Dubbel bedrog(26)

Megan was niet bang dat hij juridische zaken met haar wilde bespreken. Liam had Cody vrijdagavond al gesproken, en het nieuws dat hij had kunnen brengen was voor het grootste deel positief geweest.

Ellies financiële en juridische positie was nog niet geheel duidelijk omdat Ron Raven nog niet officieel dood verklaard was. Cody had echter aangegeven dat het hem wel zou lukken een rechter zo ver te krijgen dat hij ermee instemde dat Rons rekening werd gebruikt voor betalingen van Ellies dagelijkse uitgaven en voor de loonkosten van de twee fulltimekrachten op de ranch. Verder had Cody bevestigd dat de kopie van het testament van hun vader dat Ellie in haar bezit had, een exacte kopie was van het document dat hij drie jaar daarvoor voor Ron Raven had opgemaakt.

Na alle verbijsterende onthullingen na de dood van hun vader bleek het testament niet zo verrassend te zijn. De bepalingen waren min of meer wat Megan en Liam hadden verwacht. Het belangrijkste was dat de ranch aan hun moeder werd nagelaten, samen met een jaarlijks inkomen dat volstond om ook in slechte jaren het hoofd boven water te houden.

Ondanks deze redelijk goede berichten werden niet alle zorgen door dit testament weggenomen. Zo werd het gezin in Chicago met geen woord genoemd. Cody had dan ook gewaarschuwd dat Avery Fairfax en haar dochter waarschijnlijk tegen hun uitsluiting zouden protesteren. Liam was het met Cody eens geweest dat een proces vrijwel onontkoombaar was. Hun professionele mening had geluid dat het heel waarschijnlijk was dat de rechter oog zou hebben voor Kates situatie, zelfs al zou Avery geen rechten mogen doen gelden. Kate was grootgebracht in de overtuiging dat ze Ron Ravens wettige dochter was, zijn enig kind bovendien. Ze was een onschuldig slachtoffer van de bigamie van haar vader. Cody had gemeend dat het alleszins mogelijk was dat aan Kate een royale toelage zou worden toegekend. Toch hadden Liam en Cody aangenomen dat Ellie de enige eigenares van de ranch zou zijn, en dat de rechter ervoor zou zorgen dat ze voldoende inkomsten voor een comfortabel bestaan zou hebben gedurende de periode dat alle rechtszaken werden gevoerd.

Het had een hele opluchting voor Megan betekend dat haar vader zich in elk geval in financieel opzicht netjes had gedragen ten opzichte van hun moeder. Eigenlijk zou het ook een opluchting moeten zijn dat Ron in zijn testament zijn gezin in Chicago had verzwegen, maar ondanks zichzelf had Megan moeten vechten tegen de impuls medelijden met hen te hebben. Ze was nog niet zo ver dat ze wilde erkennen dat Rons andere vrouw en dochter verdienden beter te worden behandeld, maar ze had bedacht dat Avery het waarschijnlijk wel fijn zou vinden als ze ontdekte dat het dure penthouse in Chicago waar ze woonde op haar naam stond.

‘Hoe gaat het ermee, Megan?’ Cody bracht twee vingers naar de rand van zijn cowboyhoed, maar herinnerde zich toen dat hij die niet op had. Ongemakkelijk liet hij zijn hand langs zijn zij zakken. ‘De buren komen eigenlijk lang niet vaak genoeg zo bij elkaar. Jammer dat de reden zo’n trieste aangelegenheid moest zijn.’

‘Ja. De buren zijn geweldig geweest. We zijn echt dankbaar voor hun vriendelijkheid.’ Megan zou graag meer willen zeggen maar wist verder niets te bedenken.

Cody gaf het op te doen alsof er niets bijzonders aan de hand was. ‘Ik vond het een hele schok toen ik de waarheid over je vader hoorde,’ zei hij. ‘Des te erger moet het voor jou en je familie zijn.’

Megan was er lang niet zeker van dat ze nu al de hele waarheid over haar vader wisten. Ze had het akelige vermoeden dat ze alleen de buitenste van een hele serie in elkaar passende omhulsels hadden verwijderd.

‘Er zijn nog steeds veel onbeantwoorde vragen,’ zei ze. ‘Mam staat voor een behoorlijk aantal belangrijke beslissingen, maar dat is bijna niet te doen nu we nog lang niet alles weten.’

‘Ik wou dat ik niet met nog meer problemen hoefde te komen.’ Zichtbaar niet op zijn gemak, krabde de juridisch adviseur zijn hoofd. ‘Maar het heeft geen zin om de hete brij heen te draaien, Megan. Ik heb nog een probleem voor de verzameling.’

‘Wil het gezin uit Chicago het testament nu al aanvechten?’ Ze hapte naar adem. ‘Konden ze niet wachten tot na dit weekeind?’

Cody trok een gezicht. ‘Erger. Gistermiddag kreeg ik een expressebestelling. Een document van een of ander notariskantoor in Chicago. Ik meende de naam wel te herkennen, maar voor de zekerheid heb ik het opgezocht. Fenwick Jaeger. Een firma die al zestig jaar bestaat en een buitengewoon goede reputatie geniet. Twintig partners, veertig associés en wie weet hoe veel assistenten. De begeleidende brief kwam van ene Walter Daniels, seniorpartner. Het leek me het beste je moeder nog niet lastig te vallen met de details, maar ik zou jou graag vast in grote lijnen op de hoogte willen stellen.’