dat ze terug moest gaan naar school.

Alle hoofden, inclusief dat van Paul, draaiden om toen Annie nonchalant meedeelde dat er een man zou komen eten.

'Wat voor man?' vroeg Liz, stomverbaasd.

'Gewoon, iemand die ik een poosje geleden heb ontmoet.' Annie trok een vriendelijk, neutraal gezicht terwijl ze bij hen in de huiskamer kwam zitten. Ted was er nog niet, evenmin als Tom.

'Bedoel je een blind date?' drong Liz aan.

'Nee. Toen ik mijn enkel had verstuikt, had hij zijn arm gebroken. We hebben samen vier uur in de wachtkamer van de Eerste Hulp gezeten. Het is niets bijzonders. We hebben een paar keer samen geluncht.' Annie trok een gezicht alsof ze hun kwam vertellen dat ze had besloten hamburgers in plaats van gehaktballetjes te maken. Alsof het totaal niets voorstelde. En dat vond ze ook. Vanaf het moment dat Tom en zij elkaar hadden ontmoet, had ze dat zichzelf voorgehouden.

'Wacht eens even.' Liz keek haar aan alsof er zojuist een komeet in hun huiskamer was neergekomen. 'Je hebt twee keer met die man geluncht, je hebt vier uur met hem in de wachtkamer gezeten, en je hebt daar tegen ons niets over gezegd?'

'Waarom zou ik dat in hemelsnaam aan jullie moeten vertellen? Het is geen verkering of zo. Hij vroeg of ik zin had om samen uit eten te gaan, maar in plaats daarvan heb ik hem hier gevraagd. Ik wilde dat hij jullie zou ontmoeten.'

'Annie...' Liz keek haar strak aan. 'Jij hebt al sinds het stenen tijdperk geen date meer gehad. En nu wil je ons wijsmaken dat dit niks voorstelt?'

'Het stelt ook niks voor. We zijn gewoon vrienden,' zei ze luchtig.

'Wie is het?' vroeg Kate. Ze was net zo verrast door Annies mededeling als haar zus.

'Hij werkt bij de tv. Hij is gescheiden, heeft geen kinderen en komt aardig over. Het is niets bijzonders.'

'Het is wél iets bijzonders,' hielden Kate en Liz vol, en Paul was nu ook geïnteresseerd. Ze waren nog in een verhitte discussie verwikkeld toen Ted binnen kwam lopen. Hij had tegen Pattie gezegd dat hij thuis ging eten en was gegaan, ook al had ze bijna een toeval gekregen van nijd. Hij liet zich door haar niet bij zijn tante en zussen weghouden. Hij wist dat hij er later voor zou moeten boeten, maar dat had hij ervoor over om met hen samen te eten. Hij probeerde Annies advies op te volgen en een beetje meer afstand te nemen van Pattie. En dat stond haar helemaal niet aan.

'Waar zijn jullie zo opgewonden over?' vroeg Ted, terwijl hij zijn jas op de stoel in de hal liet vallen en de kamer binnenliep. Hij kon niet horen waar het over ging, maar ze zaten allemaal geanimeerd te praten.

'Annie heeft een man uitgenodigd om hier vanavond te komen eten. Ze heeft twee keer met hem geluncht en ze hebben elkaar ontmoet toen ze haar enkel had verstuikt,' vatte Liz de situatie voor hem samen, en hij grijnsde.

'Dat is interessant.' Ted en Paul wisselden een blik met elkaar.

Dit klonk als vrouwenpraat. 'Heb je iets met hem?' vroeg hij aan Annie.

Ze schudde haar hoofd. 'Ik ken hem nauwelijks. Ik heb hem pas drie keer van mijn leven gezien. Waarschijnlijk wil hij straks verkering met Liz, hoewel hij te oud voor haar is.' Ze probeerde niet naar Ted te kijken toen ze dit zei. Het was niet bedoeld als een steek onder water, maar het was wel waar. Ze had zowel Liz als Kate over Pattie verteld, en zij maakten zich ook zorgen. Liz vond dat ze klonk als iemand die rijp was voor het gekkenhuis. Kate vond het voor Ted de moeite waard om met haar uit te gaan als hij daarmee een hoog cijfer kon halen voor haar vak.

'Hoe oud is hij?' vroeg Ted aan Annie.

'Een paar jaar ouder dan ik.' Ze had hem zijn leeftijd horen opgeven in het ziekenhuis. 'Hij is vijfenveertig.'

'Ik laat je na afloop wel weten of hij is goedgekeurd,' zei Ted met een glimlach. Maar ondanks de vragen en de plagerijen waren ze allemaal verbaasd, en blij voor haar. Ze konden zich niet herinneren wanneer Annie voor het laatst een man had uitgenodigd om bij hen te komen eten. Misschien had ze dat wel nooit gedaan. Maar Tom Jefferson klonk meer als een vriend dan als een date. Voor ze er verder op konden doorgaan, ging de bel en Annie liep naar de deur om hem binnen te laten. Hij droeg een spijkerbroek met een trui en cowboylaarzen en hij zag er vriendelijk en ontspannen uit toen Annie hem aan iedereen voorstelde. Ze zag dat de meisjes hem nieuwsgierig opnamen terwijl hij met Ted praatte over de footballwedstrijd waar hij die middag was geweest. De Jets hadden in de eerste speelperiode drie touchdowns achter elkaar gescoord, wat voor hen een wonder was. Paul mengde zich ook in het gesprek, hoewel hij niet zo'n football liefhebber was als Ted. De meisjes zeiden in de keuken tegen Annie dat hij er goed uitzag en dat hij hun erg bekend voorkwam.