Dubbel bedrog(120)

‘Ik zal het goedmaken,’ beloofde Ted, in het nauw gedreven. ‘Ik maak drie miljoen in aandelen van Las Criandas over naar jouw bank. De formulieren liggen in mijn kantoor. We kunnen de transactie morgenochtend afwikkelen, nog voordat jullie terugvliegen naar Mexico City.’

‘Ik ben directeur van de bank die Ron heeft geholpen het geld voor jouw chantage te betalen,’ zei Adam onverbiddelijk. ‘Het is mijn plicht dit voorval aan de autoriteiten te rapporteren.’

Ted boog zich over de tafel heen, zijn hele lichaam smekend gespannen. ‘Adam, aanvaard de terugbetaling van het geld maar zeg nergens iets over. Alsjeblieft. Voor Ellie, en voor Megan. Het zal hen niet goeddoen als ik te schande gemaakt word en in de gevangenis beland.’

Adam schoof zijn half opgegeten hamburger aan de kant. Hij zag eruit alsof hij zou stikken als hij ook nog maar een hap nam. ‘Nou probeer je ook nog mij om te kopen,’ zei hij. ‘Je verwacht dat ik in ruil voor drie miljoen dollar medeplichtig word door jouw misdaden niet aan te geven.’

‘Ik verwacht niet dat je medeplichtig wordt,’ zei Ted. Ook zijn eten lag onaangeroerd op zijn bord. ‘Ik smeek je niets te zeggen. Ik geef onmiddellijk toe dat ik fouten gemaakt heb. Ik werd hebberig.’ Er glinsterden tranen in zijn ogen. ‘Je moet me geloven, Meg. Ongeacht hoe graag ik dat geld wilde, ik zweer dat ik je moeder over Rons bigamie verteld zou hebben als ik had gedacht dat ze dan beter af zou zijn.’

‘Probeer maar niet je daden te rechtvaardigen. Mijn moeder verdiende het om zelf haar keus te kunnen maken. In plaats daarvan heb jij de keus voor haar gemaakt – en trakteerde je jezelf op drie miljoen dollar op de koop toe.’ Megan schoof haar stoel achteruit. Ze kon het niet meer verdragen tegenover Ted te zitten.

Ze begreep heel goed dat haar woede niet alleen de chantage van haar oom gold. De pijn van vele andere wonden die na het overlijden van haar vader waren ontstaan, balde zich samen in de afkeer die ze nu voor Ted voelde.

Dat ze zelf nooit iets had gemerkt, strooide zout in de wonden. Niet alleen Ted had het geweten, van haar vaders bigamie; ook Liam was ervan op de hoogte geweest. Waarom was zij dan zo blind geweest? Wat was er mis met haar karakter, dat ze niet door de rookgordijnen heen had kunnen kijken – iets waarmee andere mensen blijkbaar geen moeite hadden gehad?

In elk geval bood het haar enige troost te weten dat haar broer Liam totaal kapot geweest was door de ontdekking dat hun vader een dubbelleven bleek te leiden. Daarentegen toonde oom Ted totaal geen berouw hierover. Megan had de indruk dat haar oom Rons bigamie eenvoudigweg had beschouwd als een gemakkelijke manier om aan geld te komen. Ted had de waarheid pas verteld nadat hij met zijn rug tegen de muur gezet was.

Ze wist zelfs niet of ze hem kon geloven toen hij beweerde dat hij niet degene was die de vorige avond had gebeld. Wie anders dan haar oom had een reden om haar uit de buurt van Las Criandas te laten blijven? ‘Niet gehinderd door enige moraal’ was een veel te milde omschrijving van Teds houding en gedrag in de afgelopen paar jaar. Waar het op neerkwam, was dat ze een bedriegende leugenaar als vader had, en een bedriegende chanterende oom in de familie van haar moederszijde. Een mooie verzameling genen, dacht ze mistroostig. Die van haar konden door beide kanten beïnvloed zijn.

Na veel vijven en zessen stemde Adam ermee in haar oom niet officieel aan te klagen, maar Megan kon wel zien dat hij niet blij was met zijn eigen besluit. En haar neerslachtige stemming werd er ook niet beter op bij het besef dat Adam zijn eigen hoge morele standaard geweld aandeed omdat hij medelijden had met haar en haar moeder.

Ze hielpen Ted met het afruimen van de nauwelijks aangeraakte borden, maar hij drong aan dat ze verder niets hoefden te doen, het dienstmeisje zou alles de volgende ochtend wel opruimen en afwassen. Het was niet verbazingwekkend dat hij opgelucht scheen toen ze allebei zijn aanbod van een kop koffie niet aannamen.

Ted zei: ‘Dan ga ik vandaag maar vroeg naar bed, als jullie het niet erg vinden. Als jullie morgenochtend om halfacht klaarstaan om met mee naar kantoor te gaan, dan zorg ik ervoor dat die aandelen naar jou worden overgeschreven, Adam.’

Adam knikte bij wijze van instemming en hulde zich in een onbuigzaam stilzwijgen tot Ted de deur van zijn slaapkamer achter zich had gesloten.

‘Gaat het wel?’ vroeg Megan zacht.

Adam haalde hortend adem. ‘Nee. Nog niet. Geef me even de tijd.’

‘Zullen we naar het zwembad gaan? Dit huis ademt de vervelende sfeer uit van oom Ted en zijn misselijkmakende redenaties.’

Dat vond Adam ook, maar ze bleven niet bij het zwembad maar liepen verder het grindpad af, goed uitkijkend voor slangen en andere enge beesten.

‘Dat we de ranch voor mam redden en jouw drie miljoen dollar terugkrijgen, voelt lang zo goed niet als ik me had voorgesteld,’ merkte Megan op.