Een zee van verlangen(75)

Adriana keek hem van terzijde aan, terwijl hij een andere stoel naast de hare schoof, zó dicht bij elkaar dat de houten armleuningen elkaar raakten. Ze kon haar sarcasme niet onderdrukken en vroeg liefjes: ‘Ik kan wel een eindje opschikken als u meer ruimte nodig hebt, milord.’

Haar sarcasme ontging Colton niet, en zacht lachend boog hij zich weer naar haar toe. ‘De sofa is bezet, m’n mooie Adriana. Anders zou ik je daarheen hebben gebracht en naast je zijn gaan zitten.’

‘Waarom?’ Ze veinsde verwarring. ‘U bent er toch zeker niet in geïnteresseerd van dichtbij de keuze te bezichtigen die uw vader jaren geleden voor u heeft gemaakt, toen u op de drempel van de volwassenheid stond? Ik dacht eigenlijk, milord, dat we hier waren om te discussiëren over het opheffen van de overeenkomst.’ Ze trok uitdagend haar wenkbrauwen op. ‘Vergis ik me?’

Colton grijnslachte gekunsteld, alsof hij in zijn ziel getroffen was. ‘Hoewel mijn ogen geen bewijs kunnen ontdekken van een feeks, m’n lieve, geef je me soms de indruk dat ik bedrogen ben. Voorwaar, schone maagd, je kunt bloed doen vloeien met de wonden die je toebrengt.’

Adriana snoof minachtend, wat haar een berispende frons van haar moeder opleverde en een grijns van Colton. Ze kon niet goed verklaren waarom ze zoveel verwarde emoties voelde als ze met Colton samen was. Er waren momenten waarop ze hem het liefst een porseleinen beeld of een zware pot naar zijn hoofd zou hebben gegooid. Maar even vaak moest ze vechten tegen de verrukte gevoelens die hij bij haar wist te wekken. Ze was ervan overtuigd dat hij slechts formeel, ter wille van zijn moeder, overwoog haar het hof te maken, en hij haar op een passend moment een doodklap zou toebrengen. Ze vroeg zich alleen af waarom ze het zich zo aantrok.

‘Ongetwijfeld, milord, bent u op grond van uw ruime ervaring tot die conclusie gekomen,’ antwoordde ze koeltjes. ‘Om een expert te worden op het gebied van feeksen, moet je daar vrij regelmatig mee omgaan. U hebt vast en zeker een hoop ervaring opgedaan tijdens uw afwezigheid, misschien zelfs wel na uw terugkomst.’ Ze sloeg haar ogen naar hem op en wachtte tot haar hatelijke opmerking doel zou treffen, maar hij glimlachte slechts dubbelzinnig. Nadrukkelijker ging ze verder: ‘Of geeft u mijn scherpe tong de schuld, om uw geweten te ontlasten, omdat u zo ijverig uw best doet u aan het contract te onttrekken?’

Voor het eerst sinds haar geliefde Sedgwick een verloving tussen hun zoon en Adriana Sutton had voorgesteld, voelde Philana een sprankje hoop dat een huwelijk tussen die twee werkelijk zou worden voltrokken. Colton was te knap en te aantrekkelijk om te worden genegeerd… of te worden afgewezen. De meeste jongedames zouden voor hem zwijmelen en ongetwijfeld hun lichaam aanbieden als bewijs van liefde. Ze vond het opwekkend om te zien hoe behendig Adriana haar zoon op zijn nummer wist te zetten. Een koele afwijzing van zijn avances zou de knappe boef vreemd doen opkijken, en dat zou zijn verdiende loon zijn. Hij was veel te veel overtuigd van zijn charme en zou waarschijnlijk niet weten hoe hij met een afwijzing om moest gaan.

Gyles, wie de ware strekking van de honende opmerking van zijn dochter was ontgaan, drong aan: ‘Is dat waar, milord? Wenst u zich aan het contract te onttrekken?’

Colton richtte zich langzaam en glimlachend op. ‘Integendeel, lord Gyles, ik wens in allerijl de hofmakerij op gang te brengen. Sinds ik op de hoogte ben gesteld van het contract tussen mijn vader en u, heb ik het door u beiden ondertekende document aandachtig gelezen. Volgens de daarin vermelde voorwaarden heb ik drie maanden om haar serieus het hof te maken, in welk tijdsbestek over mijn lot zal worden beschikt… tenzij lady Adriana er natuurlijk anders over denkt.’

Hij trok vragend zijn wenkbrauwen op en keek naar Adriana, wachtend op een antwoord. Toen ze een koele gereserveerdheid bewaarde, ging hij weer in de stoel naast haar zitten en boog zich grijnzend naar haar toe. ‘Zeg het, m’n beste Adriana. Heb je bezwaar tegen de datum waarop het testen van onze emoties zal beginnen? Als je geen bezwaar hebt, stel ik voor dat we vandaag beginnen.’

Om des te eerder van me af te zijn, dacht Adriana spottend. Ze voelde haar haren rechtop gaan staan. Hoewel ze hevig in de verleiding kwam het dictaat van lord Sedgwick te verwerpen, kon ze zich daar niet toe brengen. Ze kon de gedachte niet verdragen Philana verdriet te doen of haar eigen ouders te schande te maken door degene te zijn die hun hoop op de toekomst de grond in zou boren. ‘Als u een kort uitstel niet al te erg zou vinden, milord, zou ik de datum liever gelijk laten vallen met het herfstbal, dat op eenentwintig oktober plaatsvindt.’

‘Zó’n lange wachttijd? Maar dat is pas over een maand!’ Colton was enigszins van zijn stuk gebracht door het idee van zo’n lange wachtperiode. Zijn voornaamste reden om erin toe te stemmen haar het hof te maken was zijn moeder te bewijzen dat liefde niet kon worden gedwongen door een mandaat dat door je ouders werd opgesteld. Als die realiteit eenmaal was doorgedrongen, zou hij vrij zijn van alle verplichtingen. Dan zou het, als hij met Adriana wilde trouwen, helemaal zijn eigen beslissing zijn, en niet omdat hij zich gedwongen voelde door de voorschriften van zijn vader. Volgens hem maakte de lange wachttijd voor het begin van hun hofmakerij alles nog moeilijker.