Dubbel bedrog(116)

Ze bereikten een groepje uit adobeklei opgetrokken gebouwtjes, de buitenkant opvallend maar vreemd rustgevend okerkleurig geverfd. ‘Oost west, thuis best,’ zei Ted gekscherend. ‘Kom, stap uit, dan laat ik jullie mijn huis zien.’

Hij ging hen voor over een wit kiezelpad en deed de voordeur van het slot, waarna hij hen een zalig koele kamer in leidde. ‘Dit is de woonkamer,’ zei hij. Hij gaf hun tijd om de tegelvloer, het gerieflijke lederen meubilair en de zware tafel van donker eiken in zich op te nemen. Verder stond er een antieke gietijzeren kolenkachel waarop heel wat interieurontwerpers in Amerika jaloers zouden zijn geweest.

‘De keuken is aan jullie linkerkant,’ vervolgde hij. ‘Rechts is de grote slaapkamer, en daarnaast heb ik mijn thuiskantoor, maar daar staat ook een extra bed.’ Hij deed de deur open, en ze zagen een spaarzaam gemeubileerde maar praktisch ingerichte kamer. ‘Verder is er een logeerkamer met eigen badkamer naast de keuken.’

‘Neem jij de logeerkamer maar,’ zei Adam tegen Megan. ‘Voor mij is dat bed in het kantoor wel goed.’

‘Dat is een prima bed,’ zei Ted geruststellend. Mocht het hem verbazen dat Megan en Adam niet bij elkaar sliepen, dan liet hij dat niet merken. ‘Zo… zin om te gaan zwemmen?’

‘We hebben geen zwemspullen bij ons,’ zei Megan. ‘Ik in elk geval niet. Jij, Adam?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ook niet.’

‘Geen probleem.’ Ted had geen hartelijker gastheer kunnen zijn als hun bezoek al maanden geleden was aangekondigd. ‘In het gebouwtje daar bij het zwembad ligt wel wat extra zwemkleding en ook een stapeltje handdoeken. De dienstmeisjes zorgen ervoor dat alles steeds gewassen op voorraad is. Dat is een van de voordelen van zo’n oord als dit… je kunt je alle huishoudelijke hulp veroorloven die je je maar kunt wensen. Zelfs mijn ex-vrouwen zouden die dienstmeisjes erg op prijs gesteld hebben!’

De kleine achtertuinen van de woningen lagen allemaal rond een centraal zwembad met daaromheen een bestrate patio. Ter decoratie stonden bloembakken langs de rand van de patio, en een aantal beslist niet inheemse palmbomen wierp hun schaduw op de loungers aan de ene kant van het zwembad.

Het water was bijna te warm om verkoeling te bieden, maar nadat Megan vijftien snelle baantjes had getrokken, begon haar gevoel van desoriëntatie op te lossen. In lichamelijk opzicht, althans.

Haar oom liep druk heen en weer tussen de keuken en de barbecue in de achtertuin en riep af en toe een opmerking.

‘Zijn we nu samen met Alice in Wonderland beland, of zou oom Ted echt denken dat dit een beleefdheidsbezoekje is?’ vroeg Megan aan Adam toen ze in de schaduw van de palmbomen van een koele soda nipten.

‘We zitten niet in Wonderland, en ik weet wel zeker dat je oom dit niet als een beleefdheidsbezoekje beschouwt.’ Adam sprak met gedempte stem. ‘We zullen hem eens het vuur na aan de schenen leggen met een paar vragen en dan zien wat hij te zeggen heeft.’

‘Ik ben er klaar voor. Eropaf.’ Megan dronk haar glas leeg en liep naar de barbecue waar haar oom bezig was maïskolven met een kruidenmengsel te bestrijken. ‘Die zien er heerlijk uit,’ merkte ze op. ‘Kan ik ook iets doen?’

‘Nee, dank je.’ Ted grinnikte. ‘Je ziet hier een meester-chef aan het werk.’ Behendig rolde hij een maïskolf in folie, en het werd zo’n keurig pakketje dat het zijn bewering boekstaafde. ‘Gaan jij en Adam maar lekker zitten, met de voeten omhoog, en ontspan je. Per slot van rekening hebben jullie een hele reis achter de rug.’

‘Oom Ted, ik stel je gastvrijheid erg op prijs, maar dit is geen beleefdheidsbezoekje, en ik neem aan dat je dat ook wel weet. Adam en ik zijn hier gekomen om je te spreken over de drie miljoen dollar die mijn vader in de platinamijn hier in Las Criandas heeft geïnvesteerd.’

‘Dat geld was een lening van mijn bank,’ zei Adam, die zich bij hen had gevoegd. ‘Volgens de leenovereenkomst die Ron indertijd heeft ondertekend, zou de lening meteen na zijn overlijden komen te vervallen. Ik ben hier om uit te zoeken hoe ik te werk moet gaan om de terugbetaling van die drie miljoen dollar, geld dat mijn bank toebehoort, te vorderen.’

Lange tijd zei Ted geen woord. Zijn handen rustten op de aluminiumfolie. Megan las achtereenvolgens schuld, verzet en berusting op het verweerde gezicht van haar oom. Met een zucht legde Ted toen het laatste maïspakketje op het nette stapeltje naast de barbecue. ‘We kunnen maar beter naar binnen gaan,’ zei hij. ‘Dit kan wel een tijdje duren. Dan kunnen we net zo goed in de koelte zitten.’

‘Wil iemand nog iets drinken?’ vroeg hij toen ze even later in de woonkamer zaten.