Familieband(57)

'Zoiets zou mijn tante nooit doen,' zei hij kalm. 'Ze is een fantastische vrouw. Ze is bezorgd om ons, maar ze respecteert mijn recht om mijn eigen beslissingen te nemen. Ze is niet gek, en ze zou me nooit omkopen.'

'Wil je zeggen dat ik wel gek ben?' vroeg ze. Ze klonk hevig opgewonden. 'Nou, dat ben ik niet. Ik ben gek op jóu, en ik wil niet dat iemand zich met ons bemoeit.'

'Dat doet ook niemand. Geef het gewoon wat rust. Morgen kom ik naar je toe. Dan kunnen we met de kinderen naar het park gaan.'

'Ze zijn van het weekend bij hun vader.' Er klonk hoop in haar stem, en hij wist wat dat betekende. Twee dagen seksuele acrobatiek op olympisch niveau. Hij werd plotseling doodmoe als hij eraan dacht, maar tegelijkertijd wond het hem onmiddellijk op als ze dit soort dingen zei. Het was alsof zijn lichaam hem verraadde en meer naar haar verlangde dan hijzelf. Hij had geen keus meer. Zijn penis was aan haar verslaafd en volgde al haar bevelen.

'Ik bel je morgen,' beloofde hij. Hij ging op zijn bed liggen en staarde naar het plafond. Hij had er geen idee van wat hij moest doen, of wat hij wilde doen. Hij behoorde nu aan haar toe. Hij had het gevoel dat hij bezeten was. Alles wat Annie tijdens de lunch tegen hem had gezegd, was waar. Maar Pattie trok aan de touwtjes, niet hij. Het was alsof Annie en hij er niets tegen konden doen. Pattie bepaalde wat er gebeurde.



Een week na hun eerste lunch belde Tom Jefferson Annie weer op haar kantoor. Hij zei dat hij in de buurt was voor een vergadering, en hij vroeg zich af of ze zin had om met hem te gaan lunchen voor hij terug moest naar kantoor. Het leek haar leuk en ze troffen elkaar in Café Cluny, een van haar favoriete restaurants. Hij stond voor de deur op haar te wachten en ze gingen samen naar binnen. Hij was in een opperbeste stemming. Zij liep nog steeds op krukken, en zijn arm zat nog in het gips, maar ze hadden geen pijn meer van hun verwondingen. Hij vertelde haar over een belangrijk nieuwsitem waar hij aan werkte en zei dat hij misschien naar Californië zou moeten om met de gouverneur te spreken. Zij vond het leuk om hem te horen praten over zijn werk, en te luisteren naar zijn oude oorlogsverhalen. En toen hij haar verhaalde over zijn ervaringen in het Midden-Oosten, vertelde zij hem dat Kate omging met een jongen uit Iran, en dat ze verliefd op hem was.

Hij zag de tederheid in haar ogen toen ze het over Kate had, en het trof hem dat haar nichten en neef een dimensie aan haar leven leken toe te voegen die hij niet kende, omdat hij nooit kinderen had gehad. Hij voelde hoeveel ze van hen hield, en hij had de indruk dat haar nichten en neef hun eigen leven leidden en er hun eigen meningen op na hielden.

'Het is een erg aardige jongen,' zei Annie over Paul. 'Beleefd, vriendelijk, intelligent, attent, respectvol. De droom van iedere moeder voor haar dochter. Maar ik maak me zorgen omdat hij zo'n heel andere achtergrond en cultuur heeft dan zij. Ook al is hij erg Amerikaans en woont hij al sinds zijn veertiende hier. Als het erop aankomt, zullen ze er misschien heel verschillende ideeën op na houden. Zij is een zeer geëmancipeerde jonge vrouw. En ze heeft soms erg extreme opvattingen. Hij lijkt veel behoudender en traditioneler dan zij. Dat zal later misschien fout lopen, als er een "later" is. Ik heb de indruk dat ze een behoorlijk serieuze relatie hebben.'

'Wat vinden zijn ouders ervan?' vroeg hij verstandig.

'Dat weet ik niet. Ik heb ze nog niet ontmoet. Kate ziet er nogal alternatief uit, met tien ringen in haar oren en een stel tatoeages. Ze werkt op dit moment in een tattooshop. Als zijn ouders dat overleven, zijn ze ruimdenkender dan ik. Ik kreeg bijna een hartaanval toen ze me over die baan vertelde. Ze ziet het als een stage in de grafische kunst.' Tom lachte om dat idee. Hij begon een aardig beeld van Kate te krijgen.

'Is het zo serieus tussen die twee? Hebben ze het al over trouwen?' Gezien haar zorgen was het een redelijke vraag.

'Nee. Ze zijn nog erg jong,' zei Annie, met een glimlach. 'Zij is pas eenentwintig, en hij drieëntwintig. Ik denk dat het voor allebei hun eerste liefde is. Ze zijn behoorlijk naïef. Het is moeilijk om ze al te serieus te nemen, maar ik maak me toch zorgen. Hoewel ik denk dat ik me om iedere jongen zorgen zou maken, waar hij ook vandaan komt. Ik wil niet dat haar hart gebroken wordt, of dat ze in een situatie belandt waar ze later spijt van krijgt en waar ze allebei verdriet van zouden hebben.'

'Vergeet Romeo en Julia niet. Kinderen kunnen ver gaan in hun liefde als ze jong zijn. Maar als je zegt dat hij een aardige jongen is, zal het vast wel goed komen. Ze is waarschijnlijk verstandiger dan je denkt.'

Daarna vertelde ze hem over Ted en de oudere vrouw en hoeveel zorgen ze zich daarover maakte. 'Dat soort vrouwen kan erg gevaarlijk zijn,' zei Ted ernstig. 'Het klinkt alsof ze door hem geobsedeerd is.' Annie had die indruk ook, en sinds ze hen samen had gezien en Ted tijdens hun lunch zijn zorgen openhartig met haar had besproken, was hij niet uit haar gedachten geweest. 'Ze houden je wel bezig, hè?'