Dubbel bedrog(124)

Haar ontsnappingsplan, hoe riskant ook, kreeg echter geen kans om te worden uitgevoerd. In plaats van langs haar ooms slaapkamer naar de voordeur te gaan, duwden de ontvoerders haar in de tegenovergestelde richting, naar de keuken en de achterkant van het huis.

O, verdorie. Ze was het bestaan van de achterdeur vergeten. De ontvoerders waren kennelijk bekend met de indeling van het huis en hadden voor de achteruitgang gekozen, vanuit hun oogpunt een veel veiliger optie dan het verlichte terrein rond het zwembad.

Ze was al bij de deur naar de keuken, met Adam en diens bewaker achter zich, toen ze het geluid van rennende voeten hoorde, gevolgd door een boze uitroep die abrupt werd afgekapt. Bijna tegelijkertijd hoorde ze het geluid van een harde bons. Toen ze over haar schouder keek, zag ze dat Adam tegen de deur van haar oom schopte, zo’n kabaal veroorzakend dat Ted daarvan beslist wakker moest worden.

Goed gedaan, dacht ze hoopvol. Adam had zich vast versufter voorgedaan dan hij werkelijk was om zo zijn bewaker om de tuin te leiden. Dat plan had gewerkt – in elk geval in die mate dat hij erin was geslaagd een hoop herrie voor Teds slaapkamerdeur te maken.

Megan hield haar adem in. Nu ze Adam zijn versie van haar eigen ontsnappingsplan zag uitvoeren, besefte ze opeens volledig de risico’s die het met zich meebracht. Ze verwachtte dat elk moment een van beide mannen zou schieten. In plaats daarvan werd er geen enkel schot afgevuurd, maar schoof haar ontvoerder haar achter zich, haast alsof hij haar wilde beschermen.

Met Adam ging het niet zo goed. Toen Megan over de schouder van haar ontvoerder gluurde, zag ze dat de andere overvaller Adam ruw bij zijn haren greep en hem met zijn hoofd tegen de wand beukte, hem op die manier efficiënt, met bruut geweld, tot zwijgen brengend.

Met een kort bevel tot doorlopen begon de ontvoerder haar verder de keuken in te trekken, maar het was te laat, althans vanuit zijn gezichtspunt. De deur van haar ooms slaapkamer werd opengesmeten. Ted doemde op in de deuropening. Het geweer in zijn handen vormde een schril contrast met zijn pyjama met daarop een afbeelding van Mickey Mouse.

Teds blik schoot van Adams bloedende neus naar de gewapende mannen en als laatste naar Megan. Hij leek kwaad te zijn bij het zien van de ontvoerders – eerder boos dan verbaasd of bang. In Megans maag vormde zich een knoop van angst, want Teds reactie strookte helemaal niet met de situatie.

‘Wat doen jullie hier?’ vroeg Ted kortaf terwijl hij de ontvoerder die zich nog steeds voor Megan posteerde recht aankeek.

‘Ik heb de plannen een beetje gewijzigd,’ antwoordde de ontvoerder. ‘Het leek me voor iedereen beter als we onze plannen vannacht uitvoerden.’

‘Je wordt niet betaald om mijn plannen te wijzigen.’ Teds gezicht kreeg een rode kleur van woede. ‘Je wordt betaald om mijn bevelen uit te voeren. Nu heb je alles verkloot.’

De ontvoerder scheen zich niet geïntimideerd te voelen. ‘Integendeel. Ik heb je juist gered.’

‘Hoezo?’

‘Eric. Hij is niet betrouwbaar. Erger nog, hij is dom.’

‘Misschien.’ Ted haalde zijn schouders op. ‘Maar hij kan vliegen, en meer hoeft hij niet te doen.’

‘En daarna moet hij zijn mond houden. Ik heb je al eerder gewaarschuwd dat Eric doordraaide toen Ron Raven doodging. Het bewijs daarvan staat hier bij jou in de gang. Als Eric betrouwbaar was geweest, zouden je nichtje en haar liefje sowieso nooit naar Las Criandas zijn gekomen.’

‘Helemaal mee eens. En omdat Eric er zo’n puinhoop van heeft gemaakt, heb ik des te meer reden hem te laten helpen met opruimen.’

‘Het is drie uur vliegen naar Mexico City. Dat zijn dus drie lange uren waarin Eric zijn zelfbeheersing helemaal kan kwijtraken. Plus dat hij de eerste persoon is die onder verdenking komt te staan als ze in Mexico sterven. Op deze manier – mijn manier – blijft Eric erbuiten. Niemand zal hem vragen stellen, en hij zal zeker niet vrijwillig allerlei mogelijke scenario’s aandragen over het lot van je nicht en haar liefje.’ De ontvoerder gaf een rukje met zijn hoofd in de richting van Adam.

‘De politie zal willen weten waarom zij tweeën uit mijn huis zijn ontvoerd en ik niet.’ Ted staarde Adam aan, maar zijn blik vermeed die van Megan.

‘Zeg gewoon dat die twee meer geld hebben. Zeg maar dat je ontvoerders toch nooit precies kunt begrijpen. Dat is nog waar ook.’

Teds gezicht vertrok. ‘Jullie hebben gemakkelijk praten,’ sneerde hij. ‘Jullie hoeven geen urenlange ondervragingen door de politie te doorstaan. Als ze in Mexico zouden sterven, zou niemand mij vragen komen stellen!’ Hij sloeg met een gebalde vuist tegen de muur. ‘Je hebt alles verkloot.’

‘Ga naar bed, Mr. Ted. Zeg tegen de politie dat je te veel hebt gedronken en niets hebt gehoord. Als je dat nou gewoon zegt, komt alles goed.’