Een zee van verlangen(74)

Colton lachte. ‘Heel begrijpelijk, mylady, als je bedenkt dat ik nog maar een jonge knaap was toen we elkaar voor het laatst hebben gezien. Zestien jaar kunnen een groot verschil maken in iemands voorkomen.’

Opgelucht en blij wuifde Christina weer naar de sofa waar zijn moeder zich had verschanst. ‘Ga zitten, alstublieft, en vertel ons over de plaatsen waar u geweest bent sinds we u voor het laatst hebben gezien.’

Voor Colton aan haar verzoek kon voldoen, ging de deur weer open en werd zijn aandacht afgeleid door de binnenkomst van Adriana. Hij stond elke keer weer verbaasd over haar schoonheid. Hij begon tot het inzicht te komen dat Adriana de norm zou zijn waarnaar alle andere vrouwen zouden worden beoordeeld. Haar lange, dikke haar was glad naar achteren gekamd en in een zware wrong boven op haar hoofd gekapt. Bij haar slapen en achter in haar hals waren een paar krullen ontsnapt. Haar huid was blank, een roze blos bedekte haar wangen en haar zachte lippen waren vol en mooi. Haar grote, donkere ogen oefenden een enorme aantrekkingskracht op hem uit. Ze was elegant gekleed naar de laatste mode.

Colton stond verbaasd over zichzelf toen hij in gedachten de vergelijking ging treffen tussen de verfijnde juwelen van Adriana - een parel, gevat in goudfiligrein, in haar oren - en de sieraden van Pandora Mayes - bungelende, opzichtige oorhangers. En ook tussen beide vrouwen bestond geen enkele gelijkenis. Pandora Mayes was een voluptueuze verleidster, die heel goed wist wat ze deed als ze minnaars in haar bed lokte. De actrice zou diep beledigd zijn als iemand haar een lichtekooi had genoemd, want ze had altijd bij hoog en bij laag beweerd dat ze haar gunsten uitsluitend verleende aan mannen die ze bewonderde en met wie ze een langdurige relatie had. Maar de kostbare geschenken in geld en juwelen die ze kreeg van haar bewonderaars en minnaars brachten haar op één lijn met de vrouwen die zich aanboden op de kaden en in de straten in Londen. Adriana daarentegen was precies het soort welopgevoede vrouw met wie hij op een dag had willen trouwen.

Moest hij zijn trots overwinnen en zich voegen naar de wens van zijn vader en verwelkomen wat bedoeld was als een geschenk in plaats van een beklemmend levenslang vonnis? Dan zou hij alles aan haar kunnen savoureren, van haar kleine oorlelletjes tot haar smalle tenen. En toch kon hij niet vergeten dat hij gedwongen werd tot een verbintenis die hij zestien jaar lang had weten te vermijden.

‘Vergeef me dat ik zo laat ben,’ mompelde Adriana tegen de aanwezigen. Ze vermeed Coltons blik. Hij staarde haar even doordringend aan als in het door een lantaarn verlichte rijtuig toen hij haar een oneerbaar voorstel had gedaan. Ze was gewend geraakt aan de onderzoekende blikken waaraan ze in de afgelopen jaren had blootgestaan, maar zijn ogen bekeken haar veel schaamtelozer. Andere mannen hadden het tenminste discreet gedaan, maar Colton daarentegen deed geen poging te verbergen dat hij elk detail van haar liefkozend bestudeerde, én van heel dichtbij.

Colton ging achter een tudorstoel staan, stopte de stok onder zijn arm en legde zijn handen op de rugleuning. ‘Kom zitten, Adriana.’

Nu haar ouders erbij waren, besefte Adriana dat ze geen andere keus had dan zijn verzoek in te willigen. Al was ze nog zo graag teruggegaan naar haar slaapkamer, ze kon moeilijk weigeren zonder enige ontsteltenis te veroorzaken bij de anderen. Ze ging stijfjes op het puntje van de stoel zitten, bang in contact te komen met zijn handen.

Zoals te verwachten was, liet Colton zich daardoor niet weerhouden. De punt van zijn stok kwam weer terug op het kleed toen hij om de stoel heen liep en naast haar kwam staan. Hij leunde over haar schouder heen en ademde de geur van haar haar in en boog zijn hoofd nog dieper, tot zijn warme adem langs haar wang streek. Adriana sloot bijna haar ogen bij het onverwachte genoegen dat ze in zijn nabijheid voelde. Haar pogingen om uit de buurt van Colton te blijven werden ernstig gehinderd door het verlangen dat ze onderin haar lichaam voelde. Het dreigde niet alleen haar koele afstandelijkheid te ondermijnen, maar haar overhaast naar de stallen te drijven.

‘Ontspan je, Adriana,’ fluisterde hij ‘Ik zal je niet opeten… tenminste, nu nog niet.’

Adriana deed haar best zich te beheersen. Zijn overredende stem leek haar hele lichaam te bestoken. Ze had nooit geweten dat haar naam zo warm en suggestief kon klinken als hij door een man werd uitgesproken.

Maar de herinnering aan zijn woede van jaren geleden was voldoende om haar te ontnuchteren en haar te sterken in haar besluit zich op een afstand te houden. En nog effectiever was de achterdocht dat hij zijn charmes op Felicity had gericht, die ze waarschijnlijk gretig en zonder enige remmingen had geaccepteerd.

Denkend aan zijn oneerbare voorstel na de begrafenis van mevrouw Jennings, vroeg ze zich af of hij de kleindochter van Samuel Gladstone een soortgelijk voorstel had gedaan.