Dubbel bedrog(10)

‘Ik kon nog niet gaan, miss. Ik heb helaas nog iets belangrijks mee te delen.’

‘Het spijt me dat ik u moest laten wachten. Mijn moeder is… We zijn allebei van streek, natuurlijk. Ze zal zich straks weer bij ons voegen. Zou u me uw telefoonnummer willen geven, zodat we u kunnen bellen als we nog vragen hebben? Mijn moeder… We kunnen nu allebei niet helder denken.’

‘Hier hebt u mijn visitekaartje.’ Wrang bedacht hij dat Kate nog veel meer vragen zou hebben dan ze zich op dat moment kon voorstellen.

‘Dank u.’ Kate stopte het kaartje in haar broekzak. In tegenstelling tot haar moeder had ze gewone kleren aan, niet iets waarmee ze eventueel à la minute kon gaan theedrinken met de vrouw van de president. ‘Zeg eens, rechercheur, hoeveel hoop koestert de politie nog dat mijn vader levend wordt teruggevonden?’

‘Niet veel,’ bekende Frank. ‘Het probleem is dat uw vader, als hij nog leeft, hoogstwaarschijnlijk zwaargewond is. Dat valt af te leiden uit de staat waarin zijn hotelkamer is achtergelaten. Maar als hij zwaargewond is, waar is hij dan? Waarom heeft hij het alarmnummer niet gebeld? Of, als hij niet bij bewustzijn is, waarom heeft geen van de ziekenhuizen dan recentelijk een onbekende opgenomen?’

Ze knikte, aarzelend toegevend aan de logica van zijn uiteenzetting. ‘Aan de andere kant, als mijn vader niet meer leeft, hoe hebben de moordenaars zich dan van zijn stoffelijk overschot ontdaan?’

‘Zoals ik al eerder zei, biedt de oceaan veel mogelijkheden.’

‘Dat bedoelde ik niet,’ zei ze. ‘Ik vroeg me af hoe ze mijn vader uit het hotel hebben gekregen zonder gezien te worden.’

Frank meende dat het geen kwaad kon haar daar enige informatie over te geven. ‘Bij het doorzoeken van het hotel heeft de politie van Miami een grote wasmand van staal met canvas gevonden bij een van de dienstliften. Het bloed dat op het canvas is aangetroffen komt overeen met een van de bloedmonsters uit de hotelkamer. Op dit moment gaat de politie ervanuit dat de moordenaars uw vader in een wascontainer op wieltjes naar de parkeergarage hebben vervoerd.’

‘Hebben ze het lichaam van mijn vader in een wasmand gedumpt?’ Kates adem stokte, en haar mond vertrok. ‘Dat lijkt uit een slechte film te komen.’

Frank had haar erop kunnen wijzen dat moordenaars naar dezelfde films en televisieshows keken als andere mensen en dat ze meestal niet bijzonder origineel of creatief te werk gingen. In plaats daarvan reageerde hij mild. ‘Het lijkt wel afgezaagd, maar het heeft waarschijnlijk wel gewerkt. Niemand heeft uw vader of iemand anders uit zijn hotelkamer zien komen. Doorgaans besteden de gasten in een hotel weinig aandacht aan een schoonmaker met een karretje.’

‘Als mijn vader echt dood is, moet de moordenaar dat ruim van tevoren zo gepland hebben,’ merkte Kate op. ‘Hij kon niet gewoon hopen dat er toevallig een schoonmaakkar met wasmanden op de juiste plaats zou staan. En hoe wist hij welke wagen mijn vader had gehuurd en waar die wagen stond?’

Frank knikte instemmend. ‘Inderdaad. De politie van Miami houdt er rekening mee dat uw vader met voorbedachten rade is vermoord.’

Persoonlijk vond Frank dat die theorie bijna net zoveel vragen opriep als hij beantwoordde. Als het moord met voorbedachten rade was, waarom was er dan zoveel bruut geweld voor nodig geweest om Ron Raven om te brengen? Waarom hadden ze hem niet gewoon in zijn slaap neergeschoten? De politie had bloedmonsters van drie verschillende mensen aangetroffen. Het was aannemelijk dat in elk geval een ervan de moordenaar was. Als dat klopte, dan had de moordenaar – die dus vermoedelijk gewond was – heel wat op het spel gezet door Rons stoffelijk overschot te verplaatsen. Waarom? Zou een autopsie aanwijzingen hebben kunnen geven over de identiteit van de moordenaar?

Frank dankte de hemel dat hij niet degene was die de antwoorden op deze vragen moest zien te vinden. Hij voelde mee met de politie van Miami. Dit was een beroerde zaak – en dat was al zo geweest voordat iemand de mogelijkheid te berde had gebracht dat Ron de moordenaar was en niet het slachtoffer.

Kate zoog hoorbaar lucht in. ‘Ik begrijp gewoon niet waarom iemand mijn vader zou willen vermoorden.’ Ze boog zich naar hem toe, haar handen zo stevig met elkaar verstrengeld dat haar knokkels wit glansden in de late middagzon. ‘Wie ter wereld zou een motief kunnen hebben om hem te vermoorden?’

Frank schudde zijn hoofd. ‘Het spijt me, miss, we wachten nog steeds op details uit Florida. Naar uw vader was een zakenman die de laatste dertig jaar flinke winst gemaakt heeft. Waar zoveel geld is, bestaat altijd de kans op corruptie of oplichterij.’

‘Bij mijn vader niet,’ protesteerde Kate. ‘Raven Enterprises staat bekend om zijn integriteit. En wat mijn vader persoonlijk betreft, hij heeft een heel gewoon saai bestaan –’