Een zee van verlangen(77)

‘Als ik je in plaats daarvan eens zou vertellen hoe mooi en lieftallig je bent, Adriana? Als kind had ik nooit kunnen denken dat je zó mooi zou worden. Je unieke schoonheid maakt me ademloos.’

‘Haal diep adem, milord,’ adviseerde Adriana hooghartig. Ze keek rechts noch links toen hij haar hand weer vastpakte. ‘Ik weet zeker dat het dan overgaat.’

Christina deed haar mond open om haar dochter terecht te wijzen bij het horen van Adriana’s sarcasme, maar ze bedwong haar moederlijke instinct toen Philana zachtjes in haar hand kneep om haar te beduiden dat ze niets moest zeggen.

Colton bracht de slanke vingers van zijn mogelijk toekomstige verloofde naar zijn lippen en liet zijn warme, vochtige mond erop rusten in een langzame, sensuele liefkozing.

Adriana werd zich bewust van een vreemde huivering onder in haar lichaam. De golf van gevoelens die hij bij haar wekte, leken op die hij veroorzaakt had toen ze in de hal in Randwulf Manor tegen elkaar waren gebotst, alleen waren die nu slechts een flauwe afschaduwing van wat er op dit moment door haar heen ging. De opwinding die hij bij haar teweegbracht was te groot om kalm te kunnen blijven in het bijzijn van haar ouders!

Met een ruk trok ze haar hand los, schoot overeind en vluchtte naar de deur. Daar draaide ze zich met gloeiende wangen om naar haar gasten en wist nog een schijn van waardigheid te bewaren. Ze gaf een weliswaar zwakke maar waarheidsgetrouwe verklaring. ‘Ik heb Melora beloofd haar met de voorbereidingen voor haar huwelijk te helpen, voordat de dag bijna voorbij zou zijn.’ Haar blik viel op de oudere vrouw, en ze maakte een respectvolle revérence. ‘Lady Philana, wilt u me alstublieft excuseren…’

‘Natuurlijk, kind,’ antwoordde de markiezin met een vriendelijke glimlach. Ze achtte haar zoon verantwoordelijk voor Adriana’s vlucht, en keek hem berispend aan. Dat dit alles hem leek te amuseren, deed haar zuchten. Hij herinnerde haar te veel aan zijn jongere jaren; hij was nog steeds een onverbeterlijke plaaggeest.

Adriana richtte haar blik op de markies en zei met een kort glimlachje: ‘Goedendag, lord Randwulf.’

Zelfs Colton kromp even ineen toen de deur achter haar dichtsloeg, en een moment lang staarden ouders en huwelijkskandidaat verrast naar de deur. Toen richtten Gyles en Christina eensgezind hun aandacht op de jongeman, zich afvragend hoe hij zou reageren.

Colton barstte in lachen uit over Adriana’s wilde verontwaardiging en wees naar de deur. Blijkbaar had Adriana even weinig op met de voorwaarden van het contract als hij. ‘Ze heeft een temperament zoals ik nog nooit heb meegemaakt bij een meisje dat zo goed is opgevoed.’

Christina glimlachte aarzelend. ‘Ik hoop dat mijn dochter u niet beledigd heeft, milord.’

Philana grinnikte geamuseerd. ‘Ik weet niet of ik dat van mijn zoon kan zeggen, maar ik vond haar bewonderenswaardig… zoals gewoonlijk. Nog één ogenblik langer en ze zou Colton een draai om zijn oren hebben gegeven… en terecht.’

Christina wist niet wat ze moest zeggen om het goed te maken. Ze keek bijna smekend naar de markies. ‘Ik had geen moment gedacht dat ze zich in uw bijzijn zo onbetamelijk zou gedragen, lord Colton. Ik zal haar zeker onderhanden nemen over haar gebrek aan manieren -’

‘Dat doe je níet!’ viel Philana haar nadrukkelijk in de rede. ‘Mijn zoon kreeg precies wat hij verdiende, omdat hij haar met opzet ergerde. Misschien zal hij zich een volgende keer bedenken voor hij weer zoiets doet. En zo niet, dan zal hij eraan gewend moeten raken dat hij als een ondeugend klein jongetje op zijn vingers getikt wordt. Ik kan je verzekeren dat het niet de eerste keer zou zijn. Ik deed dat vrij geregeld toen hij jonger was. Hij scheen er altijd een oneindig genoegen in te scheppen de meisjes te plagen als Adriana met Samantha kwam spelen.’

Gyles wreef met zijn hand over zijn mond om zijn grijns te verbergen. Toen dat niet lukte, sloeg hij met beide handen op zijn knieën en stond op. ‘Het lijkt voor mij geen enkele twijfel dat mijn jongste spruit de Fransozen bij Waterloo een flink pak slaag zou hebben gegeven. Ze kan zich soms snel kwaad maken. En ze schijnt zich vooral beledigd te voelen als jonge, enthousiaste aanbidders haar op wat voor manier dan ook proberen te manipuleren.’





Adriana liep opgewonden in haar slaapkamer heen en weer, woedend op zichzelf dat ze zich door Colton Wyndham had laten beïnvloeden. Nog nooit had ze emoties gevoeld zoals hij die bij haar had weten op te roepen. En nog nooit had ze zich zó verschrikkelijk geërgerd. Zijn bedoeling leek duidelijk genoeg. Gedwongen door het mandaat van zijn vader, was hij van plan haar op alle mogelijke manieren te vernederen, om zijn frustratie af te reageren. Dat hij na jaren van opstandig weigeren te gehoorzamen aan de bevelen van zijn vader bij zijn thuiskomst in dezelfde strik gevangen zat, was waarschijnlijk een grote schok voor hem geweest. Hij zou heel goed kunnen denken een reden te hebben haar te haten. Waarschijnlijk zou het niet eens tot hem doordringen dat zij ook een slachtoffer was, geketend door haar liefde voor haar ouders.