Familieband(53)

'Nee, dat is hun verhaal,' zei hij rustig. 'Wat is jóuw verhaal?'

'Hun verhaal ís mijn verhaal,' zei ze eerlijk. 'Als je net je architectuuropleiding achter de rug hebt en een kant-en-klaar gezin in de schoot geworpen krijgt, heb je daar een fulltime baan aan. Ik was zesentwintig toen ze bij mij kwamen wonen. Het heeft even geduurd voor ik erachter was hoe ik het moest doen. Maar ik heb het uiteindelijk geleerd.'

'En nu?' Hij was nieuwsgierig naar haar. Toen hij haar ontmoette, had hij zoiets nooit achter haar gezocht. Maar ze hadden ook geen persoonlijke informatie uitgewisseld. Ze hadden genoeg gehad aan hun pijn.

'Net toen ik de slag te pakken had, waren ze groot. Kate is nu pas weer thuis komen wonen, maar ze woonde al drie jaar op kamers. Ik vind dit afschuwelijk. Ik moet toekijken terwijl ze hun eigen leven leiden en de stomme dingen doen die kinderen doen, zoals stoppen met school. Ik mis ze vreselijk.'

'Dat wil ik wel geloven, na al die jaren dat je voor ze hebt gezorgd. Is dat de reden waarom je nooit bent getrouwd?'

'Waarschijnlijk wel... Ik weet het niet... Ik had er nooit echt tijd voor. Ik had het te druk met de kinderen, en met het inlossen van de belofte aan mijn zus dat ik voor ze zou zorgen als er ooit iets met haar en haar man zou gebeuren. Dat heb ik dus gedaan. Het is fantastisch geweest. Ik heb er nooit een moment spijt van gehad. Ze zijn een ongelofelijk geschenk geweest in mijn leven.' Het was een eerlijke deal geweest. Haar jeugd in ruil voor die van hen.

'Dat is me nogal een verhaal,' zei hij, met een bewonderende blik. 'Zo te horen zit je nu met een emptynestsyndroom, terwijl je nooit zelf kinderen hebt gehad. Dat is niet eerlijk. Maar als je kinderen wilde, heb je die in ieder geval gekregen. Wil je nog kinderen van jezelf?' Hij was nieuwsgierig naar haar. Ze zat vol verrassingen en leek tevreden met haar leven. Ze was niet een van die wanhopige, ongelukkige vrouwen die het gevoel hebben dat ze de boot hebben gemist en krampachtig proberen de schade in te halen. Dat vond hij leuk aan haar. Ze was niet op zoek naar een redder. Ze kwam op hem heel evenwichtig en tevreden over.

'Ik weet het niet.' Ze haalde ongemakkelijk haar schouders op. 'Ik heb nooit tijd gehad om erover na te denken. Ik had het te druk. Het was leuk geweest als het zo was gegaan in mijn leven, maar dat is niet zo. Het is anders gelopen. En ik heb toch drie fantastische kinderen.' Ze keek hem over de tafel heen glimlachend aan.

'Geen serieuze relaties?'

'Al heel lang niet meer. Daar heb ik het ook te druk voor gehad.' Ze verontschuldigde zich er niet voor, en ze leek het zelfs niet erg te vinden.

'Wauw... Ik heb het gevoel dat ik zit te lunchen met Moeder Teresa,' zei Tom met een grijns. En ze was nog knap ook.

'Nee, ik ben gewoon een vrouw met een druk leven. Drie kinderen en een carrière. Ik snap niet hoe het de meeste vrouwen lukt om dat allemaal te combineren, met een man erbij.'

'Dat lukt ze ook niet. Daarom eindigen de meeste huwelijken in een echtscheiding. Zo te horen zijn wij allebei met ons werk getrouwd. En in jouw geval heb je daar de kinderen van je zus nog bij gekregen.'

'Daar komt het wel op neer. En nu moet ik leren om ze los te laten. Dat is veel moeilijker dan het lijkt.' Voor het eerst in zestien jaar had ze het gevoel dat haar leven leeg was.

'Dat schijnt inderdaad zo te zijn.' Hij was diep van haar onder de indruk. Daarna praatten ze over zijn werk, zijn reizen, zijn tijd in het Midden-Oosten en de architectuur die ze allebei mooi vonden. Ze spraken over kunst en politiek. Ze praatten onafgebroken tot het eind van de lunch. Ze hadden allebei genoten. 'Ik begin het gevoel te krijgen dat het een geluk is dat ik mijn arm heb gebroken,' zei hij met een brede glimlach. 'Als dat niet was gebeurd, had ik je nooit ontmoet.' Het was een aardige manier om ertegenaan te kijken en ze was gevleid. 'Denk je dat we nog eens samen kunnen lunchen?' vroeg hij hoopvol, en zij knikte.

'Dat zou ik leuk vinden,' zei ze eenvoudig. Hij leek haar een interessante man om mee bevriend te zijn.

'Ik bel je,' beloofde hij, maar ze verwachtte er niet veel van. Al heel wat mannen hadden dat in de loop der jaren tegen haar gezegd, maar ze hadden nooit meer iets van zich laten horen. En hij had misschien wel een vriendin. Ze had hem daar niet naar gevraagd. Het feit dat hij niet getrouwd was, betekende niet dat hij vrij was. Alles was mogelijk. Ze rekende er niet op dat ze nog iets van hem zou horen, hoewel ze hem wel aardig vond. Hij was een beroemdheid, en zijn leven was misschien voller of gecompliceerder dan hij toegaf. Dat was ook een ervaring die ze had. De afgelopen twintig jaar had ze aardig wat eerste afspraakjes gehad, maar later had ze nooit meer iets van die mannen gehoord.

Hij hielp haar na de lunch in een taxi en ze ging terug naar kantoor. Ted belde en zei dat hij met Kate had gepraat, maar dat ze vastbesloten was om pas het volgende semester weer naar school te gaan. Ze wilde perse in de tattooshop werken. Hij was pisnijdig op haar en had haar dat ook verteld. Maar dat kon Kate niet schelen. Haar besluit stond vast.