Een nacht in(40)

‘Vraag je dat omdat je me gemist hebt?’

Haar wangen werden donkerrood.

‘Ik ben op bezoek geweest bij mijn lijfwacht, die laatst is verwond door de rebellen.’ Op dat moment legde hij zijn vingers om haar kin. ‘Daarna ben ik naar mijn secretaris, Masoud, gegaan. Die is aan de beterende hand na een vervelend virus. Wanneer hij weer terug is, wil ik graag dat je hem ontmoet. Volgens mij zul je hem wel aardig vinden.’

Met zijn duim streek hij over haar onderlip. Toen hij voelde dat ze naar adem hapte, raakte hij direct opgewonden.

‘Komt hij… Komt hij snel terug?’

‘Masoud? Dat hoop ik wel. Misschien over een week of twee.’

Hoezeer Zahir zijn trouwe werknemer en vriend ook respecteerde, hij had geen zin om nog over hem te praten.

In plaats daarvan stak hij zijn hand uit naar het boek en de aantekeningen die Gina nog steeds omklemde. ‘Leg die maar even neer.’

Met tegenzin liet ze ze los, waarna hij ze op tafel legde. Vervolgens nam hij haar gezicht tussen zijn handen, zodat hij haar eens goed kon bekijken. De lichte huivering die door haar heen voer, voelde aan als een teer rozenblaadje dat door de wind werd bespeeld. Hij kon haar niet langer weerstaan en bracht zijn lippen naar de hare. Door die aanraking begon het hem te duizelen en werd hij vervuld van verlangen. Als er op dat moment een aardverschuiving had plaatsgevonden, zou hij het waarschijnlijk niet eens hebben gemerkt.

Langzaam liet hij zijn handen over haar schouders naar haar borsten glijden. Met zijn duim en wijsvinger begon hij de harde knopjes te liefkozen, door de stof van haar jurk en haar kanten beha heen. Haar zachte gekreun moedigde hem aan, en hij liet zijn handen nog verder omlaag glijden, naar haar heupen en welgevormde billen.

Van de opwinding kon hij bijna niet meer helder denken. Hij stond al op het punt Gina op de lange tafel te leggen en ter plekke de liefde met haar te bedrijven, toen ze plotseling de kus verbrak en haar hand tegen zijn borst legde. Zijn ademhaling kwam met horten en stoten, en hij staarde geschokt in haar blauwe ogen.

‘Dit kunnen we niet doen. Ben je soms vergeten dat er een lijfwacht in de hal staat? Die heb je nota bene zelf op wacht gezet.’

Dat was niet eens bij hem opgekomen, ook al had hij de man gezien voordat hij de bibliotheek binnen ging. Zahir liet duidelijk zijn ergernis blijken. ‘Nou en? Hij is erop getraind discreet te zijn.’

Het liefst had hij Gina weer in zijn armen genomen, maar ze deed een stap bij hem vandaan. Vastberaden pakte ze haar boek en de aantekeningen op en klemde die weer tegen haar borst. Haar wangen waren vuurrood, en haar kleding en haren zaten in de war.

Zahirs hart bonkte van frustratie en verlangen. ‘Waar ga je heen?’

Zonder hem aan te kijken zei ze: ‘Ik ben opeens moe. Volgens mij had je gelijk en kan ik maar beter gaan rusten.’

‘Dat meen je niet!’ Ongelovig staarde hij haar aan. Had ze dan werkelijk geen idee hoe moeilijk hij het nu had?

‘Het is geen smoesje, ik ben echt moe.’

‘Ga je liever slapen dan dat we dit afmaken? Vond je ons samenzijn vannacht dan niet prettig?’

Even aarzelde ze. ‘Natuurlijk wel. Het was ongelofelijk. Maar ik wil de eer aan onszelf houden. Voor alles is een tijd en een plaats, en zoals ik al zei, er staat een lijfwacht in de hal.’

Gefrustreerd haalde hij zijn handen door zijn haar. ‘Als je bang bent dat hij ons zal horen, kunnen we ook naar mijn vertrekken gaan.’

‘Vanavond niet, Zahir. Ik doe dit niet om je dwars te zitten, maar het was een vermoeiende dag, en ik ga nu terug naar mijn kamer. Morgen zien we elkaar weer. Welterusten.’ Met opgeheven hoofd liep ze de kamer uit.

Hoofdschuddend schopte hij tegen een stoel, die wegschoof over de marmeren vloer. Meteen hoorde hij de lijfwacht naar hem toe komen rennen, waarop hij zachtjes vloekte.





Hoofdstuk 10





In plaats van een ontspannend stoombad te nemen, gevolgd door een massage, was Zahir gisteravond naar zijn vertrekken gestormd en had hij een koude douche genomen. ’s Nachts had hij in bed liggen woelen alsof hij koorts had, en hij had amper een oog dichtgedaan. Door Gina’s onverwachte afwijzing voelde hij zich gekwetst en geïrriteerd.

Hoe durfde ze hem zo te behandelen? De aanwezigheid van de lijfwacht had ze maar als smoesje gebruikt. Waarom leek ze opeens op haar hoede voor de hartstocht die steeds weer tussen hen oplaaide? Ze waren allebei jong en gezond, en natuurlijk hadden ze allebei zo hun behoeften. Waarom stond ze zichzelf niet toe te genieten van hun samenzijn? Was ze soms bang dat hij haar zou gebruiken en haar niet meer zou respecteren?

Hij was nog steeds woedend, en wilde niet aan de mogelijkheid denken dat zijn gevoelens voor haar misschien dieper gingen dan pure lust. Daarom vertrok hij die ochtend vroeg met een klein gezelschap naar het aangrenzende koninkrijk Kajistan. De reis erheen duurde anderhalve dag, dus zou hij minstens drie dagen weg zijn. Na die tijd zou Gina wel inzien hoe dom het was geweest om hem af te wijzen. Dat hoopte hij tenminste.