Een nacht in(44)

‘Mooi. Ik zie ernaar uit om je bij het diner te zien.’

Pas toen hij de gang weer in liep, lukte het haar weer in beweging te komen.



Het diner werd opgediend in een eetzaal waar Gina nog niet eerder geweest was. Maar de aanblik ervan zou ze niet snel meer vergeten. Boven de lange gepolijste tafel waar ze aan zaten, bevond zich een gewelfd plafond met een adembenemende koepel van diverse stukken felgekleurd glas. De muren waren versierd met muurschilderingen die taferelen uit het machtige koninkrijk van vroeger voorstelden. In de marmeren vloer waren arabesken ingelegd, wat een beeldschoon effect gaf. De ruimte werd verlicht door lantaarns met kaarsen, zowel aan de muren als op de tafel. In de lucht hing de geur van specerijen en wierook, en als je binnenkwam, leek het net of je terug in de tijd was gegaan.

Nadat ze hun handen hadden gewassen in een bassin met warm water, bleven ze stilletjes zitten tot de bedienden het eten hadden geserveerd.

Tot Gina’s opluchting waren ze maar met zijn drieën. Ze probeerde te ontspannen, maar dat viel niet mee nu Zahir tegenover haar zat en zijn hypnotiserende blik steeds de hare vond.

Van hen drieën leek Farida zich nog het meest op haar gemak te voelen. Vanavond straalde ze letterlijk van geluk omdat haar broer weer veilig thuis was.

De bedienden vertrokken – zelfs Jamal, op Zahirs verzoek – en Farida hief haar glas vruchtensap om een toost uit te brengen. ‘Op Zahir, omdat je weer veilig terug bent uit Kajistan, na wat voor ons allemaal een moeilijke tijd is geweest, en omdat je een standvastige, toegewijde en wijze heerser bent voor dit koninkrijk. Onze vader zou meer dan trots op je geweest zijn.’

Zahir leek van zijn stuk gebracht, en even dacht Gina hem te zien blozen.

‘Het is mijn grootste wens om hem te eren, door te bewijzen dat zijn vertrouwen in mij terecht was,’ mompelde hij. ‘Zelfs als me dat maar ten dele lukt, maakt dat me al heel blij.’

‘Op Zahir.’ Gina bloosde toen haar knappe gastheer haar kant op keek. Had ze hem ‘majesteit’ moeten noemen, in plaats van hem bij zijn voornaam aan te spreken? Maar hij glimlachte, en even voelde ze zich opgelucht.

‘Bedankt, zusje. En jij ook, Gina. Zoals ik al zei, ben ik blij om weer thuis te zijn. Ik heb een belangrijke mededeling.’

Meteen kromp Gina’s maag weer samen. Zou hij nu officieel zijn verloving met de dochter van de emir bekendmaken? En zo ja, zou zij dan in Kabuyadir willen blijven als zijn courtisane, in de wetenschap dat hij nooit helemaal van haar zou zijn? Ze zette haar glas neer en plukte aan een denkbeeldig pluisje op de lange mouw van de zeegroene trui die ze had aangetrokken boven een bijpassende lange rok.

Ook Farida keek bezorgd, maar zette een opgewekte stem op. ‘Misschien kun je je nieuws beter tot na het eten bewaren, Zahir.’

Hij fronste zijn voorhoofd. ‘Het is niets voor jou om mijn nieuws niet meteen te willen horen, Farida.’ Met tot spleetjes geknepen ogen keek hij haar even aan. ‘Je lijkt nogal te zijn veranderd tijdens mijn afwezigheid.’

‘Helemaal niet. Alleen voelde ik me veel rustiger, omdat Gina bij me was. Nu ik met haar de inventaris kan opmaken, heb ik eindelijk weer het gevoel dat ik een doel heb in mijn leven. Daarom heb ik geen tijd gehad voor nutteloze speculaties over wat je te vertellen zou hebben na je bezoek aan Kajistan.’

‘Nutteloze speculaties?’ Hij grijnsde. ‘Dat is niet best voor mijn ego, zusje! Maar hoe dan ook, het is heel prettig om te weten dat je je beter voelt. En nu ga ik toch mijn nieuws bekendmaken.’

Gina kreeg vlinders in haar buik en hield haar glas vast alsof dat haar enige houvast was op een stormachtige zee. Opnieuw verdween haar eetlust.

‘Ik heb al eerder gesproken over mijn plan om met de dochter van de emir te trouwen.’

‘Waarop ik zei dat het me geen goed plan leek,’ wierp Farida tegen.

Er vertrok een spiertje in Zahirs kaak. ‘Zoals altijd stak je je mening niet onder stoelen of banken, zusje. Volgens mij kan ik het maar beter waarderen dat je genoeg om me geeft om die met me te delen.’

Er speelde weer een glimlachje om zijn mond, en Gina vroeg zich af hoe dat mogelijk was, nu hij op het punt stond haar hart te breken.

‘Goed, Zahir. Maak nou maar een einde aan onze nieuwsgierigheid,’ merkte Farida kregelig op.

Zahir veegde zijn handen af aan het linnen servet en legde het weer op tafel. ‘Mijn nieuws is dat ik me toch niet ga verloven met de dochter van de emir.’

‘Niet? Ik bedoel… nee?’ Verbaasd keek Farida hem aan.

Op hetzelfde moment zakte Gina zowat in elkaar van opluchting.

Zahir zuchtte en keek de vrouwen een voor een aan. ‘Er gebeurde iets heel verrassends: de emir bleek zijn dochter niet te willen uithuwelijken, hoe voordelig dat ook voor hem zou kunnen uitpakken. Kennelijk is hij erg onder de indruk van de legende rondom ons beroemde erfstuk, en breekt hij met zijn eigen familietraditie, door erop te staan dat zijn dochter trouwt met iemand die haar aanbidt. Ook lijkt het hem niet goed dat een nazaat van mijn vader de voorspelling in de wind slaat en een verstandshuwelijk sluit. Hij gaf toe voor de bovennatuurlijke gevolgen te vrezen als ik dat wel zou doen. Dus…’ Er verscheen een intrigerend glimlachje om zijn lippen. ‘…er zal toch geen huwelijk gesloten worden om onze koninkrijken nader tot elkaar te brengen.’