Een zee van verlangen(100)

‘U wist dat ik meer van u wilde, en toch hebt u me nooit gewaarschuwd dat een ander bij u in aanmerking kwam als echtgenoot.’

Adriana’s maag draaide om. Zijn huilerige gejammer was ongetwijfeld bedoeld om haar medelijden te wekken. Hij besefte gewoon niet dat het enige wat hij in haar opwekte een misselijk gevoel van weerzin was. ‘Dat is niet waar, Roger, en dat weet je. Mijn vader is erbij om te bevestigen dat hij je de situatie heel zorgvuldig uit de doeken heeft gedaan toen je hem om mijn hand vroeg. Misschien was je dwaas genoeg om je te verbeelden dat er een wonder zou gebeuren en ik van mening zou veranderen, maar zelfs al was lord Randwulf niet teruggekomen, dan zou ik met een andere man zijn getrouwd uit mijn eigen kring. Het simpele feit, Roger, is dat je nooit iets meer bent geweest dan een oppervlakkige kennis, en een hardnekkige bovendien.’

Roger trok met een verontwaardigde ruk zijn jas recht. ‘Nou, ik hoop dat u allemaal heel gelukkig zult worden. Waarschijnlijk zult u dat wel zijn, want alles ter wereld is u op een gouden presenteerblaadje aangeboden.’

‘Als dat zo is,’ antwoordde Colton, intens geïrriteerd door de blaam die vaak kwam van arme burgers die zich beklaagden over het klassenverschil maar niets deden om hun eigen omstandigheden te verbeteren, ‘komt dat omdat onze voorvaderen bereid waren voor koning en vaderland te vechten en te sterven. Als dank voor hun trouw werden hun titels en land geschonken. Daarvóór hadden onze voorouders weinig of niets, maar ze waren bereid hun lichaam te offeren om eer en aanzien te bereiken. En dat is veel meer dan u bereid leek te doen voor uw land in onze recente confrontatie met de Fransen.’

Roger trok spottend zijn bovenlip op. ‘Sommige mannen houden van doden; andere niet.’

Hij draaide zich op zijn hielen om, wierp daarbij een woedende blik op Gyles, en gooide de deur zó krachtig open dat die terugsloeg tegen het lijstwerk. Even snel zwaaide de deur weer achter hem dicht.

‘Ik weet nu dat ik Roger de eerste keer dat hij kwam had moeten vertellen dat ik hem niet meer kon ontmoeten,’ mompelde Adriana. ‘Als ik dat had gedaan, zou hij vanavond niet hier zijn geweest.’

Colton kneep even in haar schouder. ‘Kennelijk hoopte Roger op een wonder. Hij maakte op de dag van mijn terugkomst direct duidelijk dat hij op de hoogte was van het contract tussen ons.’

‘Je hebt gelijk natuurlijk,’ gaf Adriana toe. ‘Toen jij thuiskwam, wist hij dat hij alle hoop kon laten varen. Zijn vijandigheid jegens jou was daar een bewijs van.’

‘Blijkbaar heeft die knaap onze confrontatie niet serieus genomen,’ antwoordde Colton.

Een diepe zucht ontsnapte Adriana, en ze keek naar haar vader. ‘Vindt u niet dat we nu maar terug moeten naar de balzaal, papa? Mama zal zich afvragen waar we zijn.’

‘Ja, ja, natuurlijk,’ zei Gyles. ‘Waarom gaan jullie niet vast? Ik kom direct. Ik wil graag iets sterkers dan wijn tot me nemen. Het is een vermoeiende dag geweest.’

Colton glimlachte. ‘Met uw toestemming, milord, wil ik graag weer met uw dochter dansen.’

Grinnikend wuifde Gyles hen weg. ‘Ga je gang, zolang ik maar hier kan blijven en op mijn gemak een glas cognac kan drinken.’ Hij keek om zich heen. ‘Zeg niets tegen mijn vrouw. Zij vindt cognac niet deftig genoeg, maar ik drink hem liever dan port.’

Colton gijnsde. ‘Ja, milord, ik ook. We schijnen de smaak van mijn vader te delen.’

‘Een man met een uitstekende smaak, mag ik wel zeggen,’ antwoordde Gyles lachend. ‘Hij zag mijn Adriana als een ruwe diamant. En kijk nu eens naar haar!’

‘Ik heb de hele avond niet anders gedaan,’ bekende Colton met een brede grijns, en begeleidde Adriana naar de deur.

Ze kwamen net uit de bibliotheek toen een kreet van schrik hun aandacht naar de vrouw trok die in de gang stond. Felicity’s gezicht leek weinig goeds te voorspellen voor Adriana’s reputatie.

Colton was niet geneigd een verklaring af te leggen van hun onschuld, althans niet op dat moment. ‘Zoekt u iemand, miss Felicity?’

‘Meneer Elston leek vreselijk kwaad toen hij net langs me liep in de gang,’ legde ze uit. ‘Ik vroeg me alleen af wat hem zo van streek had gemaakt. Ik wist niet dat u beiden ook in de bibliotheek waren.’

Colton glimlachte even. ‘Ik vrees dat Roger hoopte dat hij lady Adriana voor zichzelf kon krijgen, maar we hebben hem uitgelegd dat dat niet het geval zal zijn. Het stond hem niet erg aan.’

‘Nee, ik veronderstel van niet… dat het niet naar zijn zin zal zijn, bedoel ik,’ antwoordde Felicity met een flauw glimlachje. Ze hoorde voetstappen en keek naar de bibliotheek, juist toen de oude heer Sutton verscheen.