Dubbel bedrog(29)

‘Misschien niet krankzinnig,’ zei Cody, haar blik vermijdend. ‘Maar wel rancuneus.’ Het woord bleef pijnlijk in de lucht hangen.

Het leek inderdaad haast wel alsof haar vader haar moeder had gehaat, dacht Megan. Was dat zo? Had hij zijn kinderen in Wyoming dan ook gehaat? Had er onder zijn jovialiteit en kennelijke trots op alles wat ze bereikte, haat verborgen gelegen? Ze sloot haar ogen om die stomme tranen weg te knipperen die vastbesloten schenen te gaan vloeien op die momenten waarop dat het meest vernederend was. Ze slikte moeizaam en dwong haar tranen tot een halt toen ze de lichte aanraking van Cody’s hand op haar arm voelde.

‘Gaat het wel, Megan? Ik weet het, dat is een idiote vraag onder deze omstandigheden…’

‘Ja, het gaat wel.’ Ze veegde met de rug van haar hand over haar ogen. ‘Zeg mijn moeder alsjeblieft nog niets over dat andere testament.’ Ze wierp door het vertrek een blik op Ellie, die er onuitsprekelijk moe uitzag terwijl ze probeerde een gesprek met dominee Gruber en de koordirigent gaande te houden.

‘Vandaag zal ik het Ellie in elk geval nog niet vertellen,’ besloot Cody. ‘Verder kan ik helaas niet gaan. Morgenochtend wil ik Mr. Daniels van Fenwick Jaeger bellen om te zeggen dat wij menen over Rons laatste wil te beschikken en dat de inhoud van dat testament aanzienlijk verschilt van die van het exemplaar dat hij ons heeft doen toekomen. Nadat ik Mr. Daniels heb gesproken, zal ik contact opnemen met je moeder. Het is mijn plicht haar over de situatie te informeren.’

Megan besloot maar tevreden te zijn met het uitstel van vierentwintig uur. ‘Ik zal vanavond met Liam praten en hem laten weten wat je hebt gezegd. Dan zal hij je morgenochtend vroeg wel meteen bellen.’

‘Anders kom ik dan wel langs op de ranch. Het beste ermee, Megan.’ Cody bracht zijn vingers weer aan zijn niet-aanwezige hoed en ging weg.





Hoofdstuk 5





Megan had wel geweten dat Liam geschokt zou zijn na het vernemen van het bestaan van het andere testament, maar ze had niet verwacht dat hij zichzelf daar de schuld van zou geven.

‘Het komt niet door jou dat onze vader een testament heeft geschreven waarin hij alles aan dat gezin in Chicago nalaat,’ zei ze toen ze er eindelijk in slaagden elkaar een paar minuutjes alleen te spreken op de veranda. ‘In ’s hemelsnaam, Liam, waarom zou jij er verantwoordelijk voor zijn dat onze vader zo’n hufter was?’

‘Omdat ik op de hoogte was van het bestaan van Avery Fairfax,’ antwoordde Liam. Hij bukte zich om Bruno over zijn buik te aaien. ‘Ik wist het, en ik heb paps geheimen verzwegen, verdorie! Ik heb me door hem laten manipuleren, juist omdat ik zulke toestanden wilde voorkomen – en nu heeft die rotzak mam toch nog belazerd. Hij moet ons nu wel in de hel zitten uit te lachen.’

‘Volgens mij valt er in de hel niet veel te lachen,’ zei Megan. ‘Daarom is het juist de hel.’

‘Dan vormt hij de uitzondering.’ Liam staarde somber naar een stofwolk aan de horizon. In het stof bleek een bestelwagen schuil te gaan die in volle vaart over de oprijlaan scheurde.

‘O, wat hoop ik dat dat een journalist is.’ Liam kwam overeind uit de schommelstoel. ‘Ik ben echt in de stemming om iemand helemaal in elkaar te slaan.’

Na een blik op het gezicht van haar broer geworpen te hebben, zag Megan dat hij geen grapje maakte. Ze rende de treden van de veranda af om te verhinderen dat hij zijn dreigement ten uitvoer kon brengen. Misschien zou Liam zich tijdelijk beter voelen als hij geweld gebruikte, maar ze dacht aan de wraakzucht van de media als hij zou worden aangeklaagd voor mishandeling en wie weet wat nog meer.

Zodra de stofwolk ging liggen, zag ze dat de bestelauto van een koerier was. Een man van middelbare leeftijd stapte uit met een expresse-envelop in zijn hand. ‘Miss Raven?’

‘Ja, dat ben ik.’

‘Deze envelop arriveerde gisteren in ons kantoor in Jackson Hole. Het had eigenlijk meteen bezorgd moeten worden.’ De stem van de man klonk nogal hoog waardoor hij vreemd gespannen leek. ‘We hadden het druk en zijn er niet aan toe gekomen het op tijd te bezorgen. Het spijt me van de vertraging.’

‘Dat geeft niet. Bedankt.’ Megan nam de envelop aan en wilde zich er al mee omdraaien, maar Liam griste de envelop uit haar hand en keek naar de datum van verzending.

‘Dit had zaterdag niet bezorgd moeten worden, en vandaag ook niet,’ merkte hij op.

Tot Megans verbazing kreeg de chauffeur meteen een schuldige blik in zijn ogen. ‘Daar weet ik niets van,’ mompelde de man.

Liam tuurde naar het poststempel. ‘Volgens de afstempeling is deze envelop pas vier uur geleden op de luchthaven van Jackson Hole aangekomen.’