Een nacht in(51)

‘U bent altijd van harte welkom in het paleis,’ zei Zahir op hartelijke toon.

Met een brok in haar keel leunde Gina naar voren, en ze kuste haar vader op zijn wang. ‘Ik hou ook van jou, papa. Heel erg veel.’

Toen ze een stap achteruit deed, trok Zahir haar weer naast zich, alsof hij wilde laten zien dat hij voortaan voor haar zou zorgen.

‘Mijn gelukwensen voor jullie allebei.’

Lizzie Eldridge zag er een beetje nerveus uit, en wie kon haar dat kwalijk nemen? Het ene moment was ze nog in Londen geweest, als de huishoudster van een man die nog rouwde om zijn overleden vrouw, en het volgende moment was ze in Kabuyadir, op de bruiloftsreceptie van een machtige sjeik en het Britse burgermeisje met wie hij wonder boven wonder had willen trouwen!

‘Bedankt,’ antwoordden Gina en Zahir in koor.

‘En ik wil je nog extra bedanken, Lizzie, omdat je er bent voor mijn vader,’ voegde Gina eraan toe. ‘Het doet me goed dat hij nu iemand als jij heeft, die voor hem kan zorgen.’

‘Daar hoef je me niet voor te bedanken. Je vader heeft een grote verandering in mijn leven teweeggebracht, en in dat van mijn zoontje. Eerlijk gezegd had ik weinig vertrouwen in mannen, totdat ik Jeremy leerde kennen. Dus dat het zo goed tussen ons gaat, is een openbaring voor me. Je vader is een echte heer.’ Onder haar zorgvuldig aangebrachte rouge bloosde Lizzie diep. ‘En als je je zorgen over hem maakt, kun je me altijd bellen.’

‘Dat zal ik doen.’

‘Zijn die kleren speciaal voor jou gemaakt?’ De oudere vrouw veranderde subtiel van onderwerp, terwijl ze Gina’s rode, bronskleurige en okergele zijden rok en het bijpassende, met edelstenen bezette jasje aanraakte.

‘Inderdaad, ja.’

‘Nou, het staat je prachtig. Je lijkt wel een godin.’

‘Bedankt, Lizzie. Dat van die godin weet ik niet, maar ik moet toegeven dat ik me wel van koninklijken bloede voel in deze kleding. Maar ik heb mijn echtgenoot moeten beloven dat ik niet naast mijn schoenen zal gaan lopen.’

‘Op je trouwdag mag je je gedragen als een prinses, rohi, want dat ben je ook. En jou kennende, zul je vast snel weer veranderen in de verlegen, bescheiden, maar stiekem temperamentvolle Gina waar ik zoveel van hou.’

‘Vind jij me ook temperamentvol, papa?’

‘Je lijkt erg op je moeder, Gina. Dat Charlotte erg toegewijd was aan haar werk, wil nog niet zeggen dat ze saai was, nooit uit haar slof kon schieten en nooit haar zin wilde doordrijven.’

‘O…’

‘Nu sta je met je mond vol tanden, hè, prinsesje?’ vroeg Zahir grijnzend.

Gina trok een gezicht naar hem.

Daarna begaf het kersverse echtpaar zich weer onder de mensen om nog meer felicitaties in ontvangst te nemen; in de eerste plaats van Farida. Voor de bruiloft had ze haar zwarte jurk ingeruild voor een nachtblauw gewaad. Met haar engelachtige gezichtje en opgestoken donkere haren was zij volgens Gina degene die eruitzag als een echte prinses.

‘Gina, mijn lieve, lieve zusje.’

De twee vrouwen omhelsden elkaar innig, en daarna was het de beurt aan Zahir.

‘Ik had het mis over het Hart van Onverschrokkenheid, zusje,’ zei hij met een liefdevolle glimlach. ‘En je had gelijk toen je zei dat het juweel een zegen was. Geen haar op mijn hoofd die er nog aan denkt om het te verkopen. Voortaan zal ik luisteren naar de wijze vrouwen in mijn leven, als het om zulke belangrijke zaken gaat.’

‘Als je dat doet, lieve broer, ben je inderdaad een wijs staatshoofd!’

‘Neem me niet kwalijk.’ Een slanke donkerharige man met schitterende donkere ogen kwam bij hen staan.

‘Masoud!’ riep Zahir uit, terwijl hij zijn vriend omhelsde.

Nadat Zahir hem weer had losgelaten, richtte de man zijn blik op Gina. ‘Jouw liefde en schoonheid hebben van mijn vriend, Zijne Koninklijke Hoogheid, een gelukkig man gemaakt.’ Hij glimlachte. ‘Daar wil ik je graag voor bedanken. Er is geen man die zoveel liefde meer verdient dan hij.’

‘Bedankt, Masoud. Jullie vriendschap betekent heel veel voor Zahir.’



Later die avond, toen het feest voorbij was en de gasten naar huis waren gegaan, gingen Gina en Zahir koffiedrinken in een van de prachtige salons in het paleis, samen met Farida, Gina’s vader en Lizzie. Samen keken ze terug op de mooie gebeurtenissen van die dag.

Knus naast haar kersverse echtgenoot op een luxueuze bank, moe, en stiekem verlangend naar het moment waarop ze samen naar bed zouden kunnen gaan, dacht Gina eraan terug hoe fijn Zahir het had gevonden om zijn vrienden Amir en Masoud te zien, zeker nu Masoud weer helemaal de oude was. Hij was zo trouw aan zijn dierbaren dat ze wel dolblij moesten zijn dat hij niet alleen de sjeik was, maar ook hun goede vriend.

Tegenover hen leunde haar vader voorover vanaf de met goudstiksels versierde bank, die hij deelde met Lizzie. ‘Sjeik Kazeem Khan –’ begon hij beleefd.