Een nacht in(48)

Met zijn hand op Gina’s onderrug voerde hij haar erheen. ‘Je bent erg geduldig geweest, rohi, en dit is je beloning. Dit is het Hart van Onverschrokkenheid.’

Het juweel leek op deze avond nog mooier dan gewoonlijk, op zijn bedje van zwart fluweel. De hanger aan de gouden ketting bestond uit een cirkel van robijnen en saffieren, met in het midden de oogverblindende Almas, een diamant met de kleur van de nachthemel in de woestijn, geslepen in de vorm van een hart. Het juweel was niet alleen beeldschoon, maar straalde ook iets magisch uit.

Het was lang geleden dat Zahir er zelfs maar een blik op had geworpen, aangezien hij het juweel kwalijk had genomen wat zijn familie allemaal voor tragisch was overkomen. Maar nu hij had gehoord over het dagboek van zijn betovergrootmoeder, waarin ze had geschreven dat alle voorgaande generaties van hun familie een gelukkig huwelijk hadden gehad, durfde hij weer te vertrouwen op wat zijn hart hem ingaf.

Maar zelfs als hun familiegeschiedenis er niet zo rooskleurig uit had gezien, zou dat nog niet van invloed zijn geweest op zijn beslissing. Het was arrogant van hem geweest om te denken dat hij zijn lot kon ontlopen. Sinds hij een paar dagen geleden naar Kajistan was afgereisd en de wijze woorden van de emir had gehoord, zag hij in dat je zoiets niet zelf in de hand had.

‘O, Zahir…’ Gina draaide zich naar hem toe, met tranen in haar blauwe ogen. ‘Dat ik hier mag staan en zoiets prachtigs mag aanschouwen! Wat voel ik me nu bevoorrecht! Jake zou helemaal buiten zichzelf zijn geweest als hij dit had mogen zien.’

Er sloeg een misselijkmakende golf van jaloezie door Zahir heen. ‘Jammer dat hij zo abrupt besloot om naar huis te gaan.’ Het lukte hem niet het sarcasme uit zijn stem te weren.

‘Ja… inderdaad.’ Gina kreeg een verwarde blik in haar ogen en liet haar hoofd hangen.

‘Doet het je verdriet dat hij is vertrokken?’

Met een ruk keek ze op. ‘Nee! Waarom zeg je dat?’

‘Dat je op zo’n belangrijk moment over die onbenul begint, zint me niet. Het doet vermoeden dat je misschien meer om hem geeft dan je wilt toegeven.’

‘Absoluut niet. Hij is een collega van me, meer niet. Een collega die net zo hard aan dit onderzoek heeft gewerkt als ik, en dit ook heel graag had willen zien.’

‘Dan had hij hier wat langer moeten blijven, in plaats van mij te beledigen door te doen alsof zijn leven gevaar liep omdat hij in mijn paleis verbleef!’

Boos beende Zahir in de richting van de deur. Hij wist dat hij overdreven reageerde omdat hij nog steeds van streek was over wat er de afgelopen tijd allemaal was gebeurd, maar zo had hij zich het moment niet voorgesteld waarop hij Gina het juweel zou laten zien en haar zou vertellen wat hij voor haar voelde.

‘Als je geen belangstelling hebt voor Jake, hoe zit het dan met de andere mannen die je ongetwijfeld hebt ontmoet sinds we drie jaar geleden afscheid hebben genomen?’

‘Welke andere mannen?’ Haar blauwe ogen schitterden verontwaardigd. ‘Ik heb nooit een intieme relatie gehad met een man, behalve met jou, Zahir. Dat heb ik je al verteld.’

‘Toch ben ik bang dat je dat alleen maar zegt om mij niet teleur te stellen.’

‘Ik zou nooit tegen je liegen. Na onze nacht samen moest ik er niet aan denken om nog het bed te delen met een andere man.’

Hij ademde diep in. De wetenschap dat Gina alleen maar intiem was geweest met hém, gaf hem weer moed, en hij glimlachte. ‘Ik geloof dat ik al die tijd nogal jaloers ben geweest bij de gedachte dat je intiem zou zijn met andere mannen, nadat je mij je maagdelijkheid had geschonken. Het spijt me als ik je beledigd heb.’

Ze sloeg haar armen over elkaar en slaakte een zucht. ‘Excuses aanvaard. Maar, zoals ik al zei, had ik na ons samenzijn eenvoudigweg geen belangstelling voor andere mannen, Zahir. En wat Jake betreft: het is heel logisch dat hij bang was. Hij komt uit de grote stad en heeft het grootste gedeelte van zijn leven met zijn neus in de boeken gezeten. Vlak bij ons werk staat een oude kerk, en hij schrikt zich telkens een hoedje als de klokken beginnen te luiden. Hij is gewoon niet zo onverschrokken aangelegd, Zahir. Niet zoals jij. Sommige mensen durven de confrontatie met hun angsten aan te gaan, terwijl anderen zich terugtrekken om zichzelf te beschermen. Daar kun je hem toch niet om veroordelen?’

Zahir balde zijn vuisten en schudde zijn hoofd. ‘Maar jij bent niet gevlucht. Je hebt zelfs van je af gebeten toen je werd aangevallen – letterlijk – zonder ook maar een moment te denken aan de risico’s!’ Het lukte hem niet zijn emoties in bedwang te houden, en hij liep snel weer naar Gina. ‘Ik sterf iedere keer duizend doden als ik eraan denk dat je wel vermoord had kunnen worden, of voor het leven verminkt.’