Familieband(54)

Twee dagen later kwam Liz terug uit Parijs, en ook zij bereikte niets met Kate. Ze wilde graag tijd met haar jongere zusje doorbrengen, maar ze had het te druk. Toen ze net drie dagen thuis was, moest ze alweer voor een reportage naar L.A. Ze was bezig met een artikel over belangrijke sieraden van grote sterren uit het verleden. Ze had al meer dan tien belangrijke stukken met hun nieuwe eigenaren opgespoord. En terwijl ze in Parijs was, hadden ze de datum van de shoot naar voren geschoven. Ze had nauwelijks tijd om haar spullen uit te pakken en opnieuw in te pakken. Jean-Louis zou op de dag dat ze vertrok naar New York komen. Hij was een paar dagen in Parijs gebleven om Damien te zien en wilde in New York zijn als Lizzie terugkwam uit Californië.

Liz vertelde Annie dat ze een heerlijke tijd hadden gehad in Parijs, en dat Jean-Louis' zoon een schat van een jongen was. Hij was helemaal niet lastig. Lizzie had nog steeds medelijden met Damien dat zijn ouders hem weg wilden sturen om bij zijn oma te gaan wonen. Dat was gemakkelijker voor hen, maar niet per se het beste voor de jongen. Lizzie had er haar twijfels over, maar ze wilde er bij Jean-Louis niet te lang op doorgaan. Het was tenslotte zijn zoon, niet de hare. Als Damien haar kind was geweest, had ze nooit van hem willen scheiden. Dat was precies de reden waarom ze nog geen kinderen wilde. Ze had er geen tijd voor, en ze was verstandig genoeg om dat in te zien.

Liz ging voor ze naar L.A. vloog nog even bij Annie langs. Ze vond het akelig om haar te zien worstelen met haar krukken, hoewel ze er intussen wel handiger mee was geworden. Ze was moe en had nog steeds pijn, en ze maakte zich zorgen over Kate.

Liz beloofde haar dat ze na L.A. nog eens met haar zus zou proberen te praten.

Paul hielp Kate dat weekend met verhuizen. Ze zetten al haar spullen in haar kamer in Annies appartement, en daarna gingen ze bij vrienden op bezoek en naar de film. Paul was nu steeds bij haar, en ook daar maakte Annie zich zorgen over. Hoe aardig hij ook was, ze zat nog steeds in over hun relatie, die kennelijk behoorlijk serieus was, en was bezorgd over de gevolgen die deze voor hen zou kunnen hebben.

Ze hadden het allemaal druk met hun eigen leven. Annie was bezig met haar projecten, Kate was op haar werk of bij Paul, Ted was onzichtbaar en Liz zat in Californië. Op zondag besloot Annie dat ze afleiding nodig had en ging naar een boerenmarkt in Tompkins Square Park, in East Village. Er stonden kooplui met verse groenten en fruit, zelfgemaakte jam en blikgroenten. Het ging haar met haar krukken niet gemakkelijk af, maar het lukte haar toch om een paar plastic zakken met spullen mee te nemen. Ze stond net met een mennonietenvrouw met een kanten kapje op haar hoofd over haar zelfingemaakte groenten te praten, toen ze plotseling Ted in het oog kreeg, die aan de andere kant van de kraam stond.

Ze schrok ervan om hem daar te zien. Hij was samen met een vrouw en twee kinderen. De vrouw had een grote mand bij zich die ze vulde met zelfgemaakte spullen, en de kinderen klampten zich aan Ted vast alsof hij hun vader was. Dit was niet zomaar een vriendin, besefte Annie, terwijl ze hen gadesloeg. Ted had een hechte band met deze vrouw, en ze was duidelijk jaren ouder dan hij. In het harde daglicht leek ze nog ouder dan de zesendertig jaar die ze was.

Annie keek strak zijn kant op, en toen hun ogen elkaar ontmoetten, was het alsof Ted in tranen zou uitbarsten. Er was geen ontsnappen mogelijk. Hij moest ze aan elkaar voorstellen. Toen hij dit deed, drong het met een schok tot Annie door dat deze vrouw, met wie hij duidelijk een relatie had, maar een paar jaar jonger was dan zij. En ze zag er zelf nog beter en jonger uit ook.

Annie begroette Pattie beleefd en was aardig tegen de kinderen, maar tegen Ted zei ze weinig. Het was duidelijk dat dit was wat hij voor haar geheim had gehouden, en hij was er niet trots op. Hij was als de dood voor Annies reactie. Ze glimlachte vriendelijk tegen hem en gaf hem een zoen voor ze met haar krukken en plastic zakken wegliep. Het enige wat ze tegen hem zei toen ze hem gedag kuste, was: 'Bel me van de week.' Hij wist precies wat dat betekende. Ze wilde weten waar hij mee bezig was. Ze was niet van plan om dit stilzwijgend te laten passeren. Hij had dat van tevoren geweten.

Toen Annie weg was en hij zich omdraaide naar Pattie, keek ze hem ongelukkig aan. Hij zag lijkbleek.

'Je kijkt alsof je doodsbang bent. Ze kan je niets maken, Ted. Je bent geen kind meer.' Ze voelde zich niet op haar gemak. Annies schrik en afkeuring waren duidelijk merkbaar geweest, al had ze zich nog zo vriendelijk gedragen.

'Voor haar ben ik dat wel,' zei hij nerveus.

'Je bent haar geen uitleg verschuldigd. Ze is je moeder niet. En al was ze dat wel, je bent een volwassen man. Je hoeft haar alleen maar te vertellen dat we van elkaar houden, en dat je deze keus hebt gemaakt.' Pattie zette hem weer onder druk. Hij had die keus niet gemaakt. Hij was er als het ware in gevallen, als in een zacht veren bed, waar hij graag in lag. Maar hij had er geen idee van hoe lang hij daar wilde blijven en wat het betekende. Pattie deed veronderstellingen waar zij zich prettig bij voelde, maar voor Ted was nog niets duidelijk, behalve dat hij het prettig vond om bij haar te zijn. En niet alleen voor Annie, maar ook in zijn eigen ogen was hij nog een kind. Hij voelde zich als een kind. En hij wilde niet dat Pattie hem de wet voorschreef, net zomin als Annie.